10 bizarre tradities van liefde die verloren zijn gegaan in de geschiedenis

De huidige tradities van het houden van de liefde, kussen, uitgaan, en flirten met sms-berichten, lijken nogal eenvoudig en helemaal niet ongebruikelijk. Zelfs dating-apps, die eerder als controversieel en zelfs vreemd werden gezien, zijn tegenwoordig onderdeel van het dagelijkse leven van de meeste jonge mensen.

Als we aan het verleden denken, verwachten we geen schandalige of vreemde liefdestradities. Er zijn echter genoeg. Hieronder staan ​​10 bizarre liefdesleerlingen uit het verleden. Wilt u dat een van hen terugkeert?

10 Azijn Valentines

Mean Valentine's Day-kaarten, ook wel 'Vinegar Valentines' genoemd, ontstonden in de jaren 1800 en werden gebruikt voor vernedering. Een compleet tegenovergestelde van de gewone Valentijnsdagkaart, een Azijn Valentine was een goedkoop gemaakte kaart met een satirisch beeld en een vers uit vier of zes regels die de persoonlijkheid van de ontvanger beschreef en bespotte. Er was een kaart voor elke belediging die je kon bedenken, van kaalheid tot status. Meer extreme kaarten suggereerden zelfs dat ontvangers zelfmoord plegen. De doelen van deze kaarten waren gevarieerd en konden buren, vijanden, bazen, leraren of gewoon diegenen zijn wiens vooruitgang je wilde afdoen.

Een azijn Valentine, bijvoorbeeld, beeldt een beeld af van een vragende kale man rond wiens hoofd een zwerm insecten, mogelijk vliegen of motten, rondcirkelt. Het kleine gedicht onder de illustratie luidt:

Kaal hoofd. Je helderglanzende paté is te zien op alle shows
en steevast neer in de kale hoofdregels
waar je opvalt door je tedere zorg
je ware vurige liefde voor dat ene eenzame haar.

Deze Vinegar Valentines, het populairst tussen de jaren 1840 en 1880, werden in massa geproduceerd door dezelfde bedrijven die de stroken, zoete Valentijnsdagkaarten produceerden die we vandaag de dag gewend zijn. Merk op dat voordat de prepaid-stempel werd geïntroduceerd, de ontvanger de e-mail heeft betaald in plaats van de afzender. De ontvanger van een Azijn Valentijn had niet alleen de pech om de belediging te ontvangen, maar moest er ook voor betalen!

9 Je hart op je mouw dragen

Heb je je ooit afgevraagd waar de nogal vreemde uitdrukking "het dragen van je hart op je mouw" vandaan kwam? Er zijn eigenlijk drie mogelijke verklaringen voor de oorsprong. De eerste theorie suggereert dat het voortkwam uit de Middeleeuwen toen mannen tijdens een Romeins festival namen namen om de identiteit van hun vriendin voor het komende jaar te bepalen. Zodra de naam van de dame bekend was, werd deze voor de rest van het festival op de mouw van de man gedragen. Deze nogal vreemde traditie begon nadat keizer Claudius II het huwelijk verbood vanwege zijn sterke overtuiging dat ongehuwde mannen betere soldaten maakten. Als alternatief voor het huwelijk, stelde hij deze vreemde 'tijdelijke koppeling' voor.

De tweede theorie suggereert dat wanneer een ridder speelde in een steekspel in de middeleeuwen, hij zijn uitvoering zou wijden aan een bepaalde vrouw van het hof. De ridder zou iets aan de arm bevestigen dat de vrouw toebehoorde, zoals een zakdoek, om iedereen te laten weten dat de wedstrijd haar eer zou verdedigen.

De derde mogelijke oorsprong van de uitdrukking komt van een toneelstuk uit Shakespeare waarin de zin voor het eerst schriftelijk werd uitgedrukt. In OthelloIago, de belangrijkste antagonist van het stuk, maakt een bekentenis over zijn ontrouwe daden en zegt: "Maar ik zal mijn hart op mijn mouw dragen om Daws te laten pikken", wat in feite betekent dat hij zichzelf volledig blootlegt en de vogels uitnodigt om te pikken op hem.

8 escortkaarten

Escort-kaarten, ook wel "flirtkaarten" genoemd, leken op visitekaartjes en waren een humoristische manier voor jonge mensen om vrijage te beginnen in het laat 19e-eeuwse Amerika. In die tijd konden de meeste vrouwen nauwelijks spreken met een man zonder chaperonne, en dus was de gemakkelijkste manier voor een man om te flirten of een gesprek aan te knopen met de vrouw die hij leuk vond, om de kaart stiekem in haar handen te glijden. De vrouw zou de kaart vervolgens op een inventieve manier verbergen, bijvoorbeeld door hem in haar handschoen te glijden of door hem achter haar waaier te verbergen.

Sommige van deze kaarten waren onschuldig en beleefd met uitspraken als: "Mag ik het genoegen hebben om je thuis te zien vanavond? Als dat zo is, bewaar deze kaart dan; zo niet, ga terug. "Anderen waren veel agressiever en hadden uitspraken als" Niet getrouwd en uit voor een goede tijd "op hen gedrukt.

Mannen waren echter niet de enigen met 'kenniskaarten' uit hun mouw. Een kaart met de tekst 'You May C Me Home Tonight' en een kaart met de tekst 'Ik ben Anna' Butch 'Engle Who The Devil Are You?' Zijn gevonden door verzamelaars, wat suggereert dat vrouwen escortkaarten gebruikten in veel van de dezelfde manier als mannen.

7 minnaar's ogen

De ogen van de minnaar, ook bekend als 'oogminiaturen', waren populaire liefdesfiches uitgewisseld tussen rijke paren in de late jaren 1800 en vroege jaren 1900. Het oog van een minnaar was een geschilderde miniatuur van het oog van de schenker, die toen begaafd was aan hun geliefde. Zoals de naam al doet vermoeden, onthulde het oog van de liefhebber alleen het oog van de gever, waardoor de ontvanger het in het openbaar kon dragen zonder de angst dat iemand de identiteit van zijn geliefde herkende.

De grootte van deze oogminiaturen varieerde van enkele millimeters tot enkele centimeters. Ze waren ofwel geverfd in waterverf op ivoor of in gouache op karton en werden vaak in ringen, hangers, broches, snuifdozen of tandenstokerhoezen geplaatst.

Volgens de legende werd het oog van de eerste geliefde aan het einde van de 18e eeuw vervaardigd nadat de prins van Wales, die later George VI werd, verliefd werd op Maria Fitzherbert, een katholiek die tweemaal weduwe was.Maria beantwoordde echter niet de gevoelens van genegenheid van de prins, dus besloot de prins een zelfmoordpoging uit te voeren, waarna Maria van gedachten veranderde en instemde met zijn huwelijksaanzoek. Maria veranderde echter al snel van gedachten, vermoedelijk nadat ze zich had gerealiseerd hoe moeilijk het zou zijn om de koning te laten instemmen met hun huwelijk, vooral omdat ze een katholiek was die tweemaal weduwe was geworden. Ze vluchtte naar Europa.

De prins van Wales was echter onverschrokken. In november 1785 stuurde hij haar een tweede huwelijksaanzoek samen met een miniatuur van zijn oog, die in een medaillon zat. Een opmerking bij het pakket zei: "P.S. Ik stuur je een pakket en ik stuur je tegelijkertijd een oogje. Als je het volledige gelaat nog niet helemaal bent vergeten, denk ik dat de beeltenis je zal treffen. "Of het nu het oogminiatuur was of het briefje dat Maria's hart verzachtte, het werkte, want ze stemde snel in met het huwelijksaanzoek van de prins. Ze trouwden in december 1785 in een geheime ceremonie. Kort daarna werden oogminiaturen een populaire rage in de high society.

Tegenwoordig bestaan ​​er minder dan 1.000 ogen van deze geliefde.

6 Future Husband Superstitions

In het verleden vertrouwden dames vaak op bijgeloof en vreemde rituelen om meer te weten te komen over hun toekomstige echtgenoot. Een van de meest populaire bijgeloven met betrekking tot dit betrof het lezen van tekens van vogels. Deze vrij ongebruikelijke praktijk dateert uit de Griekse en Romeinse tijd. Het idee is dat de allereerste vogel die een ongehuwde vrouw op Valentijnsdag ontdekt, het karakter en de persoonlijkheid zal voorspellen van de man met wie ze zal trouwen. Als een vrouw bijvoorbeeld een goudvink zag, betekende dat dat ze met een rijke man zou trouwen, en als ze een mus zag, betekende dit dat ze met een arme man zou trouwen, maar heel gelukkig zou zijn. Een roodborstje betekende een zeeman, en een specht betekende dat er helemaal geen huwelijk zou plaatsvinden.

Een ander ritueel dat in de jaren 1700 populair was in Groot-Brittannië was het vastpinnen van vijf laurierblaadjes bestrooid met rozenwater op je hoofdkussen, één in het midden en één in elke hoek. Om dit ritueel te laten werken, moesten de dames ook gezouten eieren zonder dooier eten en een klein gebed zingen dat zei: "Goede valentijn, wees aardig voor mij; in dromen, laat me mijn ware liefde zien. "Als alle stappen van het ritueel dienovereenkomstig werden uitgevoerd, zou de dame zogenaamd haar toekomstige echtgenoot in haar dromen zien.

Uiteindelijk werden dappere dames geadviseerd om een ​​kerkhof te bezoeken aan de vooravond van Sint Valentijnsdag. Na het voltooien van een speciaal gezang en twaalf keer rondrennen in de kerk, geloofde men dat een beeld van hun toekomstige echtgenoot voor hen zou verschijnen.

5 Bundelen

In het koloniale Amerika was bundeling een populaire traditie waarbij een verliefd stel samen in bed lag, zij het met al hun kleren aan. Vaak werd een bord in het midden van het bed geplaatst om het paar gescheiden te houden, anders werd de vrouw in een zak of een tas met een schoudertas als een kuisheidsgordel gestopt. De ouders waren ook vaak in dezelfde kamer als het paar om te zorgen dat er geen ongepast gedrag plaatsvond.

Er wordt aangenomen dat de nogal vreemde traditie van bundeling voor het eerst werd geïntroduceerd in de Amerikaanse koloniën door de vroege overstroming van Schotten, Welsh en andere verschillende Europese immigranten. Omdat de brandstofprijzen in de 18e eeuw hoog waren en de nachten vaak koud waren, was bundeling niet alleen een gelegenheid voor enige intimiteit, maar ook een goede manier voor het paar om warm te blijven. Volgens sommige geleerden is het eerste optreden van bundelen echter helemaal terug te voeren tot het bijbelverhaal van Ruth en Boaz. Volgens het verhaal, Ruth, een weduwe, en Boaz, een rijke grootgrondbezitter, bracht een nacht samen op een dorsvloer vloer en snel daarna, werd man en vrouw.

4 appels van liefde

In 1975 schreef auteur Benjamin Brody een artikel met de titel 'De seksuele betekenis van de Axillae', dat in het tijdschrift werd gepubliceerd Psychiatrie. In het artikel beschreef Brody het vreemde, romantische gebruik in de Oostenrijkse plattelandsgemeenschap, waarin een meisje plakjes appel in haar arm hield tijdens een dans. De appels dienden als een natuurlijke deodorant. Aan het einde van de dans presenteerde het meisje de zweterige appelschijf aan de man die ze zich voorstelde, en als de man haar gevoelens terug zou geven, zou hij moedwillig de appelschijf eten, en het meisje laten weten waar hij stond.

Deze vreemde gewoonte werd ook niet uitsluitend door vrouwen gebruikt, hoewel mannen in het algemeen de appel leken te verlaten en in plaats daarvan voor andere voorwerpen zoals zakdoeken kozen. Een artikel in 1899 Journal of American Folklore, bijvoorbeeld, zegt: "Om een ​​meisje van je te laten houden, neem een ​​snoepje of iets wat ze waarschijnlijk zal eten, en leg het onder beide oksel, zodat het je geur krijgt."

3 Hofstokken

Strikte maatschappelijke regels in het vroege New England betekenden dat hofmakerij moeilijk was. Koppels werden zelden alleen op zichzelf gelaten, en dit betekende dat de man vaak zijn vrouw in haar ouderlijk huis moest bezoeken. De meeste huizen in die tijd waren klein, wat betekent dat de hele familie vaak in dezelfde kleine vergaderzaal voor het vuur zat, waardoor een privégesprek tussen de twee geliefden bijna onmogelijk was. Hier kwam de uitvinding van hofstokken, ook bekend als "pendules", binnen.

Een hofstok was een holle buis, 2-2,5 meter lang en ongeveer 2,5 centimeter (1 in) in diameter, voorzien van twee mondstukken en twee oorstukken. Om de stok te gebruiken, zou een paar aan beide zijden van de open haard zitten en kleine flirtjes met elkaar fluisteren. Om de man te horen praten, legde de vrouw het ene uiteinde van de buis in haar oor en toen de man het antwoord van de vrouw wilde horen, legde hij zijn uiteinde van de stok in zijn oor.Hoewel de hele familie in de kamer aanwezig was, kon niemand anders het geheime gesprek van de twee geliefden horen.

2 Lovespoons

De gewoonte dat mannen lovespoons geven aan de vrouw die ze voor het gerecht wilden houden, begon in Wales in de 16e eeuw. De traditie was echter niet strikt beperkt tot Wales; het breidde zich uit over heel Europa en was vooral populair in Keltische landen. Lovespoons werden aan een minnaar gepresenteerd, vergelijkbaar met hoe een boeket bloemen vandaag aan een geliefde kan worden gepresenteerd en meestal werden gemaakt door jonge mannen tijdens lange zeereizen of winternachten. Deze lepels waren altijd uit slechts één stuk hout gesneden en het handvat van de lepel was bijna altijd versierd.

Als het meisje de lovespoon accepteerde, was dat een teken dat ze de gevoelens van de man terugbracht en dat er een relatie tussen de twee zou ontstaan. Er wordt aangenomen dat hier de oorsprong van het woord "spooning" vandaan komt. Als het paar besloot dat ze goed bij elkaar pasten en besloten om bij elkaar te blijven, zouden ze vaak de lovespoon op een van de muren van hun huis laten zien, vergelijkbaar met hoe een huwelijksfoto vandaag zou worden getoond.

1 Morgengabe

In Duitsland in de middeleeuwen betekende het huwelijk tussen een man en een vrouw altijd het uitwisselen van vele geschenken tussen de twee betrokken families. De man presenteerde een 'bruidsprijs' (een bepaalde som geld, eigendom of een andere vorm van rijkdom) aan de vader van de bruid, en de laatste gaf iets terug aan het pas getrouwde stel. Maar misschien was de meest interessante gave van allemaal degene die de man aan zijn nieuwe bruid gaf.

De morgengabeof 'ochtendgeschenk' was een substantieel geschenk (meestal ongeveer een derde of een vierde van de bruidsschat, afhankelijk van de wet) dat een man de bruid de ochtend nadat ze het huwelijk voltooiden gaf. Morgengabe was in wezen een betaling voor de maagdelijkheid van de vrouw, die natuurlijk niet verkocht kon worden voordat de echtgenoot had vastgesteld dat het inderdaad bestond. In de vroege Middeleeuwen was de vervulling de oorzaak van het echte huwelijk, en morgengabe was in feite de definitieve garantie.