Delen:
10 nachtmerries op de loer net achter de geschiedenis
De geschiedenis is voor het grootste deel een leugen. Zoals Disney de verkrachting van Sleeping Beauty gemakshalve vergeet, hebben geleerden veel tijd gespendeerd aan het bijknippen van de meer "gevoelige" feiten uit de geschiedenis, en ons achtergelaten met een verzameling flauwe, gemakkelijk verteerbare anekdotes. Natuurlijk zijn deze "scènes uit de vloer van de snijruimte" niet altijd relevant, maar brengen ze bijna altijd het verleden tot leven.
Soms willen we echter dat het dood is gebleven. Soms zijn de delen die ze je niet op de middelbare school leren niet alleen ongeschikt voor een Disney-film, maar zou Quentin Tarantino blozen. Hier zijn tien nachtmerrieachtige vignetten uit de geschiedenis die je misschien niet kent.
10 Pavlov's Vergeten experimenten
Iedereen met enige kennis van de psychologie weet van Ivan Pavlov. Zijn experimenten met honden in de late 19e eeuw maakten hem een begrip, tenminste als je huis vol met psych majors is. Door een bel te luiden wanneer voedsel werd aangeboden aan zijn hondenonderwerpen, merkte hij op dat ze uiteindelijk zouden komen te kwijlen bij het geluid van de bel alleen, voordat ze eten kregen. Dit effende de weg voor de gedragspsychologie die we tegenwoordig kennen.
Maar in werkelijkheid waren zijn experimenten iets extremer. Het blijkt dat Pavlov nooit een bel gebruikte; hij gebruikte echter wel een zoemer, een metronoom, een harmonium en elektrische schokken om mentale associaties te smeden. Meer gruwelijk, om zijn honden hongerig te houden en klaar om te testen, sneed hij operatief gaten in hun keel zodat elk ingeslikt voedsel eruit zou vallen. Er werden extra gaten langs de spijsverteringskanalen van de dieren geopend, zodat verschillende vloeistoffen voor analyse konden worden verzameld en, bizar, als een remedie voor maagaandoeningen konden worden verkocht. Deze verminkingen waren niet alleen zeer pijnlijk, maar leidden er ook toe dat verschillende honden ondanks de non-stop voedingen de dood vonden.
9 Wereldoorlog I is onverwacht verdrinkings
Tijdens de zomer van 1917, in de buurt van Passendale (ook gespeld als Passendale), België, was de Derde Slag om Ieper (ook bekend als de Slag bij Passendale) in volle gang. Het was loopgravenoorlog op zijn best terwijl Britse en Duitse troepen botsten, zware artillerie donderde en PTSS-patiënten massaal werden voortgebracht. Toen begon het te regenen. Meer dan een maand lang stortte de stortregens in de regio, waardoor de strijd vrijwel zeker een halt werd toegeroepen.
Maar de opluchting was van korte duur. Het blijkt dat water en vuil een bizarre substantie creëren die "modder" wordt genoemd, en nergens is er meer zichtbaar vuil dan een loopgraven slagveld. Terwijl tonnen kleverig mengsel elke beschikbare ruimte vulden, inclusief de enorme kraters achtergelaten door artillerie, werden hele stukken land onbegaanbare doodvallen. Het water drenkte ook in de grote superjassen die door soldaten uit die tijd werden gedragen, en voegde ongeveer 23 kilo gewicht toe, slechts smekend om ze naar beneden te slepen.
Onnodig te zeggen dat de resultaten nachtmerrieachtig waren. Gewonde soldaten werden achtergelaten om langzaam onder de slijk te verdrinken, omdat hulpverleners niet bij hen in de buurt konden komen. Korpsen, die diep in het graf waren begraven, staarden uit duistere vijvers. De weinige troepen die het slib wisten te overleven, deden dit alleen door langs de onder water gelegen lichamen van hun vrienden te lopen.
8 De 'President Taft'-moordenaar
President William Howard Taft is misschien niet zo bekend als Lincoln of JFK - tenzij je die hele badmythe telt - maar hij heeft niettemin zijn stempel gedrukt op de Amerikaanse geschiedenis. Het is gewoon een schande dat het merk gepaard gaat met ongebreidelde verkrachting en moord.
In 1920 werd Taft's New Haven, Connecticut, thuis ingebroken door een man genaamd Carl Panzram. Hij nam meestal wat je zou verwachten, geld en sieraden, maar hij kreeg ook een speciaal-Taft's .45-pistool. Hij bewaarde het pistool, verkocht de sieraden en gebruikte het geld om een jacht te kopen, waarmee hij naar New York City voer. Hij had een plan.
Onder het alias John O'Leary, begon Panzram zeelieden aan boord van zijn vaartuig te lokken met beloften van werk. Nadat ze naar zee waren gevaren, werden de ongelukkige zeelieden verkracht, vermoord met Taft's pistool, verzwaard met stenen en opgegooid in Long Island Sound. Panzram, die de stad ontvluchtte nadat hij argwaan had gewekt, stapte op verschillende locaties over de hele wereld op zoek naar nieuwe slachtoffers voordat hij werd betrapt en opgehangen in 1930. Hij bekende de verkrachting en moord op 22 mensen.
7 Londen's 'Great Stink'
Het Victoriaanse Engeland wordt algemeen beschouwd als het hoogtepunt van een beleefde samenleving; de woorden roepen beelden op van heren in hoge hoeden die rondrijden in rijtuigen. En dat is waarschijnlijk nauwkeurig genoeg, maar zoals Charles Dickens ons eraan herinnert, was er altijd een weerzinwekkende realiteit onder de "Goede dag, mijnheer" -voorgevel. Die realiteit was in dit geval een rivier van menselijke uitwerpselen.
De zomer van 1858 was zwaar voor de hoofdstad van Engeland. De hitte was ellendig genoeg, maar de geestelijke bedreiging die hij creëerde was erger. Eeuwenlang had Londen zijn riool gewoon in de rivier de Theems geloosd, die dwars door het hart van de stad liep. Dit had vroeger goed gewerkt, maar in de eerste jaren van de 19e eeuw verdubbelde de Londense bevolking, waarbij de rivier volledig verstikt werd door menselijk afval. De meedogenloze hitte fermenteerde het kilometerslange stuk uitwerpselen naar 's werelds grootste stinkbom, de "kwaadaardige geur" dwong velen, inclusief het hele Parlement, om te evacueren. Nadat de grootste stad ter wereld op stank was gebracht door stank alleen, gaven stadsplanners uiteindelijk toe en bouwden ze een goed rioleringssysteem, dat nog steeds op zijn plaats is.
6 De Lindbergh-martelploeg
Na zijn solo-vlucht van 1927 over de Atlantische Oceaan - de eerste in de geschiedenis - was Charles Lindbergh een nationale held, een understatement.Hij was het voorwerp van wereldwijde bewondering, maar ook het doelwit van een van de meest spraakmakende misdaden van de 20e eeuw: de ontvoering van zijn zoontje in 1932. Het publiek was woedend en wanhopig op zoek naar antwoorden - niemand meer dan detective Ellis Parker.
Ondanks de veroordeling en de naderende executie van Bruno Richard Hauptmann, bleef Parker ervan overtuigd dat de echte schuldige de voormalige advocaat van New Jersey, Paul Wendel, was. Dus, op niets meer dan een voorgevoel, riep Parker drie mannen, waaronder zijn eigen zoon, in om Wendel van de straat te rukken, hem vast te binden in een kleine kelder in Brooklyn en hem aan het praten te krijgen.
Om een bekentenis te "aanmoedigen", hebben de gevangenen van Wendel hem uitgehongerd, gedeeltelijk zijn gezicht gesmolten met een gloeiende gloeilamp, hem geslagen met alles wat ze maar konden pakken en dreigden ze sigaretten in zijn ogen te stoppen. De grote finale sloeg echter de wrede man vast aan een geïmproviseerd rek en strekte zijn nek door gewichten op zijn hoofd te binden. Wendel biechtte uiteindelijk om zijn kwelling te beëindigen, maar herriep het onmiddellijk daarna. Hij is nooit veroordeeld.
5 Ongebruikelijke accessoires van de First Lady
De gebeurtenissen rond het noodlottige bezoek van president John F. Kennedy in 1963 aan Dallas, Texas, zijn zeer bekend; in feite bent u waarschijnlijk meer bekend met zijn dood dan zijn eigenlijke presidentschap. Maar een bizar en huiveringwekkend detail van die novemberdag lijkt altijd te ontsnappen: Jackie Kennedy droeg koppig het bloed en de hersenkoek van haar pas overleden echtgenoot voor het grootste deel van de 24 uur.
Toen de president werd neergeschoten, dook de eerste dame eerst achter de grotere delen van zijn ontplofte hoofd en hield hem toen hij bloedde. Dit heeft begrijpelijkerwijs haar nu beroemde roze pak iets slechter voor slijtage achtergelaten. Hoe dan ook, ze bleef het dragen - helemaal tot aan het gehaaste zweer van de nieuwe president Lyndon Baines Johnson aan boord van Air Force One. Ze werd aangespoord om voor het evenement te veranderen, maar weigerde en zei simpelweg: "Ik wil dat ze zien wat ze hebben gedaan."
Overigens is het pak nog steeds niet schoongemaakt. Het is momenteel geblokkeerd van de publieke opinie in een klimaatgestuurde kluis in het Nationaal Archief van Washington DC tot 2103.
4 Probleem van de parasiet van het oude Egypte
Als je denkt aan de oude Egyptenaren, denk je waarschijnlijk aan een paar heel specifieke dingen - machtige piramides, vergulde doodskisten, die kerels die farao's uitleven met gigantische palmbladeren enzovoort. Waar je waarschijnlijk niet aan denkt, zijn echter bloedende penissen. Tot vandaag.
De ontdekking van irrigatie door de oude Egyptenaren was geweldig. Het maakte landbouw mogelijk, waardoor hun beschaving zo krachtig kon worden als zij deed. Het creëerde echter ook grote moerassen, die ideale leefgebieden waren voor Schistosoma haematobium, een parasitaire worm die de neiging had zich in te graven in de penissen van boeren. Slachtoffers van de wormen zouden niet alleen pijn, maar ook zware bloedingen van de penis ervaren.
En dit waren niet slechts een paar geïsoleerde incidenten; infectie was zo gewoon in de lagere klasse van de landbouw dat de symptomen een normaal onderdeel van het leven zouden zijn. In feite werden jongens niet als "mannen" beschouwd totdat ze bloed in hun urine zagen, alsof het het mannelijke equivalent van de menstruatie was.
3 De ongelooflijk onpopulaire premier
De geschiedenis zit absoluut vol met impopulaire en brutaal uitgevoerde politici. Dus hoe weet je het verschil te maken tussen de massa? Vraag het maar aan Johan de Witt.
In 1672, na verscheidene militaire blunders, was Nederland in vrij slechte vorm. Zoals je zou verwachten, kreeg De Witt de schuld van het geheel, grotendeels als gevolg van de invloed van rivaliserende politici. De haat van het publiek voor hem groeide langzaam tot het explodeerde in de meest belachelijke over-de-top politieke verklaring aller tijden.
Nog steeds herstellende van een recente moordpoging en geëscorteerd door gewapende wachten, bezocht de Witt zijn staatsman-broer Cornelis. Terwijl de mannen spraken, verzamelde zich een menigte woedende burgers buiten. De bewakers van De Witt hielden de menigte zo goed mogelijk op afstand, maar werden plotseling - en hoogst verdacht - gedwongen te vertrekken. De menigte daalde neer op de broers, ledigde elke kogel die ze maar konden vinden, sneed hun geslachtsdelen af en sloeg ze ondersteboven op. De De Witts werden vervolgens opengesneden en de gekken burgers begonnen hun ingewanden uit te trekken, te roosteren en te eten. Er wordt aangenomen dat Cornelis nog in leven was toen de uitroeiing begon.
2 De bloeiende industrie van de Gold Rush
Toen in 1848 goudstof werd ontdekt in de Californische Sutter's Mill, trok de daaropvolgende Gold Rush miljoenen kolonisten naar het toen onbekende gebied op zoek naar hun fortuin. Sommigen raken het groot; de meesten niet. Maar ongeacht hoeveel tijd en energie er werd verspild door de teleurgestelde mijnwerkers, de echte verliezers waren de inheemse bevolking van Californië.
In slechts twee decennia werden inheemse gemeenschappen die al duizenden jaren bestonden systematisch uitgeroeid. Militaire moordpartijen op hele dorpen waren alledaags, maar de Californische regering wilde de vele nieuwe burgers niet uitsluiten van het plezier. Naast de legalisering van de ontvoering en onderdrukking van inboorlingen, begonnen de steden te betalen voor inheemse lichaamsdelen.
En niet alleen een paar van de meer bloeddorstige gemeenschappen. Deze bloeiende nieuwe "hoofdhuidindustrie" (hoofden, handen en voeten waren ook acceptabel, maar de hoofdhuid was de echte "prijs") betaalde tot $ 200 per hoofdhuid, waardoor het bijna net zo veel afnemers verdiende als de Gold Rush zelf.In de verhalen worden muilezels beschreven die naar dorpen werden geleid die volledig waren opgestapeld met inheemse hoofden, hoofdhuiden en wat er nog meer te verdienen viel. De overheid van Californië heeft miljoenen dollars uitbetaald voor deze gruwelijke trofeeën.
1 De stad van de kannibalen
Tussen Pearl Harbor, de atoombommen, de nazi-concentratiekampen en de nazi's zelf, neemt de Tweede Wereldoorlog gemakkelijk de angstaanjagende oorlogstaart. Maar verschuilen achter de versleten geschiedenisboeken en meerdere filmaanpassingen is een hoofdstuk van de oorlog die schijnbaar te nachtmerrieachtig is om te omvatten: de belegering van Leningrad.
Het klinkt onschuldig genoeg, maar de drie jaar durende nazi-blokkade van Leningrad - nu St. Petersburg, Rusland - heeft wel tien keer zoveel mensen gedood als tijdens de bomaanslag in Hiroshima. Echter, wat de belegering echt deed opvallen in een conflict dat zo vol van horror was, was de manier waarop het gedood werd: uithongering. Natuurlijk bombardeerden de Duitsers de stad, maar hun sterspeler was de langzame, vernietigende dood die miljoenen werd opgelegd door de voedselvoorraad van de stad te blokkeren.
In het begin werden mensen creatief; ze likten de zetmeelachtige pasta van hun behang, kookten leren laarzen in gelei en maakten pannenkoeken met gezichtspoeder. Daarna, na het uitputten van hun zwerfkatvoorraad, werden ze wanhopig. Op dit punt waren miljoenen mensen in hongerstaking geraakt en overlevenden konden het gewoon niet rechtvaardigen dat goed vlees verloren ging. Lijketen, of trupoyedstvo, werd een vast onderdeel van het leven.
Maar meer gruwelijk, dat deed ook lyudoyedstvo, persoon-eten. Sommigen konden gewoon niet wachten tot hun avondeten op zichzelf zou sterven, zoals de moeders die hun kinderen aan hun oudere kinderen gaven, de man die zijn grootmoeder bijltje om haar lever vermoordde, de vader die zijn zoon zijn eigen moeder gaf, en de zwervende bende mensensmokkelaars die de bedriegers van de straat rukt. In totaal werden meer dan 2000 Leningrad-burgers gearresteerd wegens kannibalisme.