Delen:
10 Verdachte dood van klokkenluiders
Het vertellen van geheimen is een gevaarlijke onderneming, vooral wanneer machtige mensen niet willen dat die geheimen eruit komen. Hier zijn 10 angstaanjagende gevallen van klokkenluiders die geheimen openbaarden, om vervolgens een korte tijd later te sterven onder mysterieuze of zelfs verdachte omstandigheden.
10 Russische schatkist-blower
Alexander Perepilichny had een lieflijk leven in Rusland. Hij was een rijke, succesvolle zakenman die de wereld reisde. Maar toen hij weigerde een geheim te houden, moest hij het allemaal opgeven.
Als investeringsbankier begon Perepilichny fraude in de Russische economie te onderzoeken en stuitte op een van de grootste diefstallen van belastingbetalers in de geschiedenis. Hij gaf een reeks documenten aan Zwitserse functionarissen die een massale witwasregeling lieten zien waarbij de Russische maffia en zijn regering samenspanden om 230 miljoen dollar van de Russische schatkist te stelen. Zwitserse officieren van justitie bevroor een Zwitserse bankrekening ter waarde van $ 11 miljoen die toebehoorde aan een hoge overheidsfunctionaris die betrokken was bij de misdaden.
Na het blootleggen van de geheimen aan het publiek, begon Perepilichny doodsbedreigingen te ontvangen, naar verluidt van "krachtige vijanden in Moskou." Snel vluchtte hij Rusland naar Groot-Brittannië, waar hij stiekem verhuisde naar een privélandgoed. Daar probeerde hij een rustig leven te leiden tot één noodlottige ochtend in november 2012 toen hij zijn huis zag verlaten om te gaan joggen.
Korte tijd later werd Perepilichny dood gevonden op de weg door een buurman. Hij had geen verwondingen aan zijn lichaam en geen uitstekende medische aandoeningen die zijn leven zouden hebben bedreigd. Wanneer een autopsie werd uitgevoerd, werd een zeldzaam gif in de maag van de dodelijke persoon aangetroffen Gelsemium geslacht van planten.
Na zijn dood onthulde een kennis aan de pers dat Perepilichny's naam op een hitlijst was gezet door de daders van de diefstal die hij had blootgelegd. Perepilichny verstrekte nog steeds informatie aan onderzoekers die de zaak onderzochten toen hij stierf. Volgens een gerechtelijk onderzoek kan het Russische inlichtingenagentschap FSB mogelijk een rol hebben gespeeld bij de dood van Perepilichny.
9 Marc Dutroux Sex Ring klokkenluiders
In augustus 1996 verdween een 14-jarig meisje in België plotseling uit een openbaar zwembad. Een ooggetuige zag haar worden opgenomen in een verdacht busje van Marc Dutroux en zijn vrouw. De politie doorzocht het huis van het echtpaar maar vond het meisje niet.
Twee dagen later bekenden Dutroux en zijn vrouw verbluffend. Ze brachten onderzoekers naar hun gruwelijke kelderverdieping, waar het vermiste meisje nog bijna een week na haar ontvoering nog leefde. Toen leidde Dutroux de politie naar de lijken van nog twee meisjes die gevangen waren gehouden in een ander huis.
Na zijn arrestatie werd het Belgische publiek verontwaardigd over de slechte politie die de zaak behandelde. Dutroux werd pas in 2004 berecht. Als gevolg hiervan begonnen enkele Belgen te beweren dat er sprake was van een cover-up van een grotere geslachtsring met krachtige overheidsfunctionarissen en politie in België. Jean-Marc Connerotte, de eerste rechter die toezicht hield op de zaak, werd ontslagen omdat hij deelnam aan een fondsenwerving voor de ouders van een van de vermoorde meisjes. Als reactie op zijn ontslag trokken ongeveer 300.000 mensen protesterend door Brussel.
Tijdens het proces getuigde Connerotte dat "moordcontracten waren afgesloten tegen de magistraten" die toezicht hielden op het onderzoek om te voorkomen dat er breder onderzoek zou worden gedaan naar de minderjarige geslachtsring van Dutroux. In feite waren 20 potentiële getuigen gestorven voordat ze in de rechtbank een getuigenis konden afleggen, velen onder mysterieuze omstandigheden.
Een van die getuigen was Bruno Tagliaferro, een handelaar in oud metaal die de aanklagers vertelde dat hij Dutroux kende en cruciale informatie had over de auto waarin twee van de slachtoffers waren gekidnapt. Maar kort daarna werd Tagliaferro dood aangetroffen na een schijnbare hartaanval. Hij weigerde dit te accepteren en beweerde dat ze weefselmonsters van zijn lichaam naar de VS had gestuurd, waaruit bleek dat hij vergiftigd was. Een korte tijd later vond haar tienerzoon haar dood in haar huis.
Hubert Massa, een hoofdaanklager die de zaak onderzoekt, stierf ook plotseling in een duidelijke zelfmoord voordat de rechtszaak begon. Hij heeft geen zelfmoordbriefje achtergelaten. Massa was een effectieve officier van justitie geweest die doodstraffen had gekregen voor moordenaars in eerdere processen.
Na zijn proces kreeg Dutroux een levenslange gevangenisstraf voor zijn misdaden. Maar het publiek was zo verontwaardigd dat meer dan een derde van de Belgen met de achternaam Dutroux een aanvraag indiende om legaal hun naam te laten veranderen.
8 ISIS Whistle-Blower
Serna Shim was een genaturaliseerde Amerikaanse burger die werkte als verslaggever voor een Iraanse nieuwsorganisatie genaamd Press TV. In oktober 2014 werd ze naar de grens tussen Turkije en Syrië gestuurd om verslag uit te brengen over het conflict tussen Iraakse Koerdische troepen en ISIS terwijl de islamitische militanten probeerden een Syrische stad te veroveren.
Terwijl hij aan de grens was gestationeerd, rapporteerde Shim dat aan ISIS gelieerde Al-Qaeda-militanten over de Turkse grens naar Syrië werden gesmokkeld door zich te verstoppen achter hulpvoertuigen van niet-gouvernementele organisaties. Sommige van deze voertuigen hadden emblemen van de World Food Organization, onderdeel van de humanitaire tak van de Verenigde Naties.
Deze activiteiten suggereerden dat de Turkse regering ISIS beschermde en ondersteunde. Turkije had eerder geweigerd om Koerdische strijders te helpen in hun oorlog tegen ISIS. Andere rapporten suggereerden dat Turkije ISIS-militanten had opgeleid en belangrijke informatie over de intelligentie had verstrekt die hen een voordeel gaf bij de strijd tegen het Iraakse Koerdische leger.
Nadat Shim rapporteerde over ISIS-militanten die werden verplaatst in VN-vrachtwagens van Turkije naar Syrië, werd ze door het Turkse inlichtingenagent beschuldigd een buitenlandse spion te zijn. Dit maakte Shim bang omdat Turkije door Reporters Without Borders was bestempeld als '' s werelds grootste gevangenis voor journalisten. '
Twee dagen later keerde ze terug naar haar hotel in Suruc, Turkije, toen haar huurauto plotseling botste met een grote betonmixer. Shim stierf bij de crash.
Druk op TV riep het auto-ongeluk "verdacht" en beweerde dat de journalist was "vermoord door de regering van de Turkse president Recep Tayyip Erdogan." Na de crash werd de chauffeur van de cementtruck die Shim vermoordde gearresteerd, maar hij verdween snel.
7 Enron Whistle-Blower
John Clifford Baxter was een Enron-manager toen de massale criminele activiteiten van het bedrijf werden ontdekt. Eerder had hij naar verluidt het managementteam van Enron, inclusief CEO Jeff Skilling, uitgedaagd over de corrupte transacties van het bedrijf en vervolgens ontslag genomen uit protest.
Toen het Congres hoorzittingen opzette om Enron te onderzoeken, werd Baxter als cruciaal beschouwd omdat zijn nauwe relatie met Enron's CEO waardevolle inzichten kon bieden in de criminele activiteiten van het bedrijf. Maar twee weken voordat hij klaar was om te getuigen, werd Baxter dood aangetroffen in zijn auto door een schotwond op zijn hoofd. De politie zei dat de dood zelfmoord was, maar veel details over de dood van Baxter deden twijfels rijzen over die conclusie.
Het pistool dat Baxter schoot en doodde, gebruikte rat-shot, een vrij ongebruikelijke vorm van munitie die niet te achterhalen is door de forensische wetenschap. Er waren ook vreemde, onverklaarbare wonden op de handen van Baxter en onverklaarde scherven glas op zijn hemd.
De manier waarop de politie de plaats delict aanpakte, zorgde ook voor alarmen. Ze verplaatsten het lichaam en al het bewijsmateriaal - inclusief het geweer dat Baxter had gedood - voordat ze foto's namen van de plaats delict. Ondanks dat hij wettelijk verplicht was, werd geen autopsie uitgevoerd op het lichaam van Baxter om een doodsoorzaak te bepalen. Tegen de tijd dat een autopsie uiteindelijk werd bevolen, werd het lichaam van Baxter al voorbereid voor begrafenis door een begrafenisondernemer.
Toen hij twee dagen voor zijn dood met een voormalige zakenpartner had gesproken, had Baxter gezegd dat hij misschien een lijfwacht nodig had nadat hij had ingestemd met hulp bij het Enron-onderzoek.
6 Zuid-Koreaanse mdr-getuigen
Toen de Zuid-Afrikaanse misdaadbaas George "Gewald" Thomas uiteindelijk werd gearresteerd, kreeg hij te maken met 52 aanklachten, waaronder zeven moorden, drie poging tot moord, wapenbezit, afpersing en inbraak. Er volgde een proces van vier jaar dat bijna evenveel bloedvergieten bevatte als de acties waarmee hij werd belast. Thomas was (of is misschien nog steeds) het hoofd van de 28-bende, een van de gevaarlijkste bendes in Zuid-Afrika.
Ten minste 12 mensen die aan de zaak waren verbonden - waaronder zes die de staat bij het proces als getuigen wilde oproepen - werden vermoord. Een van die getuigen was Haywin Strydom, die werd vermoord door een ganggelieerde schutter kort voordat hij kon getuigen. Ondanks zijn vroegtijdige dood hebben de laatste woorden van Strydom geholpen om Gewald en zijn bende te veroordelen.
Toen paramedici arriveerden, gebruikte Strydom zijn laatste ademteugjes om zijn moordenaars te identificeren als 'Gewalds handlangers'. Uiteindelijk werd Gewald veroordeeld en kreeg hij zeven levenszinnen plus nog eens 175 jaar gevangenisstraf.
5 Barry Seal
Barry Seal, een begaafde piloot, gebruikte zijn persoonlijke vliegtuig om cocaïne naar het Medellin-kartel te smokkelen. Seal beweerde dat hij tot $ 100 miljoen had verdiend en maar liefst $ 5 miljard aan cocaïne naar de VS had gesmokkeld.
Nadat hij in 1984 werd aangeklaagd wegens een samenzwering om Quaaludes naar Florida te smokkelen, probeerde hij een deal te sluiten om gevangenisstraf te voorkomen. Toen de Amerikaanse advocaat in de zaak weigerde om alle aanklachten in ruil voor Seal's werk als informant te laten vallen, sprong Seal in zijn Learjet en vloog naar het Witte Huis. Daar ontmoette hij leden van de Reagan-administratie, waaronder vice-president George H.W. De werkgroep van Bush voor criminaliteit.
De werkgroep maakte Seal tot undercover DEA-agent en leverde hem een militair vrachtvliegtuig om cocaïne vanuit Nicaragua naar de VS te smokkelen als onderdeel van een steekoperatie. De cocaïne in het vliegtuig van Seal zou naar verluidt zijn verstrekt door de Sandinistische overheid kort voordat de regering Reagan verwikkeld raakte in het Iran-Contra schandaal voor het illegaal leveren van wapens en hulp aan de vijanden van de Sandinisten, de Contra's.
Verborgen camera's in het vliegtuig namen foto's van de smokkeloperatie. De Reagan-administratie verdeelde de foto's naar de pers en gebruikte ze later om de inschakeling van de Contra's te rechtvaardigen. Op dit moment werkte Barry Seal ook voor de CIA, die naar verluidt de Contra-groepen sponsorde die cocaïne naar de VS smokkelden. Het geld van de verkoop van medicijnen zou dan de Contra's hebben gefinancierd. Als dat waar was, betekende dit dat de CIA een drugssmokkeloperatie naar de VS steunde.
Seal was nu een vrij man, die in plaats van gevangenistijd gemeenschapswerk deed voor de misdaden die hij begaan had. Het lekken van informatie toonde het gezicht van Seal echter en liet het kartel hem identificeren als een verrader. Voordat Seal kon beginnen met zijn openbare werk bij een Leger des Heils in Louisiana, werd hij dood in zijn auto aangetroffen met meerdere kogelwonden die zijn lichaam doorsnuffelden.
Op het moment van zijn overlijden had Seal naar verluidt het persoonlijke, niet-vermelde telefoonnummer van vicepresident Bush in zijn portemonnee. Van de moordenaars werd aangenomen dat ze Colombiaanse moordenaars waren die na de moord op Sealiana werden aangehouden aan de grens van Louisiana. Ze werden veroordeeld tot levenslang in de gevangenis zonder voorwaardelijke vrijlating. De dood van Seal beëindigde het DEA-onderzoek naar drugssmokkel van Medellin.
4 Iraanse geheime politie-arts
De presidentsverkiezingen in Iran in 2009 verliepen niet zoals gepland. Nadat de resultaten waren bekendgemaakt en de zittende president Mahmoud Ahmadinejad een sterke oppositiekandidaat had verslagen, braken in het hele land protesten uit. Critici beweerden dat er onregelmatigheden in de stemresultaten waren en beweerden dat de verkiezingen waren gemanipuleerd.
De politie werd ingeschakeld om de steeds duidelijker wordende protesten te onderdrukken, die de "Groene Revolutie" werden genoemd. Ongeveer 4.000 Iraniërs werden gearresteerd als onderdeel van politie-acties tegen de protesten.
De Iraanse politie riep Dr. Ramin Pourandarjani om medische zorg te verlenen aan de gearresteerde demonstranten die werden ondervraagd en gemarteld door de Iraanse autoriteiten. Pourandarjani probeerde medische zorg te verlenen aan Mohsen Ruholamini, die in de gevangenis stierf door meerdere slagen op zijn hoofd.
Als gevolg van de dood van Ruholamini werd Pourandarjani geroepen om te getuigen voor een commissie in het Iraanse parlement over het incident. Zijn getuigenis heeft ertoe bijgedragen dat Ayatollah Khamenei de gevangenis waarin het incident plaatsvond, kon sluiten.
Pourandarjani werd echter gearresteerd door de Iraanse autoriteiten nadat hij had getuigd. Hij werd naar de gevangenis gebracht, ondervraagd en uiteindelijk op borgtocht vrijgelaten. Iraanse autoriteiten dreigden hem echter van zijn medische vergunning te beroven of hem zelfs voor onbepaalde tijd gevangen te zetten als hij iets meer onthulde over wat hij in de gevangenis had gezien toen hij gedetineerden behandelde.
Nadat hij terugkeerde naar zijn familie en vrienden, beweerde Pourandarjani bedreigingen te ontvangen tegen zijn leven. Toen werd hij plotseling dood gevonden. De Iraanse autoriteiten bleven de doodsoorzaak veranderen - van verwondingen bij een auto-ongeluk tot een hartaanval tot zelfmoord en vergiftiging. Een salade die Pourandarjani voor zijn dood had gegeten, was naar verluidt gevuld met een dodelijke dosis van een medicijn dat werd gebruikt om de bloeddruk te behandelen.
De Iraanse autoriteiten hebben voorkomen dat de familie van Pourandarjani zijn doodsoorzaak onderzocht door een autopsie uit te voeren op zijn lichaam.
3 Chileense coup-klokkenluiders
In 1973 was Charles Horman een Amerikaanse journalist die verslag deed van de politiek in Chili toen socialist Salvador Allende president was. Horman - die Allende ondersteunde - ging naar de kustplaats Vina del Mar om onderzoek te doen naar een gewelddadige militaire coup met aan het hoofd Augusto Pinochet die het land in een chaos had gestort.
Tot zijn verbazing vond Horman Amerikaans militair personeel ter plaatse en Amerikaanse oorlogsschepen in de nabijgelegen wateren. Naar verluidt documenteerde hij dat sommige leden van het Amerikaanse leger de verantwoordelijkheid voor de staatsgreep namen, wat wees op betrokkenheid van de Amerikaanse overheid.
Horman kreeg een rit terug naar zijn huis in Santiago van Captain Ray Davis, die zogenaamd voor de Amerikaanse ambassade werkte. In werkelijkheid was Davis de commandant van de Amerikaanse militaire operatie in Chili om de militaire coup tegen Allende te ondersteunen. Hij zou ook Amerikanen in Chili onderzoeken die mogelijk radicalen of subversieve groepen zijn.
Omdat ze geloofden dat zijn kennis hen in gevaar bracht, besloten Horman en zijn vrouw het land te verlaten. Maar voordat ze dat deden, werd Horman door Chileense soldaten uit zijn huis ontvoerd terwijl hij alleen was. Hij werd naar een gevangenkamp gebracht en verdween.
Horman's vrienden en familie zochten verwoed naar hem op. Een maand later vonden ze zijn lichaam. Hij was geëxecuteerd door het Chileense leger. Frank Teruggi, een andere Amerikaanse journalist in Chili, werd ook dood aangetroffen. De volgende 40 jaar vocht Horman's familie om de moordenaars van Horman te identificeren en voor de rechter te brengen.
Tientallen jaren na zijn dood heeft het ministerie van Buitenlandse Zaken een vrijgegeven memo vrijgegeven over de staatsgreep waarin staat:
Amerikaanse inlichtingendiensten hebben mogelijk een ongelukkige rol gespeeld in de dood van Horman. In het beste geval beperkte het zich tot het verstrekken of bevestigen van informatie die zijn moord door de [regering van Chili] heeft gemotiveerd. In het ergste geval was de Amerikaanse inlichtingendienst zich ervan bewust dat de [regering van Chili] Horman in een nogal ernstig licht zag en dat Amerikaanse functionarissen niets deden om de logische uitkomst van de [Chileense] paranoia te ontmoedigen.
Een Chileense spion beschuldigd als een medeplichtige in de dood van Horman beweerde dat een CIA-agent aanwezig was tijdens Horman's ontvoering en ondervraging. Vermoedelijk was de CIA-agent ook aanwezig toen de Chileense autoriteiten besloten om Horman uit te voeren.
In november 2011 heeft een Chileens gerecht Ray Davis aangeklaagd. Een jaar later keurde hun Hooggerechtshof een verzoek goed om Davis uit te leveren aan Chili, zodat hij berecht kon worden voor zijn rol in de dood van Horman en Teruggi.
2 AMIA Bombing Investigator
De AMIA-terroristische aanslag in 1994 was de meest dodelijke bomaanslag in de geschiedenis van Argentinië, waarbij 85 mensen omkwamen en meer dan 300 mensen gewond raakten. Het gebeurde in een van de grootste Joodse gemeenschappen buiten Israël, waardoor de Israëlische regering Mossad-agenten naar Argentinië moest sturen om de aanval te onderzoeken.
Het onderzoek werd gestopt door vermeende incompetentie en doofpotpleggen. In september 2004 werden alle verdachten die verbonden waren met Buenos Aires en haar politie niet schuldig bevonden aan enig vergrijp. De rechter die die uitspraak deed, werd het jaar daarop afgezet vanwege zijn ernstige verkeerd gebruik van de zaak. De niet-schuldige vonnissen brachten publieke verontwaardiging teweeg en resulteerden in een nieuw onderzoek naar de bomaanslagen, geleid door advocaat Alberto Nisman.
Nisman beweerde al snel dat Iran de terroristische aanslag had georkestreerd en dat Hezbollah het had uitgevoerd. Vermoedelijk werd de aanval gestimuleerd door de opschorting door Argentinië van een contract om nucleaire technologie te leveren aan Iran. Nisman beschuldigde ook Argentijnse politici, waaronder president Cristina Kurcher, van het opzettelijk verbergen van het publiek van de identiteit van de Iraniërs die betrokken waren bij het bombardement. Alle beschuldigingen tegen de president werden later afgewezen door een hof van beroep.
Nisman publiceerde een rapport van bijna 300 pagina's over zijn onderzoek. Maar slechts een paar uur voordat hij was gepland om te getuigen over zijn bevindingen voor het Argentijnse congres, werd hij dood aangetroffen in zijn huis tegen een schot op zijn hoofd. Er waren geen tekenen van gedwongen binnenkomst in zijn huis, maar een verborgen ingang was open.
Een autopsie bepaalde dat de dood van Nisman zelfmoord was, hoewel er geen buskruitresidu op zijn handen lag.Een andere autopsie, uitgevoerd op verzoek van Nisman's vrouw, vond dat er geen gespierde spasmen in zijn rechterhand waren die nodig zouden zijn geweest om het geweer af te vuren. Zijn lichaam leek ook verplaatst te zijn na zijn dood.
Vijf maanden later vrijgegeven videobeelden zouden de Argentijnse politie hebben laten zien te hebben geknoeid met bewijsmateriaal op het moment van de dood van Nisman. Zijn computer was ook meer dan 60 keer bezocht nadat hij stierf.
1 Irak-oorlog-klokkenluider
In 2003 werd David Kelly, een wapeninspecteur voor de Britse regering, in de openbaarheid gebracht toen de BBC-journalist Andrew Gilligan hun off-the-record gesprek openbaarde en onthulde dat de onderzoekers van de Britse regering geen massavernietigingswapens in Irak hadden gevonden, ondanks de beweringen van de regering Bush anders.
Onbekend aan Kelly, publiceerde de journalist de informatie die hij van Kelly had ontvangen en noemde hem de bron. Het Britse en Amerikaanse publiek, zo niet de hele wereld, was woedend over de openbaring, wat suggereerde dat de regering-Bush en de Britse regering lachten over hun redenen om Irak binnen te vallen.
Kelly werd opgeroepen om op 15 juli 2003 te verschijnen in een commissiehoorzitting in het Britse parlement. Hij werd rigoureus ondervraagd over zijn gesprek met de BBC-journalist en waarom het publiek werd onthuld. Rond dezelfde tijd ontmoette Kelly de Britse ambassadeur David Broucher. Kelly vertelde Broucher dat hij Iraakse functionarissen had beloofd dat er geen oorlog zou zijn als ze zouden samenwerken, maar dat hij waarschijnlijk dood zou worden gevonden als Irak binnengevallen zou worden.
Twee dagen na het getuigenis van Kelly aan het Britse parlement, werd hij dood buiten zijn huis gevonden. Hij had die ochtend enkele e-mails beantwoord en vertrok vervolgens naar zijn ochtendwandeling. Kelly's lichaam werd gevonden in een bosgebied op ongeveer 1,5 kilometer (1 mijl) van zijn huis. Hij had 29 pijnstillers ingenomen en zijn linkerpols was bezweken met een mes dat hij al sinds zijn kindertijd bezat.
Er werd een onderzoek ingesteld naar de verdachte omstandigheden rond zijn overlijden. De officiële conclusie was dat Kelly zelfmoord had gepleegd. Na de aankondiging werden zijn medische rapporten 70 jaar lang voor publiek verzegeld.
Een reeks artsen publiceerde echter een weerwoord van de doodsoorzaak in The Guardian, met als argument dat de bezuinigingen op Kelly's pols niet zou hebben geleid tot een fatale hoeveelheid bloedverlies. Ze beweerden ook dat de hoeveelheid pijnstillers die Kelly had ingenomen niet genoeg was om hem te doden. Dientengevolge vertelde Dr. Andrew Watt de Britse autoriteiten dat hij geloofde dat Kelly was vermoord.