Delen:
10 Angstaanjagende verhalen uit 's werelds meest apocalyptische branden
Vuur is een angstaanjagende kracht, zelfs op de kleinste schalen. Wanneer het uit de hand loopt, kan het duizenden en duizenden hectares verwoesten. Verhalen over onbeheersbare branden en de moed en opoffering die ze hebben geïnspireerd, bieden een nederig inzicht in de kracht van de natuur.
10 De grote brand van Meireki
Volgens het verhaal, in januari 1657, werd Edo (het hedendaagse Tokio) geplaagd door tuberculose. Een bepaalde kimono leek de ziekte te verspreiden, omdat drie opeenvolgende eigenaars aan TB stierven nadat ze het hadden gedragen. Op 18 januari zette een boeddhistische monnik het kledingstuk in brand. Een windvlaag rukte het weg, en het vuurde het dak van de tempel in vuur en vlam. Het vuur zou zich naar daar hebben verspreid en het vuur zijn andere naam geven - het 'kimono-vuur met lange mouwen'.
Toen het vuur uiteindelijk twee dagen later werd geblust, was ongeveer 60 procent van de stad verdwenen en het dodental werd geschat op 100.000, ongeveer een derde van de bevolking van de stad in die tijd. Edo is na de brand radicaal getransformeerd, is in omvang verdubbeld en volgens nieuwe richtlijnen aangelegd om toekomstige branden te voorkomen.
9 Het grote stekelvarkenvuur
Het grote stekelvarkenvuur vloog door Noordoost-Ontario in juli 1911, op het hoogtepunt van een lokale goudkoorts, en werd zo genoemd omdat veel mensen zich schuilhielden van het bosbrand door zich terug te trekken naar boten op het Porcupine-meer. Het vuur heeft bijna 500.000 hectare bos afgebrand, evenals talloze steden en mijnkampen. Het aantal doden is onbekend.
De overlevenden die hun toevlucht zochten op het meer, hebben enkele aangrijpende verhalen verteld, waaronder het verhaal van een vrouw die bevallen was terwijl ze vastzat op de boten. De nabijgelegen Salvation Creek kreeg zijn naam toen het de levens van een groep mijnwerkers redde, maar anderen hadden minder geluk. Toen spoorwagons met dynamiet explodeerden, veroorzaakten schokgolven die door het water werden gestuurd, een aantal mensen om te verdrinken.
Een mijnheer nam zijn 22 werknemers, zijn vrouw en zijn dochter mee naar de West Dome Mines. Ze stikken als het vuur de ingang overspoelt.
8 Duimbranden
Bosbranden vernietigden grote delen van de 'duim' van Michigan in 1871 en 1881. Tijdens het eerste vuur konden veel mensen het niet eens uit hun huizen halen, en velen van degenen die de oever van Lake Huron bereikten, verdronken in de schokkerig meer water. Anderen probeerden in putten te schuilen en velen stierven daar.
Het vuur uit 1871 legde de basis voor de Grote Duimvuur van 1881 door het hout uit te drogen dat niet brandde. Ten minste 300 mensen stierven door het vuur en 14.000 mensen werden berooid en dakloos. Sommigen werden permanent verblind door de hitte en de as, maar ten minste één man overleefde dankzij een bizarre meevaller: hij was op jacht geweest en had een eland gedood. Hij slaagde erin het wezen aan te vallen, naar binnen te kruipen en aan de ergste brand te ontsnappen.
Het vuur versnelde ook de eerste grootschalige noodhulpactie van het Amerikaanse Rode Kruis.
7 Delftse donderslag
Op 12 oktober 1654 liep Cornelis Soeens een buskruitopslagplaats in, midden in de Nederlandse stad Delft. Even later explodeerde ongeveer 40.000 kilogram (90.000 pond) buskruit. Niemand weet precies wat er is gebeurd, maar sommige bronnen suggereren dat de inspecteur nogal onverstandig een lantaarn bij zich had.
De explosie - en de volgende vuren - vernietigden ongeveer een kwart van de stad. Ongeveer 100 mensen werden dood verklaard (met het feitelijke dodental onbekend) en duizenden raakten gewond. Branden verbruikten veel van de houten huizen die de eerste explosie hebben overleefd. Protestantse predikers beschouwden de tragedie als een teken dat de eindtijd eindelijk was gebracht, ingegeven door de opkomst van de katholieken.
De explosie eiste het leven op van Carel Fabritius, een student van Rembrandt. Vreemd genoeg was een van de overlevenden een baby, een dag na de ontploffing gered. Ze zat nog steeds op haar hoge stoel, nog steeds giechelend, en nog steeds een appel vasthoudend.
6 zwarte donderdag
Penseelbranden komen vaak voor in Australië, maar in 1851 betekenden de hoge temperaturen, de droge maanden en het hoge gehalte aan hars van de inheemse planten dat de Outback een kruitvat was dat gewoon wachtte om af te gaan. Het hoogtepunt was op Zwarte Donderdag (6 februari), toen rook uit de vuren de hele hemel verduisterde.
Kranten meldden later dat niet alleen branden door Australië vlogen, maar ook wolken van lucht gevuld met hitte, vuur en verstikkend zand. De Argus Krant schilderde het afschuwelijke beeld van mannen, vrouwen en kinderen die proberen te paard te rennen, niet in staat om het inferno voor te blijven. Gebieden die niet door vuur werden vernietigd, werden nog steeds onderworpen aan verstikkende hitte en rook, waardoor talloze mensen binnenshuis werden opgesloten om te kijken en te hopen dat de wind niet veranderde.
De hitte ging door gedurende de rest van de maand. Gaten, kreken en rivieren waren helemaal verdwenen.
5 Cloquet Fire
Het Cloquet Fire van 1918 duurde slechts ongeveer 15 uur, maar het doodde honderden mensen en verbruikte ongeveer 3.900 vierkante kilometer (1.500 mijl) Minnesota bos. Het was meer bepaald een serie van ongeveer 50 afzonderlijke branden, veroorzaakt door een combinatie van wind, droog weer, droog hout en houtafval uit de houtindustrie in het gebied, en vonken uit de treinen in het gebied.
Het vuur smeulde een tijdje voordat de verwoesting echt begon, dus de inwoners van Cloquet hadden genoeg waarschuwing om aan het ergste van de brand te ontsnappen. Meer dan 7.000 mensen werden in veiligheid gebracht door een aantal van dezelfde treinen die het vuur begonnen.
Tegen de tijd dat het vuur Duluth bereikte, ontsnapte geluk, een idee geïllustreerd door een angstaanjagende vergelijking: als 's werelds snelste sprinter een voorsprong kreeg van 90 meter (300 voet), zou hij in 30 seconden in vlammen opgegaan worden. Sommige overlevenden reden hun auto's het Moose Lake in en wachtten onder water. Eén onderwijzer heeft het overleefd door zich terug te trekken naar een pier aan het meer en het hout te doven met water om te voorkomen dat het verbrandt.
4 Peshtigo Fire
Een reeks van vijf grote branden brak uit in de regio van de Grote Meren op 8 oktober 1871. De bekendste is de Chicago Fire, maar de Peshtigo Fire was de dodelijkste. Meer dan 1,5 miljoen hectare werd verbruikt (meer dan tweemaal het gebied van Rhode Island), rook werd gezien vanuit Baltimore, en tussen 1.200 en 2.400 mensen werden gedood. Peshtigo zelf werd binnen een uur vernietigd.
Overlevenden beschreven het vuur bewegen als een tornado. Sommigen probeerden te voet te vluchten en barstten in vlammen op terwijl ze renden. Anderen probeerden onderdak te vinden in het nabijgelegen water, waar sommigen stierven aan onderkoeling. Anderen, denkend dat het een tornado was, gingen naar hun kelders en kelders, waar ze bezweken aan de hitte. Lichamen werden jaren later nog steeds gevonden.
Eén overlevende, een 21-jarige man, leefde alleen met een vreemde meevaller. Omdat hij dacht dat er geen ontsnapping mogelijk was, stak hij zichzelf neer, maar het mes was te kort om hem te doden, en het vuur miste hem ook.
3 De grote brand van Smyrna
De meest algemeen aanvaarde datum voor het begin van de brand die Smyrna volledig heeft vernietigd is 13 september 1922. Het vuur brandde negen dagen lang en dwong ongeveer 400.000 Griekse en Armeense burgers uit hun huizen. Hoewel Turkije het nog steeds ontkent, zijn de meeste historici het erover eens dat de brand deel uitmaakte van de genocide tijdens de Grieks-Turkse oorlog. Terwijl de vuren brandden, zette het Turkse leger hun mars voort door de stad, terwijl ze onderweg omkwamen
Het was tegen die achtergrond dat de meest onwaarschijnlijke helden opdrongen: Asa Jennings was een mislukte prediker uit Upstate New York die een positie had ingenomen bij de Smyrna YMCA. Toen ze geconfronteerd werden met honderdduizenden burgers die zich langs de kust bevonden, begon Jennings, met de hulp van de luitenant-commandant van de Amerikaanse marine, Halsey Powell, om schepen te beveiligen om de vluchtelingen in veiligheid te brengen. De mannen worden gecrediteerd voor het redden van ongeveer 250.000 levens, en hun verhaal was grotendeels begraven in de ontkenning en de vinger wijzen die volgden.
2 De grote brand
Brandweerman Joe Halm beschreef later wat er gebeurde op 20 augustus 1910, in zijn kamp aan de St. Joe River in Idaho: hij herinnerde zich dat hij in de verte iets had gehoord, naar een afgelegen waterval of storm. Het geluid kwam van boven op de wind die de boomtoppen enigszins deed ruisen.
Het was een muur van vuur.
Halm en zijn bemanning van brandweerlui trokken zich terug in een kreek en hadden slechts enkele emmers water bij de hand. Wonder boven wonder konden ze hun grond houden terwijl het bos om hen heen in brand stond.
Ze ondervonden een deel van de Big Burn (ook wel de Big Blowout of de Great Fire van 1910 genoemd), die een groot deel van Idaho en Montana verwoestte tijdens de laatste dagen van een ongelooflijk droge zomer. Ongeveer drie miljoen acres werden verbruikt door vlammen die soms door de bosluifel vlogen voordat ze naar de grond afdaalden. De branden resulteerden in hernieuwde financiering voor de Amerikaanse Forest Service.
1 Het vuur van Great Hinckley
In 1894 koos het Brennan Lumber Company dagelijks zo'n 60.000 meter (200.000 ft) aan boordhout uit. Het droge hout, in combinatie met het zaagsel en afval, was rampzalig, wachtend op een vonk. De vonk vond plaats op 1 september en tegen de tijd dat kleinere vuren zich verenigden om samen te vallen op Hinckley - en het houthakkersbedrijf - waren ze al aangestoken vanuit het oosten, zuiden en het westen. De vlammen stegen 60 meter (200 voet) hoog, en meer dan 400 mensen stierven. Sommigen van hen zouden pas in 1898 gevonden zijn.
Terwijl sommigen wachtten op het vuur midden in de aardappelvelden of naar de rivier de Grindstone, trainden treinen overlevenden uit de brandende stad. Toen de mensen massaal vluchtten en een beroep deden op de omliggende steden om hulp, bleef de telegraafofficier van St. Paul en Duluth Depot, Tommy Dunn, het kantoor manuren en de communicatie volgen. Zijn laatste boodschap was: "Ik denk dat ik te lang ben gebleven." Hij stierf in de vuurzee.
+ Verder lezen
Branden zijn niet de enige rampen! Hier zijn enkele van onze beste lijsten met historische rampen:
Top 10 bizarre verschijnselen die verband houden met tragische rampen
10 Narrowly Averted Disasters That Shook The World
10 grote natuurrampen voorspeld in de nabije toekomst
10 verwoestende natuurrampen vergeten door de tijd
Na een aantal klusjes gedaan te hebben van schuur-schilder tot grafdelver, houdt Debra van schrijven over de dingen die geen geschiedenisles zal leren. Ze brengt veel van haar tijd door, afgeleid door haar twee veedrijvershonden.