Top 10 sushi happen

Tot mijn verrassing heeft deze website (tot nu toe) een toptienlijst over sushi geplaatst. Het is al meerdere malen genoemd, met name op de lijsten "Top 10 Luxe Voedingsmiddelen" en "Top 10 Bizarre Restaurants", maar heeft nooit een lijst op zichzelf gehad. Dus ik heb het initiatief genomen.

Dit zijn de top 10 van heerlijkste hapjes van sushi. Ik heb items gekozen die redelijk verkrijgbaar zijn op de markt en die, zoals Jamie Frater's 'Top 10 Koreaans eten dat je moet proberen', een variëteit vertegenwoordigen die elke zichzelf respecterende sushi-eter het doel moet stellen om het in hun leven te proberen. Natuurlijk is deze lijst erg persoonlijk gebaseerd, maar om een ​​paar korte referenties over mij te geven, ben ik een sushi-kok en heb ik sushi gemaakt op een professioneel niveau sinds 2005, en ik at sushi al lang daarvoor, zowel Stateside als in Japan . Mijn selecties zijn bedoeld voor een bordenspectrum van sushi-eters, variërend van de beginner (zelfs de 'sushi-maagd' zoals we dat graag zeggen), tot zelfs de meest ervaren 'sushi snobs' onder ons.

Met "Sushi Bites" heb ik items toegevoegd die beide, als een kwestie van semantiek, sushi en sashimi zijn. Dit omvat de meeste alle sushi-gerelateerde technieken en ingrediënten met rauwe vis en gekookte vis, met of zonder sushi rijst. Ik heb ook geprobeerd om zowel de Engelse als Japanse namen voor dingen te geven.

Ik heb ook mijn best gedaan om de individuele smaak van de items te beschrijven, maar dat is een moeilijk schrijfgebied met bepaalde beperkingen. (Hoe zou je bijvoorbeeld de smaak van zout omschrijven, behalve 'zout' zeggen?) Daarnaast hoop ik elke lezer goede informatie en veel nieuwe trivia-kennis te bieden, zoals elke lijst zou moeten doen.

Genieten.

10

Unagi (Eel)

We beginnen met een makkelijke in aal. Unagi (de zoetwatervariëteit van de paling, in tegenstelling tot zijn mariene broer Anago) is lange tijd een steunpilaar geweest in Japan en is onlangs ook in de Verenigde Staten in populariteit gestegen. Het wordt beschreven als rubberachtig maar niet taai, aards en mushroomy, als dat logisch is. Waarschijnlijk het meest kipachtige sushivlees, het is niet zo'n grote sprong voor first-timers als ze er eenmaal achter komen dat het een paling is.

Bijna alle sushi-restaurants krijgen het op de boerderij gekweekt, voorverpakt en gegrild in een teriyaki-achtige saus, waardoor ze een smaak hebben die elementen van suiker, sojasaus, sesamzaad en suiker bevat, en voor het grootste deel is dat consistent in het restaurant naar restaurant. Het is ook niet ongebruikelijk dat het warm wordt geserveerd, wat uniek is voor sushi.

In de VS is Unagi een veelgebruikt item met de inside-out stijl van sushi roll (Uramaki-stijl), bekend als de Caterpillar. Er is geen exacte definitie van een Caterpillar-rol, omdat elk restaurant meestal zijn eigen versie heeft, maar meestal combineert het Unagi met avocado (het belangrijkste) en verschillende andere ingrediënten. [Afbeeldingsbron]

9

Tako (Octopus)

Ook rubberachtig kan het vlees dat uit een Octopus-tentakel gesneden is, vrij dicht en taai zijn. Het heeft een subtiele, netjes heerlijke smaak die het een bepaalde, maar toch loyale, fanbase geeft.

De meeste alle sushi in Nigiri-stijl (dat wil zeggen, plakjes vis bovenop een met de hand gevormde bal rijst) bevatten een kleine hoeveelheid hete wasabi. (Dit wordt toegepast naar keuze van de chef, en Unagi is de typische uitzondering op deze praktijk). De smaak van Tako wordt echter uitzonderlijk versterkt door de wasabi en kan dus gemiddeld veel meer worden gegeven dan de andere stukken. Wat ook speciaal is aan Tako, is dat in plaats van te worden gesneden door een enkele, éénrichtingsbeweging, zoals de regel is voor het snijden van andere vissen, deze wordt gesneden in vele korte en snelle zaagbewegingen, resulterend in een geribbeld oppervlak. Dit werd oorspronkelijk gedaan als een manier om klanten te tonen dat het exemplaar parasitevrij was, maar het bleef als een traditie.

Buiten Japan wordt de hele octopus grondig gekookt voordat deze is gesneden, wat resulteert in een zeer ondoorzichtig wit vlees en een donkerpaarse schil. In Japan wordt het op dezelfde manier geserveerd, hoewel het soms ook rauw en grijs geserveerd kan worden, en een stuk lekkerder.

8

Basashi (paard)

De houding ten opzichte van de menselijke consumptie van paardenvlees is afhankelijk van de regio. Het is enorm populair in Oost-Aziatische landen, Japan, China en Korea, waar het een frequente delicatesse is. Elders in de wereld is het minder gebruikelijk, maar aanwezig; plaatsen zoals Zuid-Amerika, het Midden-Oosten en Continentaal Europa. Het is veel zeldzamer verkrijgbaar in het VK, Australië en Canada, en het minst in de Verenigde Staten, waar het zich fel verzet en door velen als taboe wordt gezien.

In het Japans wordt paardenvlees meestal aangeduid als Sakura-niku (wat "kersenbloesemsteak" betekent), maar wanneer het in dunne plakjes wordt gesneden en in de sashimi-stijl wordt geserveerd, wordt het Basashi genoemd. Het is erg mager en tamelijk mals, proeft dicht bij andere zeldzaam bereid rood vlees, zoals rundvlees en schapenvlees (meer bepaald rundvlees, maar absoluut verschillend van rundvlees). Het bevat eigenlijk veel minder vet dan rundvlees en tweemaal het ijzer. Zonder twijfel is de beste garnering voor Basashi vers geraspte gember en in blokjes gesneden uien. Dit is een must. [Afbeeldingsbron]

7

Tobiko

Tobiko is de ree (eierstokken) geoogst van vliegende vissen. Het wordt gebruikt als een onderdeel in veel Japanse gerechten, en in de VS wordt het meestal gezien aan de buitenkant van California Roll of "Golden" California Rolls. Het verdient echter een plaats op onze lijst voor wanneer het wordt geserveerd als het primaire ingrediënt, in een stijl die bekend staat als Gunkan-maki of 'Battleship Style'.

Effen Tobiko is oranje, zout van smaak en knapperig van textuur. Af en toe wordt het geserveerd met een rauw kwartel-ei dat direct op het slagschip is gekraakt, met een Shiso-blad (denk aan een muntblad, maar niet precies). Dit is een zeer luxe item met, onnodig te zeggen, een complexe smaak.

Tobiko wordt geleverd in een assortiment van alternatieve smaken en kleuren; wasabi (groen), inktvisinkt (zwart), pittig heet (rood) en yuzu, een citrusfruit (geel). Vaak wordt Tobiko vervangen door de goedkopere Masago (kuit van lodde), maar Masago-eieren zijn iets kleiner in grootte, rommeliger en veel helderder oranje. Het is gemakkelijk om het verschil te zien als ze naast elkaar staan, dus het vergt gewoon ervaring om te weten waar je naar kijkt.

6

Toro

Misschien is de blauwvintonijn de meest wijdverspreide wildvang-vis in sushi op wereldschaal. Het is zo overbevist dat het in feite als een soort wordt bedreigd, wat op zijn beurt als een groot duurzaamheidsrisico voor de oceanen als systeem wordt beschouwd. Een Greenpeace-activist vertelde me ooit dat er meer bevroren Bluefin-tonijnen zijn dan levende. Om deze reden zijn veel mensen, waaronder ikzelf, steeds meer begonnen met het vermijden van Bluefin. Dat gezegd hebbende, zolang je het niet elke dag eet, zou ik de laatste persoon zijn die vraagtekens plaatst.

De Bluefin (Maguro) levert verschillende bezuinigingen op voor sushi. Het grootste deel van de vis, en dus de meest voorkomende en de goedkoopste, wordt Akami genoemd. Dit is een donkerrode snit die uit de rug en staart komt. De Chu-Toro, dichter bij het hoofd, is een vetter vlees met een rijkere smaak en van daaruit is het de Toro, het meest gemarmerde en het meest gewaardeerde pad dat naar de voorste buik beweegt. De absoluut dikste snit van Toro wordt de O-Toro of Oho-Toro genoemd. Dit stuk smelt als boter in je mond.

5

Salmon Skin Roll

Samen met tonijn vormt zalm steevast de best verkopende vis van de chef, zowel qua volume als qua winst. Vanwege dit feit bevinden koks zich onvermijdelijk met een schijnbaar eindeloze overschot aan zalmhuid, dat wordt afgesneden en niet wordt opgenomen in de nigiri, sashimi en andere broodjes. Met alle extra huid eromheen (toegestaan, moet de chef-kok een bewuste poging doen om de vis te schalen en de huid te redden, in plaats van het willekeurig weg te gooien), is er altijd de mogelijkheid dat een chef-kok graag een zalmrolletje maakt, zelfs als het niet op het menu staat.

De huid, een gespikkelde gradiënt van wit, zilver en zwart, smaakt als een combinatie van de vis zelf en het doordringende zeewater waarin hij leefde. Het moet van tevoren worden gebakken of gebakken, waardoor de algehele heersende kwaliteit een "toasty" is. Moeilijk om daarbuiten te beschrijven. Soms wordt de huid gerookt, wat op zichzelf een smaak is, maar dat kan ook een echte traktatie zijn. Hoe dan ook, het is opgerold in iets dat routinematig een B.C. wordt genoemd. Roll (British Columbia) of Philadelphia Roll (met vermelding van roomkaas) met andere dingen zoals komkommers of krab, of wat dan ook. Maar geloof me, de zalm huid is wat je zult proeven.

4

Amaebi (zoete garnaal)

Amaebi is de lichtdoorlatende, delicate staarten van garnalen die rauw worden geserveerd als nigiri of sashimi. Het moet niet worden verward met Ebi, het soort sushi-garnaal dat de leek meer kent: groter, duidelijker proeven, altijd gekookt, vaak te gaar, en dat walgelijk en waarschijnlijk onveilig zou zijn als het rauw werd geserveerd. Amaebi wordt meestal geserveerd met Tobiko of Ikura (zalmeieren) bovenop.

De Amaebi-garnaal is niet alleen erg smakelijk, maar ook intrigerend omdat ze, in zoverre het de traditionele sushi-ervaring betreft, het dichtst bij het eten van een levend organisme aanleunen (ondanks de marginale praktijken). Wat er zal gebeuren, is dat in een korte reeks de chef de staart van de buik zal scheiden, handmatig de schaal en de weerhaak van de staart zal verwijderen, de veneuze holte zal reinigen en begint met de presentatie van de schaal, die vaak de onmiddellijk onthechte omvat hoofd. Ik aarzel echter om te zeggen dat het een levend voedsel is, want op dit punt is overleven voor het dier natuurlijk een onmogelijkheid, hoewel als de klant geluk heeft, er een kleine spiertrekkingen zullen optreden. Laten we dit gewoon zeggen: het zal zeker niet het minst-levende ding zijn dat je ooit in je leven zult proberen.

3

Shime Saba

Shime Saba is de sushi-naam voor een makreel (Saba) die is gebeitst. Het is zeer krachtig gearomatiseerd, te intens voor sommigen, zeer azijn en zout (natuurlijk, van het uithardingsproces), erg visachtig (op een goede manier) en zeer, zeer vettig. Meer dan een stuk eten tijdens een vergadering zou zeker te veel zijn. Tenminste als je het echt leuk vindt, denk ik.

Het heeft ook een beruchte nasmaak die ik niet eens zal proberen te beschrijven. Shime Saba is absoluut een van die dingen waar mensen van houden of haten. De meesten, die ik heb gevonden, geven uiteindelijk toe dat ze ervan houden.

Het vlees is een heel alledaagse lichtbruine kleur, maar de huid is erg glimmend, zilverachtig, met salamanderachtige vlekkerige strepen die heel blauw van toon kunnen zijn (niet anders dan de huid van een Na'vi uit de film Avatar). Voor zover ik weet, is een plakje sushi van Shime Saba het enige natuurlijk voorkomende exemplaar van blauw vlees. Alleen al om die reden moet je het gewoon proberen als je dat niet hebt gedaan. [Afbeeldingsbron]

2

Yellowtail met Jalapeños

In sushi-taal verwijst "Yellowtail" (Hamachi) naar een vissoort waarvan de gemeenschappelijke Engelse naam Japans Amberjack is. Dit moet niet worden verward met Yellowtail Amberjack, wiens sushi-naam Hiramasa is, en dat wordt ook wel Mossback of White Salmon genoemd. Het mag ook niet verward worden, wat het vaak is, met elke soort tonijn of makreel, zoals de Skipjack, wiens sushi-naam Katsuo is, of de Yellowfin, die valt onder de overkoepelende term "Maguro" of Japanse Jack Mackerel, de sushi-naam is Aji, niet te verwarren met de Ahi, de Hawaiiaanse naam voor Geelvin.Hamachi zou genoeg moeten zijn om al deze aandoeningen te voorkomen, maar het is altijd goed om te weten wat je eet, precies.

Hamachi heeft een volle, hartige smaak vanwege het hoge vetgehalte. In feite kan het vlees tijdens de wintermaanden zo verzadigd zijn met vet dat het zelfs geen sojasaus bevat en het feitelijk kan afweren. De kleur kan inconsistent zijn, maar het mag niet te wit zijn (als het daardoor bekend staat als Inada), of rood (ook bekend als Buri), maar zou een zware roze kleur moeten zijn, helemaal niet doorschijnend, met een soort van bruine tint. Het wordt meer bruin als het minder fris wordt, dus het moet anders mooi en roze zijn. Een vers gesneden hamachi is veel smaakvoller en minstens zo romig als elke snee van Maguro.

God weet waarom, maar Hamachi is gewoon geweldig met Jalapeños. Dit is een relatief nieuwe trend, maar het verspreidt zich als een lopend vuurtje, vooral met twee van Amerika's topberoemde Japanse chef-koks Nobu Nobuyuki en Masaharu Morimoto (de Iron Chef), die elk hun eigen kenmerkende kijk op de combinatie bieden.

1

Fugu Sashi

Fugu (kogelvis of kogelvis) moet zeker een van de meest, zo niet het meest gevaarlijke glamour-voedsel zijn dat bestaat, en het meest glamoureuze gevaarvoedsel dat er bestaat. Bereid in sashimi-stijl, het wordt Fugu Sashi genoemd. Het is berucht vanwege het dodelijke gif in de lever, darmen en huid van de vis. Wanneer besmet door het gif, dat net zo 140.000 keer zo krachtig kan zijn als cocaïne, raken mensen geleidelijk volledig verlamd tot ze sterven aan verstikking omdat ze niet kunnen ademen. Dit is alles terwijl ze volledig bewust blijven. Er is geen antidotum bekend.

De Fugu-wetten in Japan zijn erg streng en koks hebben speciale vergunningen nodig die veel verder gaan dan die van een gemiddelde sushichef. Er zijn Fugu-restaurants in New York City, maar het is erg duur en de koks moeten dezelfde veeleisende Japanse licentiestatus invullen.

Om eerlijk te zijn, de kans dat iemand sterft aan het eten van Fugu is eerder laag (ongeveer hetzelfde als stervende parachutespringen). Het gevaar is echter reëel en aanwezig, en dit gevoel van risico (vooral wanneer je de eerste persoon aan tafel bent om een ​​stuk te proberen) is heel opwindend en een van de redenen waarom Fugu zo wordt gevierd. De andere reden, en ik moet dit benadrukken, is vanwege hoe verbazingwekkend lekker het is.

Beschreven als "subliem" en "verslavend", is de smaak heel subtiel en schoon, zoals octopus, maar op geen enkele manier stug, noch rubberachtig, noch taai. Net zoals Hamachi of Toro, het heeft een milde visachtige smaak, extreem mild, maar het is er. Het heeft een zeer gladde, zeer uniforme textuur (in tegenstelling tot Hamachi of Toro, die er korrelige lijnen doorheen laten lopen en die schilferig kunnen zijn). Zelfs wanneer ze perfect zijn bereid, komen er sporen van gif doorheen, waardoor de mond van de eter een beetje gevoelloos wordt; niet zozeer dat ze het niet kunnen voelen, maar voldoende dat als ze een snee in hun tong hadden, het geen pijn meer zou doen.

Fugu is fragiel en erg transparant. Traditioneel wordt het geserveerd op een bord met een afbeelding van een chrysanthemum-bloem erop (symbool van de keizer) en het detail van de bloem moet zichtbaar zijn door de superdunne sashimi-insneden. De Fugu zelf is ook typisch gerangschikt in het patroon van de bloem. De smaak is zo zacht dat je er in één keer een ton van kunt zitten en eten, wat een goede zaak is.

Ik heb het maar één keer in mijn leven geprobeerd, maar het was de beste maaltijd die ik ooit heb gehad.

+

kimbap

Als je geen fan bent van sushi of niet van rauwe visproducten houdt, probeer dan Korean Kimbap (김밥). Kimbap lijkt op sushi, maar het is gemaakt met gekookte groenten en vlees of vis. De rijst is zwaarder gekruid, dus er is geen sojasaus voor nodig. Kimbap is ook verpakt in een ander type zeewier dat een subtiel andere smaak heeft voor sushi. Terwijl sushi populair is in Korea, is Kimbap de echte favoriet. Je moet Kimbap zeker eens proberen als je het nog nooit hebt gehad - het is echt heel lekker. Hier is een recept om het thuis te maken - het is vrij eenvoudig (zoals blijkt uit de bovenstaande foto van de oprichter van Listverse, Jamie Frater. Als hij het kan, kan iedereen het! [Beeldbron]