10 verschrikkelijke historische moorden

In zekere zin is de geschiedenis van de mens de geschiedenis van moord. Vanaf het moment dat de eerste mensachtige willens en wetens boosaardig een andere mensachtige op het hoofd mishandelde met een bot instrument, heeft onze soort de neiging om elkaar te doden.

Soms worden slachtoffers zachtjes in die goede nacht laten gaan, of sterven ze snel in woede of passie. Sommige moordenaars beschikken echter over hun slachtoffers zoals een fantasierijke seriemoordenaar in Hollywood-stijl voor zijn ongelukkige prooi zorgt: met opzettelijk ziekmakend, bloedstollend bloedvergieten en af ​​en toe versnipperen.

10 "A Wholesale Murder"
Augustus 1866

Op een boerderij in Sleeswijk-Holstein, Duitsland, bracht een huisbrand midden in de nacht buren van naburige boerderijen naar buiten om de brand te blussen. Binnen ontdekten ze de verkoolde en verminkte overblijfselen van acht mensen: zeven leden van de familie Thode en een achttien-jarige dienstmaagd. Het was duidelijk uit de wonden dat de slachtoffers met geweld werden neergestoken en met een bijl werden geslagen. Vooral de acht jaar oude dochter was zo bedekt met diepe wonden, dat aanvankelijk aanvankelijk dacht dat ze was gemarteld.

Is het gezin vermoord door dieven op zoek naar de verborgen brandkasten van de vader vol zilver? Drieëntwintig jaar oude Timm Thode, de enige overlevende, werd verdacht. Hij had constant ruzie gemaakt met zijn zuinige, ietwat teruggetrokken vader over geld. In de nacht van het vuur getuigden getuigen dat zijn kleding met bloed bevlekt was. Timm beweerde dat hij was gewekt door het vuur en vluchtte naar het huis van een buurman, maar tijdens ondervraging bekende hij de moorden. Zijn motief? Hebzucht, puur en eenvoudig.

Timm Thode werd berecht, ter dood veroordeeld en geëxecuteerd.

9 "God beschuldigd van het breken van zijn belofte"
Mei 1879

In Pocasset, Massachusetts, bekeerde een boer genaamd Charles F. Freeman zich tot een christelijke sekte, de Tweede Advent Congregatie. Toen hij op de opwekkingsbijeenkomsten ontstoken werd van religieuze vurigheid, geloofde hij dat hij rechtstreeks een mededeling van God had ontvangen waarin hij hem opdroeg zijn vijfjarige dochter Edith te offeren. De stem van God beloofde ook een wonder - als Freeman gehoorzaamde, zou zijn dode kind op zondag worden opgewekt.

Ze improviseerde een altaar op de keukentafel en Freeman doodde Edith met een mes op donderdagochtend bij zonsopgang. Naderhand riep hij een vergadering van zijn kerk bijeen en toonde trots de met afschuw vervulde congregatie wat hij had gedaan voordat hij iedereen het huis uitduwde en de deuren en ramen barricaderde om een ​​wonder te verwachten dat nooit was gekomen. Na zijn arrestatie zong hij hymnes en beweerde hij een "tweede Abraham" te zijn. Sommige volgelingen van de kerk ontsloeg Freeman van de misdaad en beweerde dat God de belofte had gebroken om het kind te doen herleven.

Freeman werd teruggestuurd naar het State Lunatic Hospital in Danvers.

8 "Thrown Into A Well"
April 1868

James Killey, 33 jaar oud en een kleine mijnwerker en boer, woonde met zijn vrouw, Esther, en vijf jonge dochters - van zeven jaar tot drie maanden oud - op een boerderij in de buurt van Foxdale op het eiland Man. Volgens Esther was Killey een harde werker, een fatsoenlijke aanbieder en een goede vader, waardoor het des te meer raadselachtig werd toen zijn gedrag plotseling veranderde. Hij werd somber en depressief en begon gewelddadige en suïcidale gedachten uit te drukken.

Op een ochtend na een slapeloze nacht ging Killey naar buiten waar zijn kinderen op het erf speelden. Een tijdje later hoorde ze een schreeuw, een gealarmeerd Esther rende de tuin in met de baby in haar armen om haar man te vinden die boven de put stond en een van de meisjes beetpakte. Er was geen teken van de anderen. Killey liet zijn dochter in de put vallen, griste de drie maanden oude van Esther, slingerde de baby in de put en sprong uiteindelijk in zichzelf.

Gelukkig werkte een familielid, Archibald Schimm, op de boerderij en kwam rennen om te helpen. Hij slaagde erin om twee van de oudere meisjes te redden. De rest was dood, inclusief de vader. Alles was in de put verdronken. Het onderzoek stelde dat Killey de moorden had gepleegd in een staat van tijdelijke waanzin. De reden voor het vermoorden van zijn dochters blijft onbekend.

7 "Dreadful Barbarity"
Juni 1871

In de Hall End Colliery (steenkoolput) in West Bromwich, Engeland, werd het lichaam van Joseph Marshall ontdekt door een tender van een motor. De 50-jarige arbeider lag op de grond voor een knappend vuur. Iemand had de rechterkant van zijn lichaam bedekt met gloeiend hete kolen, mogelijk om identificatie te voorkomen. Zijn kousen werden van zijn benen afgebrand, zijn leren riem was bijna volledig verbruikt, maar zijn hoofd bleef intact.

Onderzoekers ontdekten al snel diepe snijwonden en gaten in de schedel van het slachtoffer die op moord wezen. Een onderzoek van het nabijgelegen krot van het slachtoffer onthulde een paar harken en een hamer die de vreselijke hoofdwonden hadden veroorzaakt. Getuigen wezen op John Higginson, een andere arbeider die in de nacht van de moord met het slachtoffer was gezien. Higginson was ook gezien toen hij het krot van het slachtoffer achterliet voordat het lichaam werd blootgelegd.

Om een ​​onbekende reden vond de jury Higginson schuldig aan doodslag en veroordeelde hem tot levenslange gevangenisstraf. Waarom hij Marshall heeft vermoord, blijft een mysterie.

6 "The Headless Horror"
Februari 1896

In de buurt van Fort Thomas, Kentucky, vond een jonge jongen die naar de stad liep een vrouw met de beeldzijde naar beneden aan de kant van de weg, haar lange rok draaide zich om en bedekte haar gezicht. Ervan uitgaande dat ze dronken was of sliep, ging hij verder en waarschuwde de autoriteiten. De hulpsheriff ging naar het toneel en ontdekte dat de vrouw dood was. Toen hij het lichaam omdraaide en de jurk naar beneden trok, was hij geschokt toen hij merkte dat het slachtoffer zijn hoofd ontbrak.

De kleding van het onbekende slachtoffer was gescheurd, haar korset was opgelicht en haar onderkleding was gesneden en bedekt met bloedige vingerafdrukken. Ze had een defensieve wond op haar hand. De autopsie bracht echter geen fysieke tekenen van verkrachting aan het licht. Ze was vijf maanden zwanger geweest op het moment van haar dood, te wijten aan handwurging door blauwe plekken op de stronk van haar nek. Haar identiteit bleef onbekend totdat Fred Bryan van Greencastle, Indiana, broer van de 22-jarige Pearl, naar voren kwam om te melden dat zijn zus vermist was.

Het verhaal werd voor onderzoekers duidelijker. Onvoorstelbaar, mooie Pearl was de liefhebber geworden van Scott Jackson, een knappe damesman. Hij had eerder de relatie met haar verbroken, maar Pearl ontdekte dat hun affaire haar zwanger had gemaakt. In paniek nam ze contact met hem op. Hij deed beloften die hij niet hield. Toen ze dreigde zijn dubbelhartigheid aan haar familie te onthullen, nam Jackson Pearl mee naar een veld. Nadat zijn wurgingspoging mislukte in haar gevecht voor haar leven, sneed hij haar keel door, onthoofde haar en toonde de scène om op verkrachting te lijken.

Toen hij werd gearresteerd, droeg de arm van Jackson nog steeds de ruwe krassen van Pearl's vingernagels. Zijn vriend, Alonzo Walling, werd ervan beschuldigd Jackson te helpen de moord te plegen. Zowel Jackson als Walling zijn opgehangen.

5 "The Splendid Darling"
Maart 1886

Henri Jacques Pranzini, geboren in Alexandrië, Egypte, was knap, verfijnd en intelligent - een "prachtige lieveling" volgens de vele vrouwen aangetrokken door zijn charmes. Hij werkte als vertaler, maar leidde ook een geheim leven als gokker, dief en professionele leugenaar, die zijn echte levende geld verdiende met zijn vrouwelijke slachtoffers.

In Parijs ontmoette Pranzini Marie Regnault, een schijnbaar depressieve moeder van een 11-jarig meisje. Ze nam gretig zijn liederlijke levensstijl aan. Hoewel ze niet rijk was, had ze een voorraad sieraden, obligaties en andere waardevolle spullen. Pranzini heeft haar ongeveer een maand lang gesteund voordat hij toesloeg. Hij werd gezien in het huis van Marie met een vleesmes. De volgende ochtend werden de lichamen van Marie, haar kind en een bediende dood aangetroffen in de met bloed doordrenkte scène, hun keel doorgesneden.

Pranzini vluchtte naar Marseille, waar hij werd betrapt op sieraden van een slachtoffer. Hij had ook over de moord gepocht op een verslaggever, kennis overdragen die alleen de moordenaar had kunnen weten. Na zijn arrestatie beweerde hij dat hij de nacht in een damestoilet had doorgebracht, maar weigerde natuurlijk de betreffende vrouw te noemen. De jury heeft hem ter dood veroordeeld. Hij handhaafde zijn onschuld, zelfs toen hij de trap opging van de guillotine. Zoals verteld in een eerdere lijst, werd zijn lichaam vermoedelijk gevild en werd de huid gebruikt om een ​​sigarenkoker te maken.

4 "Somnambulistische tragedie"
Oktober 1845

Eenentwintig-jarige Maria "Mary" Bickford werkte als prostituee in bordelen in Boston en New Bedford, Massachusetts. Ze was jong, in de mode en mooi, tot ze in haar pensionkamer werd gevonden, haar keel barstig werd opengesneden, bloed op de muren spatte en haar bed in brand stond. De vlammen hadden haar gezicht en haar vernietigd, maar niet het bewijs dat haar moordenaar achtergelaten had: een bloedig scheermes, herenkleding en brieven aan Maria van een "A.J.T."

Albert Jackson Tirrell, 22 jaar oud, had de stad al geschokt door zijn vrouw en kinderen achter te laten bij Maria en een fortuin aan haar te verspillen. De verliefde man stond onder aanklacht wegens overspel. Hij was de laatste die Maria levend zag. Meer vernietigend vluchtte hij voor de autoriteiten naar Canada op weg naar Liverpool, maar door slecht weer moest het schip aanmeren in New York City. Hij werd betrapt op zijn weg naar New Orleans.

Omdat hij beweerde geen motief voor moord te hebben, probeerden Tirrell en het juridische team dat door zijn familie was ingehuurd een baanbrekende verdediging. Tirrell stond bekend om slaapwandelen, dus als hij het had gedaan - geen erkenning van schuld bedoeld - was het niet zijn schuld. Nadat ze Maria had horen schilderen als een verdorven Jezebel en een harteloze verleidster, vond de jury dat Tirrell niet schuldig was aan moord.

3 "Shocking Discoveries"
Oktober 1892

In Australië, zoals destijds in Engeland en Amerika, was het beoefenen van 'babyfarming' een legale, commerciële praktijk - een moeder (vaak ongehuwd) die niet voor haar kind kon zorgen, zou iemand betalen om voor haar te zorgen , meestal voor een wekelijkse vergoeding. Er werden soms beloftes gedaan voor adoptie. Echter, als een baby stierf, zou de vergoeding kunnen blijven worden geïncasseerd bij de onwetende ouder. Niet alle "professionele kinderverzorgers" pleegden moord, maar ...

De ontbindende lichamen van twee baby's in stinkende kleding werden gevonden door een arbeider in een afvoer achter een huis in een buitenwijk van Sydney. De autoriteiten vonden vijf andere kinderen begraven op het terrein en spoorden de eigenaar op: John Makin, die met zijn vrouw, Sarah Jane, en vier dochters woonde. De Makins waren babyboeren. Toen hun nieuwe huis werd doorzocht, werden meer lichamen begraven gevonden, waardoor er 12 in totaal waren. Arrestaties werden onmiddellijk gemaakt.

De rechtszaak speelde zich af in een volgepakte rechtszaal. John en Sarah Makin stonden beschuldigd van de moord op een van hun aanklachten, Horace Murray, wiens moeder, Amber, fungeerde als de getuige van de vervolging. Het meest vernietigende bewijs tegen de beklaagden kwam van hun 16-jarige dochter, die tegen hen getuigde. John en Sarah kregen de doodstraf. Nadat hij alle oproepen had uitgeput, ontmoette John zijn uiteinde aan de galg. Sarah's vonnis werd omgezet in het leven in de gevangenis met harde arbeid. Ze stierf na 19 jaar te hebben gediend.

2 "Vreselijke ontdekking in het moeras"
Oktober 1849

Patrick Moore was een wrede man. Vaak dronken maakte hij misbruik van zijn vrouw, Catherine (geboren Thompson), het mooiste meisje in Tolerton, een dorp in Ierland waar ze woonden.Ze had nog steeds veel bewonderaars onder de jonge mannen. Jaloezie stuurde haar alcoholische echtgenoot vaak naar gewelddadige woede die fysiek werd. Uiteindelijk ging ze naar het huis van haar moeder, maar haar ongeluk bleef kwellen. Een paar weken later verdween Patrick op mysterieuze wijze.

Zijn familie hoorde dat hij naar Amerika was vertrokken, maar waarom zou je Catherine niet meenemen? Ze maakte excuses en vertrok de volgende zondag naar Liverpool, vermoedelijk om een ​​boot naar New York City te nemen en zich bij haar man te voegen. Echter, niemand hoorde van Patrick, die in tegenstelling tot hem leek. Ongeveer een maand later werd het rottingslichaam van een man gevonden in het geïsoleerde moeras van Rossmore.

Het slachtoffer was niet alleen bezorgd geweest door honden, maar de moordenaar had het gezicht verminkt, uit de ogen getrokken en zo diep gescheurd dat zijn trekken onherkenbaar waren. Het lichaam viel uit elkaar toen het werd verzameld. Een politie-inspecteur vond iemand bereid om de overblijfselen te identificeren als Patrick Moore, en Catherine werd gearresteerd toen ze terugkeerde uit Liverpool. Ze bekende de moord op Patrick en noemde haar moeder, Brigit, als een medeplichtige.

Beide vrouwen werden schuldig bevonden aan moord en veroordeeld om te worden opgehangen.

1 "Welk kind is dit?"
Maart 1851

Toen Martha Clarke, 22 jaar oud, zich liet verleiden door de beloften van een man die haar in de steek liet, bleef ze alleen, ongehuwd en hoogzwanger. Ze ging een werkhuis binnen en gaf geboorte aan een zoon, Arthur, rond Kerstmis 1850. Het was geen vreugdevolle gelegenheid. Beroofd, haar toekomstig geruïneerd, verliet ze het werkhuis met haar baby in maart 1851.

De volgende nacht werd Martha in Suffolk (Engeland) bij Bury St. Edmonds gezien, met haar baby en een schop. Om acht uur arriveerde ze bij haar stiefmoeder zonder Arthur. Bij ondervraging over de baby bleef haar verhaal veranderen. Ze zei dat ze hem had gestuurd om bij haar tante te komen wonen, of om hem naar een ander gezin te sturen of hem op school te zetten. Haar stiefmoeder was achterdochtig, maar liet Martha eten en naar bed gaan.

Tijdens het ontbijt de volgende ochtend, de stiefmoeder haar mening dat Martha de baby had vermoord. Martha antwoordde kalm dat ze Arthur niet had vermoord. Ze had hem alleen levend begraven. De bekentenis veroorzaakte paniek. Een lokale agent werd opgeroepen. Het veld is doorzocht. Om middernacht werd het levenloze lichaampje van Arthur Clarke hersteld van het graf dat Martha zorgvuldig had gegraven en verborgen. Ze werd gearresteerd omdat ze haar kind verstikte.

Omdat ze zo veel zorg had besteed aan het verbergen van het lichaam, werd haar tijdelijke waanzin verworpen door de rechter. De jury vond Martha schuldig en ze werd veroordeeld om op te hangen.