Delen:
10 van de meest interessante oude voedingsmiddelen
Voedsel. De edelste van alle menselijke bezigheden.
Van oude keizers tot fastfoodrestaurants in het moderne Amerika, het genieten van eten is altijd een integraal onderdeel van ons leven geweest. Ondanks hun problemen vonden onze voorouders nog steeds de tijd om de items om hen heen te veranderen in verrukkelijke lekkernijen.
Hier zijn 10 van de meest interessante oude voedingsmiddelen, waaronder een die je zou kunnen doden als je een van de zeldzame mensen bent wiens lichaam een bepaald enzym mist.
10 Maccu
Wat zou de favoriete maaltijd van Hannibal Lecter op deze lijst kunnen zijn, maccu is een oud Romeins gerecht dat voornamelijk bestaat uit geplette tuinbonen. Oorspronkelijk gemaakt op het eiland Sicilië, verspreidde dit bijzondere gerecht zich nadat de Sicilianen in het Romeinse rijk waren geïntegreerd. Algemeen bekend als enkele van de beste koks in het Romeinse rijk, werden de eilandbewoners ooit in het verre verleden kennis laten maken met de boon, hoewel de exacte datum onbekend is.
Wat de bereiding betreft, werden de tuinbonen gekookt met een aantal kruiden en specerijen. Olijfolie werd aan het mengsel toegevoegd en het werd als een soep gegeten. Restanten kunnen worden uitgegoten, worden overgelaten om te harden en vervolgens worden gegeten als tussendoortje. (Soms werden ze in stukken gesneden, bebloemd en gefrituurd voordat ze weer werden gegeten.) Hoewel het Sicilië een zeldzaamheid is, dragen sommige restaurants het voedsel als boerderijkaas, bedoeld om eeuwenlang te spelen op onze nostalgie.
Echter, tuinbonen kunnen bij sommige mensen die het enzym glucose-6-fosfaatdehydrogenase missen, ziekte en zelfs de dood veroorzaken. Bepaalde mensen zonder dit enzym kunnen de toxines in tuinbonen niet verwerken, dus hun rode bloedcellen worden vernietigd door deze gifstoffen. Deze zeldzame erfelijke aandoening komt vaker voor in de Middellandse Zee dan in de VS.
9 moretum
Logeren in het oude Rome, moretum was een soort kaaspasta die Romeinse boeren gebruikten op de verschillende soorten brood die ze aten. De grote dichter Virgil, beter bekend om het epos aeneid, stelde een verzamelde poëzie samen Bijlage Vergiliana. (Oude bronnen geloofden dat Virgil de auteur van de meesten van hen was, maar het is meer waarschijnlijk dat hij alleen die heeft verzameld die door anderen zijn geschreven.)
Een van de gedichten bespreekt het levensmiddel, en het heet eponiem "Moretum". In het gedicht verzamelde de boer ingrediënten van zijn land (knoflook, kruiden en boter) en produceerde vervolgens de maaltijd, terwijl hij praatte en zong met zijn slaaf .
Er was ook een veel gebruikte variant met pijnboompitten die opmerkelijk veel lijkt op de hedendaagse pesto. Wat betreft de naam, omdat alle ingrediënten samen in een vijzel moesten worden geplet, was het alleen logisch om het daarna te noemen.
8 Shrikhand
Afgeleid van de naam van het Sanskriet woord voor "melk" (ksheer) en het Perzische woord voor "zoet" (qand), shrikhand is een dessert gemaakt van gefermenteerde melk. De exacte oorsprong is verloren van de geschiedenis, maar traditie zegt dat het ontstond in het oude westen van India.
Reizende herders hadden gezegd dat ze ofwel wrongel of yoghurt 's nachts hadden gehangen, waardoor ze verdikt werden. Latere versies van shrikhand bevat verschillende andere ingrediënten, waaronder suiker, specerijen en noten.
Het vaakst gevonden in India vandaag, shrikhand wordt geserveerd als een ontbijtgerecht in het noorden. In het zuiden hebben ze haar traditie als dessert bewaard. Wat het eigenlijke creatieproces betreft, wordt melk verwarmd en vervolgens afgekoeld tot kamertemperatuur, waarbij een cultuur wordt geïntroduceerd om een stevige wrongel te maken. De resulterende wrongel wordt gespannen om de wei te verwijderen en vervolgens gemengd met de gewenste aanvullende ingrediënten.
7 Tamales
Een extreem traditioneel Meso-Amerikaans voedsel, tamales gekookt sinds minstens 1500 voor Christus. Sommige bewijzen wijzen eigenlijk al op 8000 voor Christus.
Het woord zelf is afgeleid van het Nahuatl-woord voor "ingepakt voedsel" (tamalii), en de juiste enkelvoudsvorm is tamal. (In het Engels wordt het vaak gespeld en uitgesproken als "tamale".) Traditie houdt in dat de Maya's hun maïsmeel lekkernijen zowel gevuld als ongevuld zouden maken, met vullingen variërend van vis tot bonen tot eieren.
Azteekse tamales kwamen redelijk overeen, sommige van hun beschrijvingen kwamen van Bernardino de Sahagun, een Spaanse priester die schreef over zijn ervaringen in de Nieuwe Wereld, kort nadat de Azteken veroverd waren. (Ze hadden ook "dessert" tamales, die gevuld waren met fruit of honing.)
Tamales, vooral die gemaakt van grondamarant, kregen ook een religieuze connotatie, gedeeltelijk als gevolg van hun gebruik als offer aan verschillende goden. Als gevolg hiervan verbood de katholieke kerk tamales en amarant. Executie was de waarschijnlijke straf voor degenen die betrapt werden op het maken van dit voedsel.
Wat de inwikkeling van de tamales betreft, die dient om het stoomproces te helpen, zijn maiskolven de meest gebruikte. Bananenbladeren komen echter vaker voor in tropische gebieden.
6 'Black Soup'
Laat het over aan de Spartanen van het oude Griekenland om een van de meest beschimpte voedingsmiddelen in de geschiedenis te hebben. "Zwarte soep" (melas zomos) was een traditionele soep of bouillon die werd gegeten door soldaten in het leger. Als toevoeging op hun erfenis van niets anders dan oorlogvoeren, werd het alleen gegeten voor levensonderhoud, hoewel sommigen zeggen dat de Spartanen van de soep genoten. Gemaakt van gekookt varkensbloed, varkensvlees en azijn, was zwarte soep berucht, zelfs in zijn eigen tijd.
Zogezegd zei een Italiaan die het proefde dat hij eindelijk begreep waarom Spartanen zo bereid waren hun leven in de strijd op te offeren als zwarte soep alles was wat ze moesten eten. Een ander verhaal heeft een koning van Pontus die de soep wilde proberen.Hij liet een Spartaanse kok het voor hem klaarmaken en met de eerste lepel nauwelijks in zijn mond was hij walgend. De chef antwoordde dat de koning eerst in een Spartaanse rivier had moeten baden, wat impliceerde dat men Spartaans moest zijn om ervan te genieten.
Helaas, of misschien niet, er is geen specifiek recept bewaard gebleven tot op de dag van vandaag. (Over de hele wereld worden echter nog steeds verschillende bloedsoepen genuttigd.)
5 Acquacotta
Acquacotta, een ander boerengerecht, kwam oorspronkelijk uit het westelijke kustgebied van Italië in een gebied dat bekend staat als de Maremma. Letterlijk vertaald als "gekookt water", is dit specifieke levensmiddel een relatief eenvoudige soep. Boeren en andere arbeiders verzamelden vaak zomaar alle wilde kruiden en groenten die ze konden vinden. Ongezouten brood, vaak muf, werd vervolgens toegevoegd aan de soep om het brood zacht te maken en het eetbaar te maken.
De meer welvarende voorstanders van acquacotta zou het allemaal af met een ei, gepocheerd door de hitte van de soep. Over de eerste creatie van de schotel zijn er legendes, waarvan sommige een opvallende gelijkenis vertonen met de legendarische creatie van stenen soep. In een van de vele versies overtuigt een arme persoon anderen om ingrediënten toe te voegen aan zijn pot, die begon met niets anders dan water en een steen erin. Uiteindelijk werd een heerlijke soep gemaakt en iedereen vermaakte zich.
4 Tharida
Tharida (aka tharid) is een Arabische soep datering zo ver terug als de tijd van Mohammed. Gemaakt door een groep die bekend staat als de Ghassaniden, combineert dit gerecht gestoofd vlees met bouillon en broodkruimels. traditioneel tharida heeft het brood met de hand afgebrokkeld.
Hoewel de Ghassaniden Arabisch zijn, bleven ze christen tot hun koninkrijk uiteindelijk werd geannexeerd. Echter, tharidaDe fascinatie overstijgt die grenzen en wordt steeds populairder onder islamitische Arabieren.
Mohammed vergeleek het gerecht met zijn favoriete vrouw, Aisha, door dat te zeggen tharida overtrof alle andere gerechten, net zoals Aisha alle andere vrouwen overtrof. Bedankt voor zijn liefde voor tharida, het was een van de weinige traditionele Arabische voedingsmiddelen die zich ver over de wereld verspreidden. Er zijn varianten gevonden van Marokko tot China.
Elke nieuwe cultuur heeft zijn eigen unieke smaak toegevoegd en vandaag zijn er honderden versies van tharida. (Moors Spanje gebruikte aubergines in hun vorm tharida.)
3 Cantal Kaas
De Cantal-kaas is een van de oudste kazen uit de geschiedenis van Frankrijk en dateert helemaal terug naar de heerschappij van de Galliërs. Een halfharde kaas, dit specifieke type wordt vaak aangeduid als fourme door de lokale bevolking, een naam die werd gebruikt door Gregory van Tours, de beroemde historicus van Frankrijk. In zijn afbeelding van een oude heidense religieuze rite werden verschillende offers gegooid in een specifiek bergmeer, waarbij kaas een van de items was die in het water werd gegooid.
De Romeinse schrijver Plinius de Oudere schreef ook over de kaas in de eerste eeuw na Christus. Veel aan het wee van de Romeinse kaasmakers, zei Pliny dat de beste kaas uit Nimes kwam, een stad in Zuid-Frankrijk.
De Cantal-kaas, die relatief onveranderd was gedurende de eeuwen die volgden op zijn ontstaan, steeg naar bekendheid tijdens het bewind van Lodewijk XIV van Frankrijk. De huidige Cantal-kaas wordt veel jonger verkocht dan traditioneel, vaak met veel minder zout.
2 Papadzules
Een pre-Columbiaanse enchilada van soorten, papadzules is een traditioneel gerecht uit het schiereiland Yucatan. Traditioneel gemaakt door de Maya's, bestaat het gerecht uit tortilla's, bij voorkeur maïs, gedompeld in een saus gemaakt van pompoenpitten. (In plaats daarvan kunnen ook andere soorten squash worden gebruikt.) Gehakte hardgekookte eieren worden in de tortilla geplaatst en worden in een tomatensaus omhuld en gedrenkt.
De papadzules van vandaag hebben druppels squash of pompoenolie over het hele oppervlak. De controverse is rijk aan het feit of de Maya hetzelfde effect hadden kunnen produceren zonder meer geavanceerde technologie. (Ze waren waarschijnlijk in staat om verschillende soorten olie te produceren die ze in plaats daarvan hebben gebruikt.)
Wat betreft de naam, het verhaal gaat dat het "voedsel voor de heren" en de papadzules werden gevoerd aan de Spaanse conquistadores die de Maya ontmoetten. (Andere bronnen zeggen dat de naam is afgeleid van de Maya-woorden voor 'eten' en 'liefde'.)
1 Harissa
Niet te verwarren met de Tunesische hete saus met dezelfde naam, harissa is een traditioneel Armeens gerecht. Een ritueel gerecht populair tijdens festivals en andere religieuze dagen, het is een dikke pap gemaakt van tarwe en kip of lam.
Tijdens het vasten waarbij vlees moet worden gegeten, worden kruiden gebruikt in plaats van vlees. Harissa kan moeilijk te bereiden zijn omdat het op een laag vuur wordt gekookt en constant gedurende een lange periode moet worden geroerd. Een deel van zijn gekoesterde waarde in de Armeense cultuur komt echter van de tijd die hij heeft doorgebracht.
De naam van het gerecht is legendarisch gezegd afkomstig van Gregory de Illuminator, de patroonheilige van Armenië. Er werd een schapenmaaltijd voorbereid en het zou niet genoeg zijn om iedereen te voeden. Saint Gregory had wat tarwe aan de pot toegevoegd. Toen hij merkte dat hij bleef steken, riep hij uit: "Harekh!" ("Roer!")
Lange tijd daarna harissa was een traditionele maaltijd die door Armeense kerken aan de armen werd gegeven.