Delen:
10 manieren waarop de media massale opnamen nog erger maken
Toen het bloedbad van Columbine 19 jaar geleden plaatsvond, was het wereldschokkend. Tieners die een massamoord uitvoerden op een middelbare school waren ongehoord; het was bijna ondenkbaar. Het nieuws was maanden later gevuld met elk detail.
Tegenwoordig zijn massa-opnames zoals Columbine echter bijna dagelijks. Dat is niet eens een overdrijving. In de 1.870 dagen voorafgaand aan het bloedbad op het Parkland op 14 februari 2018 waren er 1.624 massale schietpartijen in de Verenigde Staten - niet ver van een bloedbad per dag.
Iets is veranderd. Dit is niet dezelfde wereld als 19 jaar geleden. Er is geen enkele oorzaak achter de opkomst van massa-schietpartijen; er werken talloze verschillende factoren samen. Een van de problemen is echter de manier waarop we het erover hebben. Omdat het duidelijk is dat al die berichten die we over Columbine hebben gemaakt, het niet beter hebben gemaakt. Het maakte de dingen veel, veel erger.
10 Massa-opnames verspreid als een besmettelijke ziekte
Massa-opnames zijn als een ziekte: ze verspreiden zich. Wanneer een bloedbad de krantenkoppen raakt, is er een verhoogde kans dat er binnen 13 dagen nog een zal plaatsvinden. En hoe meer berichtgeving over een massamoord wordt gegeven, hoe waarschijnlijker het is dat iemand het zal kopiëren.
De media moedigen natuurlijk niet opzettelijk massamoord aan. De theorie is dat het melden van massamoorden mensen bewuster en beter in staat zou moeten maken om ze te stoppen. En die theorie is niet verkeerd - na een bloedbad krijgt de politie meer mensen die de volgende potentiële moordenaar melden. Mensen worden echt ijveriger.
Het copycat effect is echter sterker. Voor alle extra voorzorgsmaatregelen die mensen nemen, is het besmettingseffect van het rapporteren over een massamoord net zo krachtig dat naar schatting 20 tot 30 procent van alle massamoorden wordt gedaan door mensen die kopiëren wat ze op het nieuws zagen. En aangezien massamoorden gestaag zijn toegenomen sinds Columbine, is het veilig om te zeggen dat dat effect met de tijd alleen maar groter en groter wordt.
9 Extra details melden verhoogt de kans op een Copycat-moordenaar
De manier waarop we het nieuws presenteren, kan echter een verschil maken. Volgens een psychiatrisch principe, is het de hoeveelheid detail die we geven over deze bloedbaden die echt deze copycat-moorden tot gevolg hebben. Hoe beter mensen zich een plan kunnen voorstellen, hoe waarschijnlijker het is dat ze ermee doorgaan.
Het is een van de grote factoren die van invloed zijn op elk plan dat we maken, van naar de supermarkt gaan om massamoord te plegen. Wanneer mensen een volledig verhaal kunnen spelen over wat ze in hun hoofd gaan doen, met zoveel mogelijk details, zullen ze het waarschijnlijk eerder doen. En dat geldt vooral voor de adolescenten en jonge volwassenen die zich meestal achter deze copycat-moorden bevinden.
Copycat-moorden komen veel minder vaak voor als het nieuws een deel van de details bevat. Dat besmettingseffect daalt wanneer het nieuws de methode van de moordenaar niet vermeldt. Het gaat naar beneden als we zijn naam niet noemen of zijn gezicht op de cover van de krant laten schijnen. En het daalt wanneer we de moord niet behandelen als de 'onverklaarbare handeling van een verder gezonde persoon', een uitdrukking die de moordenaar lijkt te relateren aan de persoon die de volgende massamoord overweegt.
8 moordenaars worden beroemdheden
Wanneer we moordenaarsgezichten op de omslag van elke krant plaatsen, beginnen we ze in beroemdheden om te zetten. En dat heeft een grote impact.
Natuurlijk zullen de meesten van ons een schoolschieter nooit als iets anders dan een monster zien. Voor die verstoten en rechteloze mensen die misschien doorgaan met een bloedbad, worden deze mensen echter rolmodellen. Het is misschien moeilijk voorstelbaar, maar voor sommige mensen zijn deze massamoordenaars helden.
Neem James Holmes, de man achter de Aurora-schietpartij. Na het doden van 12 onschuldige mensen in een bioscoop, begon Holmes fanmail te krijgen. Vrouwen stuurden hem brieven in de gevangenis, enthousiast over hoe 'knap' en 'mysterieus' hij was, met sommigen die hem liefdesbriefjes en foto's stuurden die hij in zijn cel ophing.
Niemand heeft echter meer volgers dan de Columbine-moordenaars, Eric Harris en Dylan Klebold. Ten minste 17 massaschutters hebben ze rechtstreeks als hun inspiratie genoemd, waaronder enkele van de mensen achter de ergste bloedbaden. Die lijst bevat Seung-Hui Cho, de man die 32 mensen doodde op Virginia Tech. In zijn manifest noemde hij Harris en Klebold 'martelaren'.
Volgens psychiater Dr. Frank Ochberg maakt die heldenverering deel uit van de reden waarom moorden sindsdien zo gestaag zijn toegenomen. "Het was niet zozeer wat er toen gebeurde," zei Dr. Ochberg, "maar de nasleep - het mysterie, de foto's - dat iconisch werd, dat mensen raakte."
7 Mass Killers Check of ze online populair zijn
Deze moordenaars geven om of mensen ook kijken. Het kan zelfs deel uitmaken van het motief. Volgens psycholoog Dewey Cornell zijn massamoorden voor sommige moordenaars niets meer dan een verwrongen manier om "enige erkenning en respect te verkrijgen".
Het zou zeker logisch zijn, omdat veel van deze moordenaars ervoor zorgen dat ze bekendheid krijgen. Seung-Hui Cho stuurde een videoband naar NBC met de eer voor het bloedbad van Virginia Tech en vroeg hen om het in de ether te spelen. Elliott Rodger, de moordenaar van Isla Vista, uploadde zijn manifest naar YouTube voor zijn bloedbad. En Bryce Williams (echte naam Vester Lee Flanagan), die twee verslaggevers doodde op live tv, zijn eigen misdaad filmde en deze op Facebook en Twitter plaatste.
Misschien wel het meest verontrustende teken van hoe hongerig naar publiciteit deze moordenaars zijn, komt van de nachtclub Pulse.Midden in een bloedbad eindigde 49 levens, schoot Omar Mateen zijn geweer neer, haalde zijn smartphone tevoorschijn, logte in op Facebook en controleerde of "Pulse Orlando shooting" trending was.
6 Live Reporting zet de slachtoffers in gevaar
Soms doet de media meer dan alleen massaschieten aanmoedigen. Soms brengen ze de slachtoffers in gevaar.
De meest gruwelijke verhalen hierover komen uit de driedaagse serie terreuraanslagen die Frankrijk trof in 2015, te beginnen met de Charlie Hebdo schieten op 7 januari. Op de derde dag van het bloedbad, de Charlie Hebdo shooters, Cherif en Said Kouachi, namen gijzelaars in een fabriek in Dammartin-en-Goele. De media rapporteerden elk moment, inclusief waar de slachtoffers zich schuilhielden.
Nadat hij de politie had gebeld, verstopte een man genaamd Lilian Lepere zich onder een gootsteen en wachtte op redding, in de hoop dat de aanvallers hem niet zouden vinden. Dat werd echter een stuk moeilijker toen een radiostation dat RMC heette, zijn verstopplek in de lucht meldde. En het werd nog moeilijker toen Franse tv-zenders het verhaal oppikten en het in het hele land verspreidden.
Ze waren niet de enige mensen die deze schuilplaatsen delen. Hetzelfde gebeurde op dezelfde dag in de supermarkt Hypercacher, waar een andere terrorist genaamd Amedy Coulibaly gijzelaars vasthield. Toen een cameraman voor nieuwsnetwerk BFMTV een groep mensen zag die zich binnen de koude kamer bedekten, besloot hij het uit te zenden op tv, en liet een gewelddadige terrorist weten waar ze zich schuilhielden.
5 Interviewen van jonge slachtoffers maakt het trauma nog erger
De ochtend na het bloedbad van Parkland, De Today Show nodigde een van de overlevenden, een jong meisje genaamd Samantha Grady, uit op hun show. Samantha had de dag ervoor haar beste vriendin zien neerschieten en had gehoord dat ze enkele uren voordat ze op tv gingen, aan de wonden was gestorven. Tijdens het interview begaf ze zich en huilde.
Het is vreselijk om een tienermeisje te zien gebeuren, maar het is nog erger om te zien dat het als entertainment op de televisie wordt gezet.
Alles in aanmerking genomen echter De Today Show handelde met tact en decorum in vergelijking met de verslaggevers die de opnamen van Sandy Hook opnamen. Voordat de slachtoffers zelfs maar van het schoolterrein af konden komen, waren er verslaggevers die kinderen van acht jaar oud interviewden en hen aanspoorden om elk detail van het bloedbad dat ze zojuist hadden gezien te beschrijven.
Dat soort inbreuk op het leven van een kind is meer dan alleen grof; het is psychologisch schadelijk. Volgens kinderpsychologen hebben de eerste 24 uur na een tragedie een grote rol bij het beslissen hoe traumatiserend die ervaring zal worden. En een camera in het gezicht drukken van een kind dat te jong is om 'nee' te zeggen, kan dat nog veel erger maken.
4 vroege rapporten zetten de schuld bij de verkeerde mensen
De haast om het eerste bedrijf te zijn dat een verhaal doorbreekt, kan heel wat problemen veroorzaken. Soms zijn nieuwsbedrijven zo gehaast dat ze de moordenaar achter een massaschietpartij identificeren die ze de verkeerde persoon noemen. En als je naam op het nieuws verschijnt als de man achter een bloedbad, is dat geen geweldig gevoel.
Dat is wat er gebeurde met Salah Barhoum en Yassine Zaimi, twee mannen die kort na de bombardementen op Boston Marathon hun foto's op de cover van de New York Post met de ondertitel: "Feds zoeken dit duo op de Boston Marathon." De mannen waren natuurlijk niet de bommenwerpers; in feite waren tegen de tijd dat de krant werd gepubliceerd, ze zelfs geen verdachten. De politie had met ze willen praten, maar ze waren al vrijgesproken. Het overtuigen van hun buren dat ze niets met het bloedbad te maken hadden, werd echter een stuk moeilijker nadat hun gezichten in de tijdschriftenbeuk van elke supermarkt in de stad lagen.
Hetzelfde gebeurde met Ryan Lanza, de broer van Sandy Hook-schutter Adam Lanza. Hij werd niet alleen de moordenaar genoemd door de New York Post. CNN, Fox News, CBS, de Associated Press, en The New York Times allen deden mee hem de schuld te geven voor het bloedbad. En het is ontelbaar veel meer mensen overkomen.
3 Het nieuws herhaalt de ongegronde beschuldigingen verspreid online
Deze mensen krijgen niet alleen de schuld van een typfout of een slechte tip van een agent. Soms herhaalt het nieuws gewoon elke beschuldiging die een trol op internet uitspreekt en dat betekent dat iedereen zijn gezicht op de cover van een krant kan vinden onder een kop die hen een massamoordenaar noemt.
Het is meer dan eens gebeurd. Voordat Stephen Paddock werd geïdentificeerd als de man die 58 mensen neerschoot in Las Vegas, besloot de website 4Chan om het op zich te nemen om erachter te komen wie het had gedaan. Ze werkten bijna niets en beschuldigden het bloedbad van een onschuldige man genaamd Greg Danley. Al snel was hun theorie een van de 'topverhalen' van Google in het nieuws.
Soms zijn er niet eens goede bedoelingen achter deze beschuldigingen. Na de schietpartijen in San Bernardino bedroog een internet-trol de Associated Press en CNN in het geloof dat ze een getuige was van de aanval. De moordenaar, beweerde de trol, verklaarde dat het bloedbad over "Gamergate" ging en ging over het beschermen van "de 'gamer'-identiteit' - een verhaal dat ze zojuist maakte om te lachen.
Misschien was de grootste fout echter dat Reddit-gebruikers Sunil Tripathi vals beschuldigden van het bombardement op de Boston Marathon. Tripathi, die leed aan een ernstige depressie, was al vermist sinds 16 maart. Zijn familie, die al radeloos was over zijn verdwijning, moest nu omgaan met de beweringen dat hij verantwoordelijk was voor het bombardement. Tripathi bleek later zelfmoord te hebben gepleegd voordat het bombardement zelfs plaatsvond.
2 De media spreidt Killers 'berichten
"De media-aandacht voor massale schietplegers," aldus psychiater James Knoll, "heeft de boodschap gezonden dat het plegen van een spectaculaire daad van moord of moord een geweldige manier is om aandacht te krijgen." Dat geldt vooral als de moordenaar iets te zeggen heeft naar de wereld. Omdat wanneer een massamoordenaar een manifest schrijft, het op het nieuws komt.
Het gebeurt veel. De tijdschriften en wereldvisies van de Columbine-moordenaars werden met de wereld gedeeld nadat ze 13 mensen vermoordden. Misschien maakte dat deel uit van wat gemotiveerde Virginia Tech Shooter Seung-Hui Cho, die zorgvuldig zijn manifest voorbereidde en het naar de media stuurde voordat hij zijn bloedbad begon.
De media publiceerden ook het manifest van Dylann Roof, waarin werd opgeroepen tot een rassenoorlog nadat hij een kerk in Charleston, South Carolina, had neergeschoten. Toen publiceerden ze het manifest van Bryce Williams nadat hij een verslaggever en een cameraman had neergeschoten. Binnen maakte Williams duidelijk dat zijn moorden werden beïnvloed door het manifest van Roof. "Wat Dylann Roof betreft," schreef hij, "wil je een rassenoorlog? Breng het dan! "
De FBI heeft de media rechtstreeks gevraagd om te stoppen met het verspreiden van de manifesten van deze moordenaars. Mensen geven de boodschap dat een bloedbad een geweldige manier is om je gedachten naar de wereld te brengen, zei de FBI, "brengt de veiligheid van het publiek ernstig in gevaar door mogelijk 'copycats' aan te zetten. ”
Dat is echter niemand tegengehouden. Ze hebben dat verzoek in 2007 gedaan en als een shooter een manifest schrijft, komt het toch op het nieuws.
1 De manier veranderen waarop we rapporteren dat suïcides echt hebben gewerkt
Dit is niet alleen maar speculatie. Het idee dat het veranderen van de manier waarop we massamoorden rapporteren het aantal copycat-moorden kan verminderen, is niet zomaar een gekke theorie. Het is iets dat we eerder hebben geprobeerd - en het werkte.
In de jaren tachtig was er een golf van zelfmoorden in de VS. In de loop van een paar jaar is het aantal zelfmoorden meer dan verdriedubbeld. Het was een epidemie en men was het er over het algemeen over eens dat het werd veroorzaakt door hetzelfde type "besmetting" -effect dat deze massa-schietpartijen verspreidde.
Als reactie daarop hield het CDC een nationale workshop om erachter te komen hoe het probleem kon worden aangepakt. Er kwamen een paar nieuwe richtlijnen uit. Ze vroegen de media om te stoppen met het gebruik van het woord 'zelfmoord' in de kop, om te stoppen met het melden van de methode van de zelfmoord en om te stoppen het 'onverklaarbare daad van een overigens gezond persoon' te noemen.
De media luisterden echt, en het werkte echt. Het zelfmoordcijfer kelderde diep nadat ze de manier waarop ze erover rapporteerden, veranderden. En dat was ook geen op zichzelf staand geval - hetzelfde idee werkte in Hongkong, het Verenigd Koninkrijk en in Wenen, waar het veranderen van de manier waarop zij over zelfmoorden rapporteerden, leidde tot een ongelooflijke daling van 75 procent van het zelfmoordcijfer. En psychiaters zijn het erover eens dat het precies hetzelfde effect zou kunnen hebben.
Mark Oliver levert regelmatig bijdragen aan Listverse. Zijn schrijven verschijnt ook op een aantal andere sites, waaronder StarWipe van The Onion en Cracked.com. Zijn website wordt regelmatig bijgewerkt met alles wat hij schrijft.