10 Symptomen van de moderne wereld die helemaal niet modern zijn

Van Victoriaanse selfies en Ancient Rome's eigen Facebook tot een middeleeuwse atheïstische beweging die de volgelingen van Richard Dawkins tot schande zet, veel moderne eigenaardigheden en bewegingen zijn eigenlijk alleen maar gevallen van herhaling van de geschiedenis.

Lui, met de titel millennials, selfies, slash-fictie, een nietszeggende cultuur gericht op niets anders dan remakes - elk tijdperk heeft zijn problemen, maar die van het tweede decennium in de 21e eeuw lijken vooral vreemd. Vergeet eeuwige dingen zoals oorlogen en terrorisme; het zijn de kleine dingen die laten zien hoe uniek stom onze moderne wereld is, toch?

Misschien niet. Bekijk bijna elk symptoom van onze tijd hier op aarde en je zult zien dat het veel historische antecedenten heeft. Zoals het gezegde luidt, is er niets nieuws onder de zon.

10 millennials

Ze zijn lui, met de titel narcisten die geen eerlijk dag werk zouden weten als het hen in het gezicht sloeg. Ze geven om niets anders dan selfies, Instagram en andere zinloze verspilling van tijd. Het zijn millennials en ze bestaan ​​al sinds het begin der tijden.

Hoewel het woord 'millennials' nieuw is in ons vocabulaire, zijn de eigenschappen die we ermee associëren niet. Leuk als het zou kunnen zijn om millennials te onderscheiden als de ondergang van de westerse beschaving, alles wat ze zogenaamd definieert, is al eerder gezegd over andere generaties. Herhaaldelijk.

In 1968, Leven schreef een artikel waarin hij beweerde: "de uitdrukking 'om van te leven' zou absoluut geen betekenis kunnen hebben 'voor babyboomers, die het bestempelde als werk verlegen verlegen sullen. Snel vooruit een paar decennia, en babyboomers werken voor The New York Times schreef een soortgelijk artikel over Generation X, definiërend hen als lui en onvolwassen.

Ga terug naar het oude Griekenland, en je kunt Hesiod zelfs vinden klagen dat de jongere generatie "alleen om [licht] dingen geeft". Hoewel het twijfelachtig is dat iemand in de tijd van Hesiodus tijd besteedt aan het uploaden van selfies naar Instagram, is het algemene sentiment identiek.

Dit betekent niet dat millennials niet hun eigen uitdagingen en eigenaardigheden hebben, alleen dat degenen die over hen klagen gewoon dezelfde gebreken zien die de ouderen altijd bij de jongeren hebben gezien.

9 Nieuw atheïsme

Atheïsme is het gebrek aan geloof in God en bestaat al ongeveer voor altijd. Nieuw atheïsme daarentegen is een veel recenter fenomeen. Het is de Richard Dawkins-stijl van in-your-face confrontatie op Twitter en het belachelijk maken van gelovigen als goedgelovige dwazen. Het is atheïsme als controverse, opnieuw gedefinieerd van 'gebrek aan religie' tot 'antireligie'. Het is ook veel ouder dan velen van ons beseffen.

In de 10e eeuw was de Syrische moslim Abu al-Ala 'al-Maarri zo anti-religieus dat moderne schrijvers hem "de Richard Dawkins van het Abbasid-tijdperk" noemden. Net als de nieuwe atheïsten vandaag, was hij openlijk minachtend voor religie, openbaar verkondigend dat de wereld opgesplitst was in twee soorten mensen - "zij met verstand, maar geen religie, en zij met religie, maar geen hersens." Hij trok een grote groep aanhangers aan, die zo openlijk spotten met de islam dat ze waarschijnlijk konden hebben allemaal werkten voor Charlie Hebdo.

Zelfs eerder, Ibn al-Rawandi maakte naam in het negende-eeuwse Bagdad door de islamitische traditie onlogisch, wonderen en religieuze irrationele beweringen te verkondigen. De twee waren eigenlijk de Dawkins en Hitchens van hun tijd, waardoor gelovigen werden opgewekt met directe uitdagingen en openbare confrontaties. Interessant is dat noch de woede van hun vrome landgenoten aangetrokken, en beide leefden tot een rijpe ouderdom.

8 Selfies

Niets schreeuwt: "Dit is het einde van de cultuur!" Zoals de moderne obsessie met selfies. Mensen klagen dat ze de ultieme uitdrukking van narcisme zijn. Toch zijn selfies geen flash-in-the-pan-fenomeen uit de 21ste eeuw. Ze zijn in principe al zo lang als camera's.

Dankzij de omvang van Victoriaanse en Edwardiaanse camera's moesten alle selfies uit die tijd met spiegels worden genomen. Anders dan dat, zijn ze in wezen identiek. In 1914 nam de Russische prinses Anastasia Nikolaevna Romanova wat misschien de eerste tiener-selfie was, poseerde met een verveelde uitdrukking. Het is dezelfde foto die je miljoenen Instagram-feeds over de hele wereld zult zien verstoppen.

Ga nog verder terug en je zult mensen tegenkomen zoals de Belgische kunstenaar Henri Evenepoel, die al in 1898 selfies gebruikte als een middel tot artistieke expressie. Ze waren ook in oorlogstijd populair als een manier voor troepen om herinneringen aan dierbaren te sturen. Kodak selfies uit de Eerste Wereldoorlog worden vandaag als waardevolle historische documenten beschouwd.

7 Insane fan-fictie

Denk aan 'fanfiction' en je zult je waarschijnlijk verkeerd gespelde verhalen voorstellen vanuit de meest ingewikkelde hoekjes van het internet, waar Kirk en Spock dingen doen die een doorgewinterde pornoster doen blozen. Ondanks de populaire associatie met geek cultuur, fanfiction bestaat al sinds voordat iemand wist wat een nerd was.

Aan het begin van de Common Era was de Bijbel een van de meest populaire bronnen van fictie. De gnostische evangeliën zijn in wezen gestoorde herschrijvingen van christelijke verhalen door die-hard fans die niet wilden dat hun favoriete karakters zouden sterven. In de 170s schreef de Egyptische gnostische Basilides bijvoorbeeld een versie van de kruisiging, waarin Simon van Cyrene wordt aangezien voor Jezus en gekruisigd. In plaats van dood te gaan, staat Jezus bij het kruis om Simon te lachen. Het is niet zo anders dan de moderne fans die Harry Potter martelen, zodat Dumbledore leeft.

Dichter bij onze eigen periode, zag 1893 een explosie van een specifiek type "fanfic" dat de meeste internetgebruikers zullen herkennen. Dat was het jaar dat Arthur Conan Doyle Sherlock Holmes vermoordde.Zijn fans reageerden door te schrijven en hun eigen mysteries vrij te geven voor de detective om op te lossen. Dat klopt - het Victoriaanse tijdperk was net zo overspoeld met Sherlock fanfic als het moderne internet, maar dan met minder gitaren van Benedict Cumberbatch.

6 sociale media

Afhankelijk van je standpunt, is sociale media een ongelooflijke manier om met collega-denkers over de hele wereld te communiceren of een vreselijke plek waar strijders van sociale rechtvaardigheid en alt-rechtse types elkaar gaan opjagen. Het lijkt zeker niet erg oud. Tom Standage, voormalig digitaal redacteur voor De econoom, is het daar niet mee eens. Volgens hem bestaat sociale media al sinds de Romeinse tijd.

In zijn boek, Writing on the Wall: Social Media: de eerste 2000 jaar, Standage betoogt dat Facebook en Twitter voorlopers hadden die al eeuwen oud zijn. In de Vesuvius, bijvoorbeeld, is graffiti opgegraven op oude tavernes, met inbegrip van hele heen en weer gesprekken. Een voorbeeld begint met een klassieke statusupdate voor trollen: "Successus, een wever, houdt van het slavin meisje van de waard, Iris genaamd. Ze houdt echter niet van hem. Zijn rivaal schreef dit. Dag, verliezer! "Hieronder staat het antwoord:" Jaloerse, waarom sta je in de weg? Verstrek een goedhartige man die ten onrechte wordt behandeld en die er niet goed uitziet. '

Standance gaat verder met zijn argument, wijzend op oude Romeinse afkortingen zoals "SPD" (salutem plurimam dicit), die niet verschillen van onze "LOL" of "NSFW." Of u het nu met hem eens bent of niet, dit is echt sociale media, het valt niet te ontkennen dat deze oude communicaties werden aangedreven door dezelfde impulsen.

5 vervelende advertenties

De Romeinen zijn ons voorgegaan met meer dan alleen sociale media. Lang voordat Don Draper in de buurt was, creëerden de Romeinen het oude equivalent van vervelende pop-upadvertenties.

Tijdens zijn bewind begon Caesar iets genaamd de Acta Diurna- een van de vroegste kranten. Oorspronkelijk een propaganda-orgel om zijn vijanden in diskrediet te brengen, maar al snel evolueerde het tot iets dat veel herkenbaarder was. Plaatselijke verhalen van belang werden gepubliceerd naast hartverwarmende verhalen over dieren die rouwden om hun dode eigenaars ... en daarnaast publiceerden ze advertenties.

Een overlevend voorbeeld is afkomstig van een man genaamd Maius, die een advertentie 'te huur' op de website heeft geplakt Acta veelbelovende "tweede verhaal appartementen geschikt voor een koning!" Sinds een kopie van de Acta werd dagelijks op houten planken op het forum gepubliceerd, rijke Romeinen konden zelfs een primitieve vorm van AdBlock inzetten - een slaaf sturen om het papier te kopiëren maar alle advertenties overslaan.

Het was niet alleen in Rome dat oude advertenties opdoken. In Thebe zijn geschreven advertenties van zo'n 3000 jaar oud gevonden die beloningen aanbieden voor weggelopen slaven.

4 te veel betaalde, hedonistische sportsterren

Het is een veel voorkomende mopperende mensen die elk jaar minder dan een paar miljoen dollar moeten meenemen. Moderne sportsterren zijn overbetaalde schokken die te veel tijd doorbrengen met dronken worden en verschijnen in roddelbladen en niet genoeg tijdtraining. De atleten van vandaag hebben echter niets op hun oude voorouders. Sportsterren uit de oude wereld waren zo rijk en slecht gedragen dat ze onze jongens op zuinige heiligen leken.

De belangrijkste van hen was Gaius Appuleius Diocles, een Romeinse wagenrenner die leefde in de 2e eeuw. Over 24 jaar nam hij deel aan ongeveer 4.200 races, waarbij hij in ongeveer de helft van de races eerste of tweede plaatste. Zijn echte specialiteit was het winnen van de grote geldraces. Tegen het einde van zijn carrière had hij zichzelf de vorstelijke som van 36 miljoen Romeinse sestertiën gemaakt, genoeg om het salaris van elke Romein in het leger twee maanden te betalen. In het geld van vandaag is dat ongeveer $ 15 miljard, waardoor Diocles de best betaalde sportman uit de geschiedenis is.

Bekendere moderne lezers zijn misschien Milo van Croton, wiens leven in essentie bestond uit eeuwenoud tabloidvoer. Als worstelaar bracht hij zijn vrije tijd door met zijn kracht te tonen en in het openbaar dronken te worden. Er werd gezegd dat hij in één keer 8 liter wijn kon drinken, het soort zin dat meestal voorafgaat aan de woorden 'voor het sterven aan een overdosis'.

Interessant genoeg was Milo's uiteindelijke dood zelfs nog gekker. Als een oude man probeerde hij te pronken met het splijten van een boom met zijn blote handen, maar hij raakte vast en werd op de een of andere manier door wolven opgegeten.

3 Cash Grabs en fantasieloze vervolgingen

Vandaag de dag nog Hollywood niet-origineel noemen is op zichzelf vrij onorigineel. Sinds het begin van de jaren 2000 hebben mensen geklaagd over het feit dat modern entertainment risicomijdend is, waarbij ze de voorkeur geven aan cashgames en slechte gevolgen voor nieuwe ideeën. Raad eens wat: dat was net zo waar bij de geboorte van de cinema als nu.

De eerste lange kaskraker was D.W. Griffith's Geboorte van een natie. Uitgebracht in 1915, het is berucht vandaag voor het kenmerken van de Ku Klux Klan als de goeden. Het maakte een hoop geld op release en de studio verdiende onmiddellijk geld door een vervolg groen op te lichten.

Bekend als Fall of a Nation, het vervolg belandde in 1916 en was door alle accounts een enorme teleurstelling. Hoewel het nog steeds een aantal "goede" Klansmen bevatte, richtte het zich ook op een consortium van kwaadaardige Europeanen die de VS overnamen en hun nederlaag door een pro-oorlogs congreslid. The New York Times noemde het propaganda en zei dat het "soms belachelijk" was. Fall of a Nation wordt nu verondersteld voor altijd verloren te zijn.

Tenzij je denkt dat het gewoon het vroege Hollywood was, dat was fantasieloos, vreselijke boekvervolgingen waren een echt feit van het leven in de 19e eeuw. Slechts een paar maanden nadat H.G. Wells zijn geest blies War of the Worlds, Garrett P.Serviss had een ongeautoriseerd vervolg uitgebracht waarin Thomas Edison naar de rode planeet vloog om Martians kont te schoppen. Eerder nog, een ongeauthoriseerd vervolg op deel een van Don Quixote zo verontwaardigd Cervantes dat het waarschijnlijk heeft bijgedragen aan het afronden van zijn meesterwerk.

2 moderne Disney verhalen

De meeste Disney-verhalen die kinderen tegenwoordig bekijken, zijn oud. Bevroren is gebaseerd op een verhaal van Hans Christian Andersen; Tangled is gewoon Rapunzel van de gebroeders Grimm. Maar velen van ons weten misschien niet hoe oud sommige sprookjes eigenlijk zijn. Recent bewijs heeft gesuggereerd dat sommige van de bekendste niet dateren uit de jaren 1500. Ze kunnen tot 5000 jaar oud zijn.

In een studie gepubliceerd in Royal Society Open Science, een groep folkloristen en antropologen volgde de voorgeschiedenis van verhalen die in 50 Indo-Europese talen verschenen. Ze ontdekten dat ongeveer een kwart van hen extreem oude wortels had. "Jack and the Beanstalk," bijvoorbeeld, was 5.000 jaar terug te voeren op de breuk tussen Westerse en Oost-Indo-Europese talen. Anderen, zoals Schoonheid en het beest, zou tot 1.000 jaar ouder kunnen zijn dan dat. Om dat in perspectief te plaatsen, als Mozes zijn ballingschap in Europa had doorgebracht, is er een kans dat hij dezelfde verhalen zou hebben gehoord als je opgroeit.

Verbazingwekkend genoeg zijn dit niet eens de oudste verhalen die de studie identificeerde. Hoewel niet alle folkloristen het eens zijn met hun beoordeling, besloten de auteurs dat een verhaal dat bekend staat als 'The Smith and the Devil' waarschijnlijk is ontstaan ​​in de bronstijd. Als Disney daar een film van zou maken, zou het de langste wachttijd van pagina tot scherm in de menselijke geschiedenis zijn.

1 Lijsten

Zoals iedereen die schrijft voor een op een lijst gebaseerde website kan vertellen, houden journalisten vast van haat op listicles (lijstvorm Internet-artikelen). Het internet is overspoeld met "hilarisch" ironische artikelen in serieuze publicaties, met titels als "35 redenen waarom ik een hekel aan lijsten" en "8 redenen om te voorkomen dat Listicles."

De argumenten zijn altijd hetzelfde: de mens heeft het schrijven uitgevonden. ("Geweldig!") Vervolgens begonnen online sites met het schrijven van lijsten. ("Boo!") Het is alsof de meeste mensen denken dat niemand vóór 2013 het lijstformaat heeft gebruikt, en degenen die dat wel hebben gedaan om de echte journalisten te irriteren. Zoals je waarschijnlijk van de rest van dit numeriek geordende artikel hebt geraden, is dat niet echt waar. Listicles bestaan ​​al zolang mensen graag dingen rangschikken.

Een voorbeeld uit de jaren 1800 is "The Fate of the Apostles," which Smithsonian Magazine heeft een 19e-eeuwse 'virale sensatie' genoemd. Het beeldde de manier af waarop elk van Jezus 'apostelen in chronologische volgorde stierven en werd ongeveer 110 keer herdrukt, wat in de termen van vandaag zou zijn als erachter komen dat uw lijst is gekoppeld aan The Guardian, CNN, BBC en The New York Times en is geretweet door iedereen in Hollywood. Ten minste 650 andere artikelen in het tijdperk hadden een soortgelijke ontvangst, waaronder een hele reeks van listicles.

Dan zijn er de beroemde lijstschrijvers. Leonardo da Vinci en Benjamin Franklin waren dwangmatige list-makers. Schrijver Umberto Eco beweerde dat je voorbeelden kon vinden van het schrijven van kunstwerken in het werk van Homer en Thomas Mann.

Kortom, dwangmatig lezen van lijsten kan een fundamenteel onderdeel zijn van de menselijke natuur. Zoals Eco zei: "De lijst vernietigt de cultuur niet; het maakt het. Waar je ook kijkt in de cultuurgeschiedenis, je zult lijsten vinden. "Het is officieel, mensen: een van de grootste 20e-eeuwse auteurs in Italië denkt dat Listverse het toppunt van cultuur is.