Delen:
10 Positieve dingen die de Sovjet-Unie deed
De Sovjet-Unie was een van de meest repressieve en dodelijke regimes in de geschiedenis en vele ronduit gruweldaden werden gepleegd tegen de Sovjetmensen door de jaren heen. Maar zelfs de slechtste regeringen kunnen iets goed doen. Voor de Sovjet-Unie vormden de meeste van deze dingen een enorme tegenspraak met andere Sovjet-beleidsmaatregelen.
10 actieve vrouwen in de politiek
De Sovjet-Unie liep voor op het Westen in de rechten van vrouwen. Hoewel veel van hun rechten uit noodzaak werden gegeven, hadden Sovjetvrouwen meer kans op werk en politiek dan westerse vrouwen in het grootste deel van de 20e eeuw.
Volgens de wet hadden vrouwen in de Sovjetunie dezelfde kansen op werk als mannen en werkten ze meestal in banen die westerse vrouwen niet konden. Dat was echter een tweesnijdend zwaard omdat de sovjetcultuur ook eiste dat vrouwen voor het huishouden zorgen na hun dagtaak. Als gevolg daarvan werkten vrouwen meer tijd met werken dan met mannen.
Sovjet-vrouwen waren ook beter vertegenwoordigd in de politiek dan westerse vrouwen, vooral in het begin van de 20e eeuw. In de jaren 1920 waren 600 Sovjet-vrouwen voorzitters (vergelijkbaar met burgemeesters) van hun steden en dorpen en bijna 6,5 miljoen waren politiek actief.
Sovjet-vrouwen dienden ook in militaire gevechtsrollen lang voordat hun westerse tegenhangers, met veel vrouwen bekendheid als sluipschutters en jachtpiloten tijdens de Tweede Wereldoorlog.
De gepercipieerde rechten van vrouwen in de Sovjetunie beïnvloedden de kiesrechtbewegingen in het Westen. In 1917 verleende de Sovjet-Unie vrouwen het recht om te stemmen. Het is betwistbaar hoeveel van dit recht eigenlijk was, maar Sovjetkiesrecht was aantrekkelijk voor sommige westerse feministen. De angst om vrouwen Sovjet-sympathisanten te laten worden was een van de vele redenen waarom vrouwen stemrecht kregen in de VS en andere westerse landen.
9 Effectieve openbare doorvoer
De meeste mensen in de Sovjetunie hadden geen auto's, wat inhield dat de overheid het openbaar vervoer voor zijn burgers moest aanbieden uit noodzaak. Openbaar vervoer was extreem goedkoop en zelfs gratis in sommige gevallen. Over het algemeen kreeg het mensen waar ze heen moesten.
Hoewel het Sovjet openbaar vervoerssysteem af en toe langzaam en ongemakkelijk was, werd het een groot deel van het Sovjetleven. Grote steden zoals Moskou hadden ook gemakkelijk te gebruiken metrosystemen, die enkele van de mooiste haltes ter wereld hadden.
Het Sovjet-railsysteem was ook uitstekend. Het vervoerde veel meer materiaal dan het Amerikaanse spoorwegsysteem van hetzelfde tijdperk. Omdat de Sovjets doorgaans meer spoorlijnen hadden dan de VS, was het gemakkelijker voor Sovjetburgers om van stad naar stad te reizen, maar niet vanuit het land.
8 gratis vakanties
Schokkend genoeg moedigde de Sovjet-Unie het toerisme binnen zijn grenzen aan. Volgens de wet kregen werknemers elk jaar twee weken vrij van werk en kregen ze vouchers om naar bepaalde toeristische bestemmingen te reizen, waaronder Sochi. Vouchers naar Sotsji werden gegeven in de winter of de zomer.
Jammer genoeg kroop corruptie het systeem binnen, met hooggeplaatste ambtenaren die consequent tijdens de zomer de belangrijkste vakantietijden kregen. Maar over het geheel genomen benadrukte de Sovjetunie vakanties als onderdeel van het communistische leven.
Het gebruik van vrije vakanties speelde een praktische rol voor Sovjetleiders. Ten eerste was het een poging om loyaliteit te garanderen door mensen positieve indrukken te geven over de overheid. Ten tweede, het gaf de Sovjet-bevolking een gevoel van onafhankelijkheid en empowerment, dat erg ontbrak in andere aspecten van hun leven. Ten derde konden de werknemers rusten en bijkomen van hun werk, wat bedoeld was om de piekproductie te garanderen wanneer ze weer aan het werk gingen.
Nieuwe moeders ontvingen ook gratis zwangerschapsverlof als onderdeel van de Sovjet-ziekteverzekering. Hierdoor konden moeders vrij nemen met hun baby terwijl ze toegang hadden tot noodzakelijke medische zorg.
7 Montage Theorie in film
Sovjetfilms waren een van de hoogtepunten van het regime, maar het is onmogelijk te overschatten hoe belangrijk die films waren voor het moderne filmmaken. Een van hun grootste gevolgen was de montagetheorie van montage, die door zijn films werd voortgestuwd door Sergei Eisenstein.
De montagetheorie stelt eenvoudig dat films daadwerkelijk in het bewerkingsproces worden gemaakt. Het is de juxtapositie van shots die emoties aandrijft en een film uniek maakt.
Deze theorie bracht de filmkunst van het bewerken voort, die vandaag nog steeds invloedrijk is. Oudere films hadden over het algemeen lange shots die geen verschillende bewerkingsstijlen gebruikten. Maar de films van Eisenstein gebruikten verschillende opnamelengtes en de plaatsing van verschillende afbeeldingen om het verhaal in zijn films te stimuleren, waardoor ze interessant en opwindend voor het publiek werden.
De impact van zijn werk is tegenwoordig overal in de filmindustrie te zien. Actiefilms gebruiken snelle sneden terwijl serieuze films sombere technieken gebruiken. Bijna elke film is tegenwoordig iets te danken aan de montagetheorieën van Eisenstein.
De montagetheorie beïnvloedde ook Sovjetfilmers om andere experimenten met film te proberen. Experimentele filmmaker Lev Kuleshov toonde bijvoorbeeld aan dat bewerken verschillende emoties in het publiek kan oproepen, zelfs wanneer dezelfde foto's worden gebruikt. In een van zijn films plaatste hij een shot van een man met een leeg gezicht tussen verschillende afbeeldingen, zoals soepschalen en dode baby's.
Het publiek prees de subtiele prestaties van de acteur bij het demonstreren van verschillende emoties zoals verdriet of honger, hoewel zijn gezicht nooit veranderde. In 1964 prees Alfred Hitchcock deze techniek en noemde het de essentie van filmmaken.
Het Kuleshov-effect verschijnt in veel verschillende films, waaronder de laatste scène van Star Wars: The Force Awakens waar het bewerken van de opnamen de emoties van de scène aanstuurt. In zekere zin hebben de Sovjet-filmmakers de moderne cinema uitgevonden.
6 Eerste land in Europa ter ondersteuning van reproductieve rechten
In 1920 werd de Sovjet-Unie het eerste land in Europa dat abortussen voor vrouwen volledig legaliseerde.Het duurde tot 1936 voordat een ander Europees land de Sovjet-Unie bereikte. Dat was het jaar dat IJsland abortussen legaliseerde.
In die tijd werden abortussen beschouwd als de belangrijkste vorm van anticonceptie, die verschilt van moderne trends. Maar het plaatste de Sovjet-Unie destijds in de voorhoede van de reproductieve rechten.
Net als veel andere dingen in de Sovjet-Unie leden reproductieve rechten tijdens het Stalin-tijdperk. Bezorgd over de lage bevolkingsgroei verbood Stalin abortussen in 1936, net zoals IJsland ze legaliseerde.
In 1955 mochten Sovjet-vrouwen weer abortussen krijgen. In die tijd was dit een beperkt recht, alleen van toepassing in gevallen waarin het leven van de moeder in gevaar was. Later werden universele reproductieve rechten hersteld.
Sovjet-abortusbeleid werd gezien als het volgen van Leninistische ideologieën, die het idee propageerden dat een vrouw niet gedwongen zou moeten worden om een ongewenste baby te hebben. Na verloop van tijd werden abortussen steeds gebruikelijker in de Sovjet-Unie, met de meeste vrouwen die er tijdens hun leven minstens één hebben. Toch bevond de Sovjet-Unie zich in de voorhoede van de wetgeving inzake reproductieve rechten in Europa.
5 Effectief recyclingprogramma
Voor een land dat grote problemen had met milieuverontreiniging, hadden de Sovjet-Unie en zijn marionettenlanden een grootschalig recyclingprogramma voor hun burgers. In de jaren zeventig begonnen Sovjetleiders recyclingservices op te zetten die voor die tijd uitgebreid waren, zelfs als de meeste mensen er een tijdje over deden om ze te gebruiken.
Twintig Sovjetsteden hadden grote recyclingfabrieken voor papier, met bijna 30 procent van alle gerecycleerd papier in de Sovjet-Unie in de jaren tachtig. Vergeleken met de 270 kilogram (600 lb) papier die de Amerikanen per hoofd van de bevolking in 1989 gebruikten, hebben mensen in de voormalige Sovjet-Unie dat jaar slechts ongeveer 10 kilogram per hoofd van de bevolking verbruikt.
Dit was gedeeltelijk te wijten aan de Sovjet-cultuur van hergebruik van materiaal. Sovjetburgers hadden ook toegang tot glasrecyclingcentra die hen soms betaalden om glazen flessen terug te brengen.
Tijdens het Sovjetregime werd plastic zelden gebruikt in consumptiegoederen. Plastic zakken verschenen pas in de jaren tachtig. Gedurende het grootste deel van de Sovjetjaren hebben mensen hun tassen hergebruikt of hun eigen containers gebruikt tijdens het winkelen voor voedsel. Plastic flessen waren ook ongebruikelijk, met de meeste flessen gemaakt van glas en gemakkelijk recyclebaar. Dit verminderde de hoeveelheid afval geproduceerd door de gemiddelde burger en vergeleek het met andere industrielanden.
4 Oprichtbare ondersteuning voor antikankonialisme
Een deel van de Sovjetstrategie was een strikte afwijzing van het westerse kolonialisme. Daartoe besteedden zij geld en tijd aan derdewereldlanden in hun strijd voor onafhankelijkheid tegen koloniale troepen.
De Sovjet-Unie leverde het grootste deel van deze hulp aan landen in Afrika, die tijdens het grootste deel van de Koude Oorlog vrijheid van koloniale krachten probeerden te winnen. Hulp nam vaak de vorm aan van wapens en technische hulp voor strijdende naties.
Een van de meest diepgaande voorbeelden van hulp vond plaats toen de Sovjets steun verleenden aan de onafhankelijkheid van India. De twee landen smeden een alliantie die tijdens de Koude Oorlog bleef voortduren en liet India onafhankelijk blijven.
Sommige politici en historici zijn het oneens over de vraag of Sovjet-antikoloniale hulp een goede zaak of een slechte zaak was. Maar het liet deze landen over het algemeen toe om onafhankelijk te worden, wat ze anders niet zouden hebben bereikt.
De duistere kant van deze hulp was dat het buitenlandse beleid van de Sovjet-Unie net zo koloniaal was als het westerse beleid. Ze behandelden de landen in hun Centraal-Europese controlezones vaak als Sovjet-koloniën.
Achteraf gezien zijn de koloniale aspecten van het buitenlands beleid van de Sovjet-Unie duidelijk. Maar het is ook duidelijk dat de Sovjet-Unie veel landen heeft geholpen om onafhankelijk te worden van andere koloniale meesters.
3 Effectieve industrialisatie
Vóór de opkomst van de Sovjet-Unie was Rusland meestal een agrarisch land dat geen effectieve industriële economie had. Op deze manier bleef het ver achter bij andere landen in Europa. Een van de belangrijkste dingen die het Sovjetregime deed voor zijn land was echter om het in de moderne wereld te brengen.
Tijdens het Stalin-tijdperk onderging de Sovjet-Unie een enorm industrialisatieproces. De kleine economie van het tsaristische tijdperk werd omgevormd tot een industriële krachtpatser die wedijvert met andere landen van de eerste wereld.
Dit gebeurde allemaal in de periode van 10 jaar van 1928 tot 1938. Al met al is de Sovjet-Unie sneller geïndustrialiseerd dan enig ander land eerder, wat de levensstijl van haar burgers verbeterde.
Tussen 1929 en 1934 bereikte de Sovjetunie een groei van 50 procent van de industriële groei en een gemiddeld jaarlijks groeipercentage van 18 procent, wat een ongekende productsprong was.
Natuurlijk was het nieuws niet allemaal goed. Veel producten vervaardigd in de Sovjet-Unie waren van lage kwaliteit. Maar de industrialisatie hielp de USSR om een wereld van de eerste wereld te worden. Voormalige Sovjetstaten zoals Rusland en Oekraïne werden effectieve wereldeconomieën.
2 Gratis onderwijs
De Sovjet-Unie benadrukte het onderwijs, vooral in de wetenschap en techniek. De Sovjetwet garandeerde alle burgers een gratis opleiding, ongeacht hun sociale status of inkomen.
In tegenstelling tot andere landen op het moment, dit onderwijs uitgebreid tot college en postdoctoraal werk. Sommige mensen ontvingen hun doctoraten zonder collegegeld te betalen. Het opleidingsplan omvatte alle kosten van het bijwonen van school, inclusief schoolboeken en schoolbenodigdheden.
De Sovjets bouwden ook universiteiten en breidden de mogelijkheid van onderwijs uit naar zich ontwikkelende republieken in de USSR, waar het onderwijs voorheen niet beschikbaar was. Wit-Rusland had bijvoorbeeld geen universiteiten voordat de Sovjet-Unie bestond. Tegen de tijd dat de Sovjet-Unie in 1991 instortte, had Wit-Rusland 22 universiteiten.
De effectiviteit van het Sovjet-onderwijssysteem blijkt duidelijk uit het aantal grote wetenschappers en wiskundigen dat uit het land kwam.
1 Drugsvrije buurten
Gedurende de gehele geschiedenis van de Sovjet-Unie had de drugsbestrijding een strikte controle, die mettertijd repressiever werd. Dit was het tegenovergestelde van de trends in het Westen. Sovjetbeleid richtte zich op criminalisering van drugsgebruik en deed niet veel met drugsrehabilitatie of verslavingsherstel. Maar het resulteerde wel in drugsvrije buurten.
Sovjet-politici en -schrijvers beschouwden drugsgebruik als een decadentie veroorzaakt door kapitalisme. Als gevolg hiervan deden de Sovjets alles aan het stoppen van alle medicijnen, inclusief de volledige lijst van geneesmiddelen die is gecatalogiseerd door het VN-Verdrag tegen de sluikhandel in verdovende middelen en psychotrope stoffen. Dit omvatte strikte verboden op opiaten.
Natuurlijk waren er nog steeds drugsgebruikers in de Sovjet-Unie. Maar hun aantal was ongelooflijk klein, voornamelijk beperkt tot elitisten en mensen in de gevangenis. Beide groepen kregen hun drugs van zigeuners die hen het land binnenbrachten.
In de jaren tachtig had de Sovjetregering veel meer moeite om de instroom van drugs onder controle te houden, waardoor de drugscultuur toenam. De meeste van deze nieuwe gebruikers waren jonge mensen die drugs zagen als een manier om de westerse cultuur te imiteren.
Toegenomen drugsgebruik kwam ook van Sovjet-soldaten die terugkwamen uit Afghanistan, waar ze voor het eerst illegale verdovende middelen innamen. Toen de Sovjetunie viel, deden de drugcontrolewetten dat ook, waardoor Rusland het narcoticaprobleem had dat het vandaag de dag heeft.