Nog een andere 10 Bizarre medische verhalen

De beruchte wet van Murphy stelt dat alles wat fout kan gaan, fout zal gaan. Het menselijk lichaam is, in al zijn complexiteit, op de een of andere manier onderhevig aan deze wet vaker wel dan niet, zoals blijkt uit vele items op deze lijst. Voor de vierde keer rond, leun achterover en ontspan terwijl ik je opnieuw verbluf met de tien meest bizarre medische verhalen die je ooit hebt gehoord.

10

Fecale transplantatie

Marcia Munro uit Toronto, Canada, onderging een medische procedure waarbij ze fecale klysma's kreeg om haar darmconditie te behandelen. Ja, je leest het goed. Riep een fecale transplantatie, deze bijzondere medische procedure wordt gebruikt om slachtoffers van de darm superbug Clostridium moeilijk te behandelen. C. moeilijk, dat zich gewoonlijk in ziekenhuizen verspreidt, kan chronische diarree of colitis veroorzaken, naast vele andere symptomen. Wanneer conventionele antibioticumbehandelingen de bug niet uitroeien, worden ontlastingsmonsters van een gezonde donor (gewoonlijk een familielid) verkregen en gescreend op ziekten zoals H.I.V. Gemengd met zoutoplossing, wordt de ontlasting dan toegediend via een klysma. De 'goede' bacteriën van de donorfaeces bloeien in de darmen en elimineren de kever in het proces. In het geval van Munro werden ontlastingsmonsters van haar zuster Wendy Sinukoff gebruikt, vervoerd in een ijscontainer in een vliegtuig naar Calgary, waar de transplantatie plaatsvond. De urenlange procedure was een succes. In feite hebben onderzoeken aangetoond dat meer dan negentig procent van de patiënten die met fecale transplantaties werden behandeld, werd genezen - de meesten na slechts één sessie.

9

The Cello Scrotum Hoax

Afgelopen 2009 gaf Dr. Elaine Murphy, nu barones Murphy, toe deel te nemen aan de creatie van 'cello scrotum', een fictieve ziekte die vele Britse artsen al meer dan dertig jaar heeft bedrogen. Het begon allemaal met een rapport gepubliceerd in het British Medical Journal in april 1974 door Dr. P. Curtis, waarin een fenomeen wordt beschreven met de naam 'gitaarnippel', een huidaandoening veroorzaakt door de klankkast van de gitaar die tegen de borsten van vrouwelijke gitaristen drukt. Hoewel het een legitieme vondst was, vond Murphy dat het artikel een grap was, en daarom besloot ze samen met haar man, dr. JM Murphy, 'mee te rijden' door een reactie op het artikel te schrijven waarin een soortgelijke aandoening, 'cello scrotum', wordt genoemd. door het lichaam van de cello die het scrotum van de patiënt irriteert. Ondanks de onwaarschijnlijkheid van de aandoening (cello's worden niet zo dicht bij het lichaam gespeeld om de toestand te laten plaatsvinden), werd de brief gepubliceerd. Daarna, gedurende 34 jaar, werd 'cello scrotum' in de BMJ door artsen als een echte aandoening genoemd. Een geleerde ging zelfs zo ver om te bespreken of het contact met de stoel was, in plaats van met het instrument, dat de irritatie veroorzaakt. Pas toen de toestand terugkeerde in de Christmas-editie van 2008 van het tijdschrift besloot dr. Murphy schoon te worden en schreef ze opnieuw een brief aan BMJ die de leugens opbiechtte. Fiona Godlee, redacteur van de BMJ, zegt dit: "Het lijkt erop dat de BMJ verrukt is geweest. Het is geweldig dat het al die jaren is gegaan en niemand zich heeft gerealiseerd. We fronsen wangedrag en medische fraude wordt heel serieus genomen. Maar in dit geval hoop ik gelijk te hebben dat er geen schade is aangericht. '

8

Superieure kanaaldehiscentie

Tot een succesvolle operatie in 2011 leed Stephen Mabbutt uit Oxfordshire, Engeland, aan een zeldzame aandoening die hem in staat stelde te luisteren naar zijn eigen oogbollen die rond hun kassen bewogen. De aandoening, genaamd Superior Canal Dehiscence Syndrome (SCDS), is het gevolg van het dunner worden of volledig ontbreken van een bepaald bot in het binnenoor, als gevolg van het eroderen van botten of fysiek trauma. Symptomen van de stoornis zijn onder meer het horen van door het lichaam gegenereerde geluiden die ongewoon luid zijn in het aangetaste oor, auto-phony, hoofdpijn en door ruis opgewekte duizeligheid (het fenomeen Tullio genoemd). Afgezien van zijn oogbollen, werd tijdens Mabbutt ook gemeld dat hij zijn eigen stem hoorde, ongewoon versterkt, zijn gewrichten kraken, zijn hartslag en zijn maag karnen.

7

Tand in neus

Feng Fujia shockeerde artsen uit Yongkang, provincie Zhejiang, China, die ontdekten dat zijn ademhalingsproblemen werden veroorzaakt door een tand die in zijn neusgat groeide. "Onlangs werd het probleem erger en erger, en mijn neus is zo stinkend dat mijn collega's allemaal bij me wegblijven", aldus Fujia, die de afgelopen vijf jaar last had gehad van ademhalingsmoeilijkheden. Wanhopig voor een behandeling, ging de 21-jarige uiteindelijk voor behandeling naar een ziekenhuis en uiteindelijk werd de misplaatste tand verwijderd. Artsen legden uit dat de tand waarschijnlijk daar terechtkwam tijdens wat zij Fujia's 'vroege tandheelkundige overgangsperiode' noemden, toen hij iets zo hard at dat het een hogere tand in zijn neusholte duwde. "Het is alsof je een boomzaad naar een andere plaats duwt en na een lange tijd begon het zaad te ontkiemen en uit te groeien. Omdat tanden heel langzaam groeien, kon jaren later pas ontdekt worden dat het in het neusgat ontsproot, "zeiden de artsen van Fejia.

6

Bloed zweet en tranen

Twinkle Dwivedi, een schoolmeisje uit Lucknow, India, werd het onderwerp van verschillende medische onderzoeken en tv-shows over de hele wereld vanwege haar bizarre situatie. Sinds ze 12 jaar was, begon ze spontaan door haar huid te bloeden op elk deel van het lichaam, soms wel 20 keer per dag, zonder pijn te voelen of zichtbare wonden te krijgen. 'Het was eng en rommelig. Mijn schoolblouse werd helemaal rood. Niemand zou bij mij in de buurt komen of met me spelen, 'zei Twinkle over haar kwaal. Verschillende theorieën werden voorgesteld over wat haar hachelijke situatie zou kunnen veroorzaken, zoals Type II von Willebrand-ziekte (een stollingsstoornis) of hematohidrosis (waar de patiënt bloed door haar huid transpireert), maar ondanks inspanningen van verschillende deskundigen bleven zij verbijsterd over de aard van haar ziekte.

5

Bliksembloemen

Lichtenburg-figuren zijn vertakkende fractale patronen veroorzaakt door elektrische ontladingen, zoals bliksem, die op het oppervlak van isolatiematerialen slaan. Vernoemd naar de Duitse natuurkundige Georg Christoph Lichtenberg, worden de figuren, hoewel vaak waargenomen in blikseminslag, ook gezien, zij het zelden, op de huid van overlevenden van blikseminslag. De huidpatronen, 'bliksembloemen' genoemd, zijn roodachtig van kleur en kunnen enkele uren, of zelfs dagen, duren voordat deze volledig verdwijnt. De oorzaak van de markeringen is nog niet volledig verklaard. Er wordt gesuggereerd dat capillairen die onder de huid scheuren als gevolg van de doorgaande bliksemstroom de 'bloem' veroorzaakt, terwijl anderen zeggen dat de patronen eigenlijk blauwe plekken zijn die worden veroorzaakt door de schokgolven van de blikseminslag. Wat echter nog meer raadselachtig is, is hoe mensen die deze 'bloemen' tentoonstellen, in de eerste plaats een blikseminslag hebben overleefd, met weinig tot geen verwondingen.

4

Een teveel aan nierstenen

Op 8 december 2009 voerde een medisch team onder leiding van Dr. Ashish Rawandale-Patil van het Institute of Urology in Dhule, India, een vier uur durende operatie uit om een ​​verbazingwekkende 172.155 nierstenen uit de linker nier van Dhranraj Wadile te verwijderen. De 45-jarige Wadile, die al meer dan zes maanden acute pijn verdroeg, had veel artsen geraadpleegd voordat hij de diagnose kreeg van een zeldzaam geboorteafwijking die de pelvi-ureterische junctie-obstructie wordt genoemd, wat betekent dat zijn nier abnormaal rond het bekkengebied van zijn lichaam werd geplaatst . Wadile werd vervolgens meteen meegenomen naar de operatie om zijn kwaal aan te pakken. Het ongekende aantal stenen compliceerde de operatie, waarbij de stenen in grootte varieerden van een millimeter tot 2,5 centimeter. Het tellen van de stenen, die waren samengesteld uit calciumoxalaat en calciumfosfaat, was ook moeizaam, en nam drie uur dagelijks meer dan een maand om te beëindigen.

3

Rapid 'Aging'?

Nguyen Thi Phuong, een jonge vrouw van achter in de twintig, uit een provincie in de Mekong Delta, Vietnam, leed aan een nog te stellen stoornis die haar met een gerimpelde, doorhangende huid over haar hele lichaam achterliet, waardoor ze het uiterlijk kreeg van een zeventig jaar oud. De aandoening begon in 2008, toen Phuong besloot tot zelfmedicatie na een vrij ernstige allergische reactie van het eten van zeevruchten. Nadat de farmacie de jeuk had gestopt maar haar netelroos niet had verwijderd, nam ze haar toevlucht tot de traditionele geneeskunde. De bijenkorven verdwenen, maar haar huid begon 's nachts te' verouderen '. "De huid op mijn gezicht, borst en buik heeft plooien als een oude vrouw die meerdere keren is bevallen hoewel ik nog nooit een kind heb gehad. Maar het snel verouderende syndroom heeft mijn menstruatiecyclus, haar, tanden, ogen en geest niet beïnvloed, "zei Phuong. De conditie werd zo hevig dat Phuong gedwongen werd om een ​​masker in het openbaar te dragen. Theorieën over wat de gerimpelde huid van Phuong zou kunnen veroorzaken, zijn overmatig gebruik van medicatie die corticosteroïden bevat, die een aandoening kunnen veroorzaken die het dunner worden van de huid en gewichtstoename wordt genoemd, en lipodystrofie, een ongeneeslijk syndroom dat ervoor zorgt dat vetlagen in de huid uiteenvallen. terwijl de huid zelf sneller groeit dan normaal - maar artsen moeten nog een definitieve diagnose stellen.

2

Beaumont en St. Martin

Op 6 juni 1822, in een pelshandel op Mackinac Island, werd een 20-jarige reiziger genaamd Alexis St. Martin per ongeluk door een musket op korte afstand neergeschoten. Dr. William Beaumont, een chirurg van het Amerikaanse leger, kwam hem snel te hulp en probeerde St. Martin te behandelen, wiens ongeval zijn ribben beschadigde en hem een ​​gapende wond in zijn onderbuik achterliet. Terwijl zijn prognose op de conditie van St. Martin grimmig was, bleef Beaumont de wond behandelen. Gedurende de volgende 17 dagen begon het voedsel dat St. Maarten aten uit de wond te gieten, tot de 18e dag, toen het eten in zijn maag begon te blijven. De wond genas, maar een gat genaamd een fistel vormde zich op de maag van St. Martin. Omdat er toen weinig begrip was voor het verteringsproces, begon Beaumont, toen hij de wetenschappelijke mogelijkheid besefte, 11 jaar lang op St. Martin te experimenteren. Na de behandeling liet Beaumont de ongeletterde St. Martin een contract tekenen waardoor hij als een dienaar voor hem werkte. St. Martin, die ondanks zijn fistel bleef werken, stond Beaumont toe verschillende soorten voedsel in zijn fistel te doven, waarbij hij zijn individuele spijsvertering registreerde, evenals flesjes met maagzuur direct uit zijn maag. In de loop van de experimenten ontdekte Beaumont veel feiten over het verteringsproces, met als opvallendste de rol van maagzuur in het verteringsproces, wat aangeeft dat de spijsvertering niet alleen een mechanisch proces is, maar ook een chemisch proces. Beaumont's bevindingen werden uiteindelijk gepubliceerd in 1838 in "Experimenten en observaties over het maagzuur en de fysiologie van de spijsvertering" en hij werd bekend als de 'vader van maagfysiologie.' Wat St. Martin betreft, besloten hij en Beaumont om na de experimenten uit elkaar te gaan. St. Martin keerde terug naar zijn huis in Quebec en Beaumont vestigde zich in St. Louis, Missouri.

1

De zaak van David Vetter

David Phillip Vetter, een jongen uit Texas, werd geboren met een genetische aandoening die het ernstige gecombineerde immunodeficiëntiesyndroom (SCID) werd genoemd, waardoor hij bijna zijn hele leven moest leven in een gesteriliseerde, bubbelvormige cocon in het Texas Children's Hospital in Houston. , om hem te isoleren van kiemen en virussen. Zijn toestand, waardoor hij vatbaarder werd voor ziektes, maakte hem beroemd in de media, die hem de bijnaam 'de jongen in de plastic bubbel' gaf. Zijn ouders, David Joseph, Jr.en Carol Vetter, had al een dochter, maar verloor ook een zoon vanwege SCID, maar ondanks waarschuwingen van artsen over een 50% kans dat ze een andere zoon met SCID zouden dragen, besloten ze om een ​​derde zwangerschap te hebben. Bij Vetter's geboorte op 21 september 1971 werd hij onmiddellijk geïsoleerd in zijn plastic steriele cocon. Vanwege zijn delicate toestand werd elk item dat zijn cocon binnenkwam 140 graden verwarmd in een kamer van ethyleenoxide en elk contact met hem zou alleen moeten worden gemaakt door speciale handschoenen die aan de wanden van zijn cocon waren bevestigd. Hoewel het opblaassysteem in de bubbel de communicatie bemoeilijkte, probeerde de familie van David hun best om hem een ​​'normaal' leven te geven. Hij liet zich in de bubbel dopen met behulp van gesteriliseerd wijwater, hij kreeg een officiële opleiding en een speelkamer en er werd zelfs televisie geboden. Uiteindelijk werd er in zijn huis een aparte bubbelkamer voor hem gebouwd, samen met een transportballon, zodat David enige tijd thuis met zijn gezin kon doorbrengen. In 1977 ontwierp NASA zelfs een speciaal ruimtepak (nog steeds verbonden met de kamer via een buis) zodat David hem kon dragen zodat hij eindelijk uit zijn cocon kon komen, hoewel hij het pak slechts in totaal zeven keer gebruikte.

Uiteindelijk besliste het medische team dat de leiding had over Vetter, die al 1,3 miljoen dollar voor zijn zorg inzette, om een ​​beenmergtransplantatie uit te voeren, hoewel hij nog geen exacte match voor hem vond vanwege bezorgdheid over Vetter die vluchtig en onhandelbaar is als hij de adolescentie binnenstapt. De transplantatie verliep goed, totdat Vetter plotseling zo ernstig ziek werd dat hij uit de cocon werd gehaald voor behandeling. Helaas overleed vijftien dagen na de transplantatie Vetter op 12-jarige leeftijd op 22 februari 1984 als gevolg van het Burkitt-lymfoom, dat voortkwam uit een niet eerder ontdekt spoor van het Epstein-Barr-virus in het beenmerg dat zijn zuster aan hem schonk.

Het tragische leven en de dood van Vetter slaagde erin veel ethische kwesties aan de orde te stellen over de levensvatbaarheid van de 'isolerende' behandeling bij de behandeling van SCID-patiënten, vooral de psychologische impact ervan op kinderen. Gelukkig heeft de vooruitgang in de geneeskunde door de jaren heen de 'isolatie'-behandeling overbodig gemaakt.