Delen:
10 gekke gevallen van mensen die zich onrechtmatig hebben verbonden aan Insane Asylums
Als je plotseling wakker wordt in een psychiatrisch ziekenhuis, denk je dan dat je iedereen kunt overtuigen dat je niet gek bent en je naar huis mag laten gaan? Het overtuigen van de wereld dat je gezond bent, is misschien niet zo eenvoudig als je denkt. Het is schrikbarend gemakkelijk in de Verenigde Staten en overal ter wereld om ten onrechte en onvrijwillig een gekkenhuis te stichten.
10 Banking Conspiracy Theorist
Gustl Mollath was een gewone Duitse man die leefde door vintage auto's te restaureren. Maar toen struikelde hij over een bankconfiraat zo groots dat de wereld dacht dat hij gek genoeg was dat hij zeven jaar geïnstitutionaliseerd was.
Terwijl Mollath een bescheiden leven verdiende met het werken aan auto's, werkte zijn vrouw bij een van de grootste banken van Duitsland, HypoVereinsbank. Via zijn vrouw en haar werk ontdekte Mollath een grootschalig belastingontduikingprogramma van de Duitse bank. De ontdekking van Mollath veroorzaakte snel conflicten in het huwelijk. Na beschuldigingen van huiselijk geweld tussen het paar was het huwelijk op weg naar echtscheiding. Mollath nam wat hij wist over de belastingontduiking van de bank aan het Duitse publiek. Vervolgens diende hij een grote strafklacht in tegen HypoVereinsbank en zijn werknemers, inclusief zijn vrouw. Hij beweerde dat de HypoVereinsbank illegale geldtransfers naar Zwitserland zou maken die binnenkort als witwassen van geld zouden worden bestempeld.
In eerste instantie negeerden de Duitse media de beweringen van Mollath, maar de Duitse autoriteiten niet. Mollath's vrouw ging door met de scheiding en vertelde de autoriteiten dat hij haar banden had ingeslagen. Ze beweerde ook dat hij beledigend was na zijn ontdekking van de bankconspiracy. Duitse officieren van justitie beschuldigden Mollath en gebruikten zijn criminele klacht tegen HypoVereinsbank als 'bewijs dat hij leed aan paranoïde wanen'. Ze hadden hem met succes gedwongen tot een psychiatrisch ziekenhuis.
Hoewel Mollath opgesloten zat in een gekkenhuis, dacht niet iedereen dat hij gek was. Bloggers, activisten en complottheoretici begonnen de beweringen van Mollath tegen HypoVereinsbank te onderzoeken en ontdekten dat ze correct waren.
Vele jaren later werd een intern rapport van de HypoVereinsbank dat aantoonde dat de belastingontwijking en het witwassen van geld door een Duitse krant aan het publiek werd gelekt. De beweringen van Mollath bleken te kloppen en leidden ertoe dat HypoVereinsbank door de Duitse politie werd aangevallen op verdenking van belastingfraude. Mollath werd door een rechtbank uit het psychiatrisch ziekenhuis bevrijd.
9 NYPD Whistle-Blower
Adrian Schoolcraft was een agent van de New York Police Department (NYPD). Dat wil zeggen, totdat hij besloot dat hij zich moest verzetten tegen corruptie in de NYPD.
Officier Schoolcraft begon zijn poging om door zijn mede-officieren van NYPD in 2008 fouten aan het licht te brengen. Hij filmde in het geheim gesprekken tussen de NYPD van 2008 tot 2009. De banden bevatten bewijs van wijdverspreide corruptie, waaronder het gebruik van illegale arrestatiequota's die leidden tot veel onrechtmatige arrestaties in New York City.
Terwijl Schoolcraft begon met het samenstellen van zijn banden en zijn afwijkende mening uitte, begon hij intimidatie te ervaren van andere officieren in de NYPD. Toen Officier Schoolcraft zijn zorgen aan zijn meerderen overnam, verwierpen ze zijn beweringen en stelden ze voor dat Schoolcraft zijn verstand verloor. Ze adviseerden hem een psychologische behandeling te geven. Toen officier Schoolcraft een psycholoog van de NYPD ontmoette, zorgde de psycholoog ervoor dat hij zijn wapens overleverde en werd Schoolcraft opnieuw toegewezen aan een baan als een kantoorbediende.
Schoolvliegtuig volhardde met zijn beschuldigingen van corruptie en kreeg zijn vorderingen bij het Bureau Interne Zaken van de NYPD. De NYPD reageerde door Schoolcraft onder "gedwongen monitoring" te plaatsen. Kort daarna nam een luitenant van de NYPD de aantekeningen die Schoolcraft had verzameld in beslag als bewijs van de corruptie. Schoolcraft kreeg toen een telefoontje van zijn vader, een voormalige politieman zelf, die hem waarschuwde voor acties die de NYPD tegen hem zou kunnen ondernemen. Enkele uren later vielen leden van de NYPD het appartement van Schoolcraft binnen na het verkrijgen van de sleutel door de verhuurder van Schoolcraft te vertellen dat hij zelfmoord pleegde.
Vlak voordat de officieren van de NYPD een inval deden op het appartement van Schoolcraft, schakelde hij twee taperecorders in om het incident op te nemen. Nadat de officieren van de NYPD het appartement van Schoolcraft binnendrongen, ondervroegen ze hem voordat hij hem in de boeien droeg, hem meenam en hem onvrijwillig naar de psychiatrische afdeling begaf in het nabijgelegen medische centrum van Jamaica.
Schoolcraft werd tegen zijn zin op de psychiatrische afdeling vastgehouden. Hij werd geboeid aan zijn bed en kon de telefoon niet gebruiken om op bevel van de NYPD om hulp te roepen.
Na zes dagen kon Schoolcraft het psychiatrische ziekenhuis verlaten en prompt een rechtszaak aangespannen tegen de NYPD en het psychiatrisch ziekenhuis dat hem tegen zijn zin hield op de snode orders van de politie. Na zijn vrijlating werd Schoolcraft voor onbepaalde tijd opgeschort zonder betaling van de NYPD. NYPD-officieren bleven Schoolcraft volgen en bezochten hem meerdere weken in zijn appartement. De aantijgingen van corruptie, arrestatiequota en onderrapportage van Schoolcraft onder de NYPD werden later bevestigd door de Village Voice.
8 De critici van de USSR
De Sovjet-Unie had een probleem met de behandeling van haar dissidenten en met haar psychiatrische praktijken die resulteerden in wijdverbreid misbruik van de geestelijke gezondheidszorg. Tijdens de jaren zestig en zeventig stelde de USSR systematisch haar critici vast met psychische aandoeningen om hen in diskrediet te brengen en hen van de algemene bevolking naar krankzinnige gestichten te verplaatsen.
De Sovjet-Unie heeft zelfs psychologische aandoeningen bedacht, waaronder 'waanideeën van het reformisme' en 'trage schizofrenie'. De toestand van trage schizofrenie werd uitgevonden, zodat mensen de diagnose schizofrenie konden krijgen, zelfs als er geen tekenen of symptomen aanwijsbaar waren.Eén Sovjet-dissident, Valery Tarsis, werd ten onrechte gediagnosticeerd en zette zich met kracht in voor een krankzinnig asiel nadat hij zijn roman had gesmokkeld The Bluebottle- die kritisch stond tegenover de Sovjet-regering - uit de Sovjet-Unie om het te laten publiceren.
Tarsis verbleef acht maanden opgesloten in een Sovjet-psychiatrisch ziekenhuis. Tijdens zijn tijd daar, schreef hij een van de eerste literaire werken om het schandelijke gebruik van psychiatrie in de USSR aan te pakken, een autobiografische roman getiteld Ward 7.
De Sovjetdichter Jospeh Brodsky werd ook tegen zijn wil gepest in hetzelfde jaar als Tarsis, 1963. Brodsky werd beschuldigd door Sovjetfunctionarissen van het nastreven van een "parasitaire manier van leven." Hij werd krankzinnig en onder dwang geïnstitutionaliseerd. Brodsky heeft een gruwelijke behandeling ondergaan door met geweld geïnjecteerd te worden met kalmerende middelen en midden in de nacht wakker te worden door ondergedompeld in koud water. Hij bracht in totaal 18 maanden door in het gekkenhuis.
7 Pijn Medicatie bijwerkingen
In 1993 nam een man uit Nebraska genaamd John Montin wat pijnstillers om zijn chronische rugpijn te beheersen. Deze actie zorgde ervoor dat hij zich schuldig maakte aan een krankzinnig asiel.
Volgens de psychiater die Montin evalueerde, veroorzaakte de pijnstilling die hij gebruikte een tijdelijke psychose. Deze versluierde toestand zorgde ervoor dat Montin op de deur klopte van een landelijk huis in Nebraska en probeerde het 'eigendom te nemen' door te beweren dat het toebehoorde aan zijn voorouders.
Accounts van wat er daarna gebeurde verschillen drastisch. De politie van Nebraska beweerde in eerste instantie dat Montin een shoot van elf uur met de politie had gepleegd, waardoor beide partijen geen letsel hadden opgelopen. Bij het proces van Montin zouden de eigenaren van het huis echter geweren hebben getrokken op een versuffende Montin, waardoor Montin zich 's nachts in een nabijgelegen sloot moest verstoppen.
De meeste van de beschuldigingen tegen Montin werden door openbare aanklagers afgewezen. Juryleden die het proces voorzitten, ontsloegen Montin van de resterende poging tot moord en wapenbezit. De juryleden hebben ook Montin vrijgesproken van de beschuldiging van valse gevangenschap en het gebruik van een wapen "vanwege krankzinnigheid." Op basis van politierapporten over het gedrag van Montin tijdens het incident, was Montin vervolgens onvrijwillig toegewijd aan een psychiatrisch ziekenhuis.
Toen de effecten van zijn rugpijnmedicatie uren na het incident afnamen, was Montin niet langer gestoord. Maar toen Montin zich onvrijwillig op de psychiatrische afdeling in het Lincoln Regional Center Hospital begaf, namen zijn psychiaters nooit de moeite om hem te evalueren om te bepalen of hij nog steeds krankzinnig was en het waard was om onvrijwillig en voor onbepaalde tijd naar zijn psychiater te gaan. In plaats daarvan vertrouwden ze op de politieverslagen over zijn gedrag tijdens het incident.
Montin bleef 20 jaar onvrijwillig in die psychiatrische afdeling vastzitten totdat hij eindelijk in staat was om een arts in het ziekenhuis te overtuigen hem opnieuw te beoordelen. Nadat hij hem had onderzocht en zijn verhaal had gehoord, bleek Montin tenslotte gezond en vrijgelaten. Montin vervolgde vervolgens dat Nebraska psychiatrisch ziekenhuis voor $ 33 miljoen. De zaak is nog niet opgelost.
6 Anti-segregatie-activist
Als geschiedenisprofessor aan de Alcorn State University had Clennon Washington King Jr. een inside view van het raciaal afgescheiden schoolsysteem in de jaren vijftig Mississippi. Professor King begon de aandacht van het publiek te trekken in 1957 toen hij brieven schreef aan de redacteuren van lokale kranten die pleitten voor het einde van raciale segregatie op scholen, wat aanleiding was voor een zekere segregatie van de Mississippi om de universiteit van Alcorn te boycotten.
Professor King was onaangedaan en bleef segregatie bestrijden. In 1958 probeerde hij een van zijn eigen kinderen in te schrijven in een volledig witte basisschool. Zijn pogingen waren niet succesvol en zijn vrouw en kinderen vluchtten uiteindelijk uit angst voor vergelding in het raciaal geladen zuiden.
Later dat jaar probeerde King, de goed opgeleide academicus, zich in te schrijven voor de universiteit van Mississippi. Het enige probleem was dat de Universiteit van Mississippi in 1958 Afrikaanse Amerikanen als koning niet toeliet op hun universiteit. Niet alleen werd hij afgewezen, maar universiteitsbestuurders dachten letterlijk dat hij gek was omdat hij probeerde in te schrijven aan een universiteit die zwarte mannen versperd. King was als gevolg hiervan toe aan een krankzinniggesticht. Gelukkig kon zijn broer hem bevrijden na een stagetijd van 12 dagen in de psychiatrische instelling.
Twee jaar later slaagde James Meredith erin waar Professor King de eerste zwarte student niet kon worden en zich kon inschrijven voor de universiteit van Mississippi.
King zou later als presidentskandidaat lopen in de presidentiële campagne van 1960 voor de onafhankelijke Afro-Amerikaanse partij. Hij ontving 1.485 stemmen in Alabama, waarmee hij de eerste zwarte presidentskandidaat in de Verenigde Staten was die als een genomineerde voor een partij mocht optreden.
5 De Surveiled Honours Student
Sophia Chinemerem Eze emigreerde van Nigeria naar New York City om Brooklyn College als een internationale honoursstudent bij te wonen, maar haar Amerikaanse droom veranderde in een nachtmerrie.
De problemen voor Eze begonnen in haar appartement buiten de campus, waar ze achterdochtig was dat haar voormalige huisbazen en kamergenoten zich bezighielden met 'mogelijk criminele activiteiten' en haar op het internet belasterden. Meest verrassend vond ze dat haar huisbaas een verborgen camera in haar slaapkamer had geïnstalleerd.
Eze nam haar bezorgdheden over aan de beveiliging en psychiater van haar universiteit, maar ze geloofden haar niet en boden haar geen hulp, zelfs nadat ze een verborgen camera in haar slaapkamer zou hebben ontdekt. Ondanks het feit dat mevrouw Eze geen voorgeschiedenis van geestesziekte had, werd zij gedwongen door haar schoolpersoneel tegen ambt te worden gedwongen naar de psychiatrische afdeling van een Kings County Hospital te worden overgebracht zonder haar toestemming. Ze werd vervolgens onvrijwillig vastgehouden en twee weken vastgehouden op die psychiatrische afdeling.
Toen ze uiteindelijk werd vrijgelaten uit de psychiatrische afdeling, stond het personeel van Brooklyn College Eze blijkbaar niet toe om haar eindexamen af te leggen. Eze is inmiddels uit het Brooklyn College overgebracht.
Mevrouw Eze heeft een rechtszaak aangespannen tegen het bedrijf dat de mentale faciliteit had die haar ten onrechte twee weken had vastgehouden en $ 110.000 won. Ze heeft ook een rechtszaak aangespannen tegen het Brooklyn College.
4 China's Dissidents
Net als de USSR heeft de Volksrepubliek China er ook een gewoonte van gemaakt om zijn dissidenten krankzinnig te benoemen en ze met geweld in geestelijke instellingen te plaatsen. Een van die critici was Xu Lindong, een 50-jarige boer met een opleiding van de vierde klas die zijn hele leven op zijn boerderij werkte.
Lindong probeerde zijn ongeletterde buurman te helpen eigenaar te worden van een klein stuk land naast haar huis en diende namens haar om het kleine perceel te bemachtigen. Nadat de claim was afgewezen bij een Chinese rechtbank, stuurde Lindong petities naar overheidsfunctionarissen om iemand te vinden die zijn buurman zou helpen.
De Chinese overheid nam nota van zijn grieven maar richtte zich niet precies tot hen. In plaats daarvan besloten ze dat hij en zijn grieven krankzinnig waren en hem onvrijwillig hadden toegewijd aan een psychiatrisch ziekenhuis - ondanks het feit dat hij geen tekenen of een voorgeschiedenis van geestesziekte vertoonde.
Terwijl Lindong opgesloten zat in dat psychiatrische ziekenhuis, kreeg hij 54 brutale electro-shockbehandelingen. Hij werd ook met geweld terughoudend en kreeg tegen zijn zin medicijnen. Hij voelde zich zo hopeloos dat hij driemaal probeerde zelfmoord te plegen. Xu Lindong verbleef 6,5 jaar in twee verschillende psychiatrische ziekenhuizen totdat hij werd vrijgelaten nadat zijn broer in staat was om een journalist te krijgen om zijn verhaal in de lokale pers te publiceren.
De zaak van Lindong is niet uitzonderlijk in China. Andere gevallen zijn onder meer Xu Wu, een voormalige veiligheidsagent die bij de regering een loonsgeschil indiende en vier jaar lang onvrijwillig was gepleegd. Wu werd ook geconfronteerd met een elektroshockbehandeling en overwoog zelfmoord.
3 Homoseksualiteit als een psychische aandoening
Psychiatrie vóór de 20e eeuw was aanzienlijk minder wetenschappelijk dan het nu is. De bizarre redenen die iemand zich kon toevertrouwen aan een krankzinnig asiel, waren onder meer 'luiheid', 'slechte whisky', 'denkbeeldige problemen bij vrouwen' en 'ouders waren neven en nichten'. Het was ook gebruikelijk dat homo's en lesbiennes zich inzetten voor hun aantrekking tot leden van hetzelfde geslacht en voor jonge vrouwen die zich inzetten voor promiscuïteit als zou worden aangenomen dat hun seksuele lusten ongepast vraatzuchtig waren.
De praktijk had een langdurige invloed. Tot 1973 noemde de American Psychiatric Association homoseksualiteit als een psychische stoornis. Een schokkend recent geval van een ten onrechte gepleegd lesbisch wezen is dat van een Amerikaan genaamd Lyn Duff, nu een journalist. In 1991, toen ze veertien was, kwam ze in het openbaar lesbisch uit. Haar moeder nam het nieuws niet goed op. Ze nam Duff van hun thuis in Californië naar het Psychiatrisch Centrum Rivendell in Utah en zette de tiener in behandeling.
Eenmaal in het psychiatrische ziekenhuis in Utah werd Duff bezocht door Mormoonse zendelingen die haar homoseksualiteit als een psychische aandoening beschouwden. Ziekenhuispersoneel probeerde conversietherapie op Duff te gebruiken. Een van de meest bizarre behandelingen waar Duff aan werd blootgesteld, werd gedwongen om naar lesbische pornografie te kijken terwijl ze ammoniak rookte in een Pavloviaanse poging om haar recht te maken. Ze kreeg psychotrope medicijnen, werd onder hypnose gebracht en in eenzame opsluiting geplaatst.
Duff heeft in totaal 168 dagen onvrijwillig in het psychiatrisch ziekenhuis doorgebracht. Ze ontsnapte uiteindelijk in mei 1992 en vluchtte naar San Francisco. Kort daarna liet ze de ouderlijke rechten van haar moeder opzeggen door een rechtbank in Californië en werd ze geadopteerd door een lesbisch stel in San Francisco.
2 Ex-moslim Nigeriaan
Atheïst zijn is moeilijk in Nigeria, een vurig moslimland waar 51 moslims geloven dat iedereen die de religie van de islam verlaat, ter dood moet worden gebracht. Mubarak Bala was een van die vroegere moslims, maar in plaats van ter dood te worden gebracht, werd hij als krankzinnig beschouwd.
Bala ging voor het eerst publiek met zijn niet-geloof in de islam toen hij zijn familie vertelde dat hij afstand had gedaan van de religie. Nadat zijn familie hoorde dat Bala de religie van de islam had verlaten, brachten ze hem naar een dokter, denkend dat hij geestelijk ziek kon zijn. De eerste arts die ze zagen vond geen tekenen van geestesziekte bij Bala, maar het gezin was in staat om een tweede arts ervan te overtuigen dat het atheïsme van Bala een vorm van psychiatrische stoornissen was en een 'neveneffect van een persoonlijkheidsverandering'. Bala was onvrijwillig vastbesloten psychiatrische inrichting en met geweld gedrogeerd door het ziekenhuispersoneel.
Bala begon Twitter en e-mail te gebruiken om hulp van de wereld te vragen terwijl hij opgesloten zat in de psychiatrische inrichting. Uiteindelijk was een humanistische liefdadigheid in staat om hem te helpen hem te bevrijden, en Bala werd vrijgelaten nadat hij 18 dagen vastgehouden was. Helaas werd het niet veel beter nadat hij was vrijgelaten. Hij beweerde de doodsbedreigingen te ontvangen en dook onder.
1 De eerste-hand-wassende arts
In de 19e eeuw was de geneeskunde een veel vuilere praktijk dan nu. Artsen zouden hun handen niet wassen, zelfs voordat ze baby's afleveren. Toen een eenzame arts suggereerde dat medische professionals hun handen strikter moesten wassen, dacht de medische gemeenschap dat hij gek was.
Tijdens het beoefenen van medicijnen in een Duits ziekenhuis trok dokter Ignaz Semmelweis een wenkbrauw op toen hij zijn collega's zag lopen vanaf de nachtkastjes van overleden of stervende patiënten rechtstreeks naar de kraamkliniek van het ziekenhuis om baby's te brengen. Al snel stelde dr. Semmelweis voor dat de artsen hun handen wassen voor het omgaan met pasgeboren baby's om de kindersterftecijfers te verlagen.De medische gemeenschap was woedend over de beschuldiging dat artsen per ongeluk enkele van hun patiënten afschuwelijke sterfgevallen met hun vuile handen veroorzaakten. Een van zijn vele tegenstanders was dokter Carl Levy, die een artikel publiceerde dat de beweringen van Semmelweis weerlegde: "Hij maakt zich alleen zorgen over de algemene infectie van lijken zonder respect voor de ziekte die tot de dood heeft geleid. In dit opzicht lijkt zijn mening onwaarschijnlijk. "
Ooit hardnekkig, pleitte Semmelweis met invloedrijke artsen - en werd uiteindelijk ontslagen uit zijn functie bij het Vienna General Hospital. Verlaten verbannen uit de medische gemeenschap en zonder een baan, werd Dr. Semmelweis verarmd, zijn mentale toestand verslechterd toen hij in een staat van depressie viel als gevolg van zijn afzwering.
Dr. Semmelweis pleegde uiteindelijk in 1865 een krankzinnig gesticht. Hij stierf tragisch in die psychiatrische inrichting van een bloedinfectie na een gewelddadige afranseling door arbeiders in het gesticht toen hij eiste vrijgelaten te worden. Dr. Semmelweis stierf op 47-jarige leeftijd, lang voordat de medische gemeenschap besefte dat zijn ijver voor handen wassen helemaal niet kwaad was.
Twintig jaar na de dood van Semmelweis kreeg zijn theorie brede acceptatie nadat de Franse microbioloog Louis Pasteur het theoretisch kader voor de kiemtheorie van de ziekte schreef. Kort daarna begonnen de artsen acht te slaan op het advies van Semmelweis en wasten hun handen voordat ze baby's afleverden. Zoals te verwachten, heeft de praktijk van het wassen van de handen de kindersterftecijfers tijdens de bevalling drastisch verminderd.
Als een les voor ons allemaal, werd de term "Semmelweis-reflex" bedacht als antwoord op het tragische verhaal van Semmelweis. Het verwijst naar de reactionaire reflex om nieuwe ideeën of praktijken af te wijzen wanneer ze zich verzetten tegen gevestigde normen, theorieën of overtuigingen.