Delen:
10 Ancient Children's Tales Told By Modern Archaeologists
We beschouwen archeologen vaak als stoffige experts die oude mensen en hun culturen bestuderen met behulp van artefacten en menselijke resten. Maar soms lijken ze eerder op verhalenvertellers uit het verleden, waarbij ze fragmenten op de aarde gebruiken om plots en personages te improviseren die ons op magische wijze naar andere tijden en plaatsen leiden. In de volgende gevallen brengen ze ons naar de oude werelden van lang vergeten kinderen. Sommige verhalen zijn aangrijpend, andere mysterieus en de rest absoluut gruwelijk.
10Oriens Rises
In oktober 2013 werd de 1-meter (3 ft) met lood beklede kist van een Romeins kind ontdekt door een schatzoeker met een metaaldetector in een veld in Leicestershire. Om niet te verwijzen naar het kind als 'het', stemde het publiek om haar 'Oriens' te noemen, wat betekent 'opstaan (als de zon)'.
Er wordt aangenomen dat Oriens werd begraven rond de derde of vierde eeuw. We kennen haar leeftijd nog niet, maar armbanden gevonden bij het kind suggereren dat ze een meisje is. Oriens moet afkomstig zijn van een rijke familie of een gezin met een hoge status om een loodkist te hebben, wat zeldzaam was in de Romeinse wereld, vooral voor een kind. De meeste kinderen van die tijd werden begraven in de grond met alleen een lijkwade.
Slechts een paar botfragmenten blijven van Oriens. Toch kunnen archeologen sommige details van haar verhaal samenvoegen, inclusief de maatschappij waarin zij leefde. Ze hebben veel geleerd van enkele harsen in haar kist.
Als Stuart Palmer uit Archeologie Warwickshire legt uit: "De aanwezigheid van wierook, olijfolie en pistachenoothars in de grond, gevonden in de kist van Oriens, plaatst het kind als een van slechts een zeer klein aantal Romeinse graven die een persoon met een hoge status aanduiden, begraven met een zeer dure Middellandse Zee en het begraven in het Midden-Oosten. "Deze harsen maskeerden de geur van een rottend lichaam terwijl begrafenisrituelen werden uitgevoerd en vergemakkelijkten haar overgang naar het hiernamaals. Vanuit een maatschappelijk standpunt laat het ook zien dat inwoners van het Romeinse Groot-Brittannië doorgaan met continentale begrafenisrituelen waarbij ze harsen uit het Midden-Oosten moesten importeren.
9 Secrets Of A Child Singing Star
Bijna 3.000 jaar geleden was de zevenjarige Tjayasetimu een zingende ster in het tempelkoor dat optrad voor de farao's van het oude Egypte. Hoewel enkele geheimen van het kleine meisje naar het graf werden gebracht, konden curatoren in het British Museum, waar haar mummie in 2014 werd tentoongesteld, enkele veelzeggende details over haar ontdekken.
We weten niet precies waar ze woonde of werkte, omdat het British Museum in 1888 de mummie bij een dealer kocht. Maar het lichaam van Tjayasetimu was ongelooflijk goed bewaard gebleven. In de jaren zeventig onthulde een restauratieproject hiërogliefen en schilderijen onder de zwart gemaakte olie die haar verbanden bedekte. De inscriptie gaf haar naam en functie. De naam van Tjayasetimu, wat betekent "de godin Isis zal hen grijpen", beschermt tegen boze geesten. Haar werk, 'zanger van het interieur', was een verhoogde positie in de tempel voor de god Amon. Niemand weet of ze die baan heeft gekregen vanwege haar stem of familiebanden. Maar ze moet belangrijk zijn geweest om gemummificeerd te worden met een gouden masker over haar gezicht.
In 2013 onthulden CT-scans dat haar lichaam, inclusief haar gezicht en haar op schouderlengte, nog steeds goed bewaard was. Zonder tekenen van langdurige ziekte of trauma zou ze zijn gestorven aan een korte ziekte zoals cholera.
8The Mystery Of The Sewer Babies
In het Romeinse Rijk werd kindermoord vaak toegepast om de grootte van het gezin te beperken omdat er geen betrouwbare anticonceptiemethoden beschikbaar waren. Het hielp ook om schaarse middelen te behouden en het leven van andere familieleden te verbeteren. Baby's jonger dan zes maanden oud werden niet als mens beschouwd in de Romeinse samenleving.
Toch werd in 1988 een bijzonder akelige ontdekking gedaan in Askelon aan de zuidkust van Israël. Daar vonden archeologen een massagraf van bijna 100 kinderen in het oude riool onder de plaats van een Romeins badhuis. Omdat de meeste botten intact zijn van elk deel van hun skeletten, geloven wetenschappers dat de baby's kort na de dood in de afvoer werden gegooid. Gezien hun vergelijkbare leeftijd en geen bewijs van ziekte, is de doodsoorzaak bijna zeker kindermoord.
Hoewel de Romeinen de voorkeur gaven aan mannelijke kinderen, konden onderzoekers geen bewijs vinden dat Romeinen opzettelijk meer vrouwelijke dan mannelijke kinderen op consistente wijze hebben gedood. Dat was ook zo in het badhuis Ashkelon.
Sommige archeologen geloven dat het badhuis ook als bordeel diende. Ze theoretiseren dat de baby's de ongewenste kinderen van prostituees waren die daar werkten. Sommige vrouwelijke baby's zijn mogelijk gespaard zodat ze courtisanes konden worden naarmate ze ouder werden. Hoewel zowel mannen als vrouwen prostituées waren in het Romeinse rijk, geloven sommige historici dat vrouwen meer gevraagd zijn.
7De Buitengewone Child Metal Workers
Ongeveer 4000 jaar geleden, in het prehistorische Groot-Brittannië, werden kinderen belast met het versieren van sieraden en wapens met kleine gouden nopjes zo dun als menselijke haren. In sommige gevallen werden de noppen geplaatst bij meer dan 1.000 per vierkante centimeter (6.500 / in) hout. Wetenschappers ontdekten dit nadat fragmenten uit het sierlijke handvat van een houten dolk in het begin van de 19e eeuw werden opgegraven van de Bush Barrow-grafheuvel in de buurt van Stonehenge.
Het werk is zo gedetailleerd dat het moeilijk te zien is met het blote oog. Dientengevolge hebben wetenschappers afgeleid dat tieners en kinderen vanaf 10 jaar verantwoordelijk moeten zijn geweest voor het buitengewone vakmanschap op de greep van de dolk. Zonder een vergrootglas zou het normale volwassen gezichtsvermogen niet scherp genoeg zijn. Al op 21-jarige leeftijd begint het gezichtsvermogen van een volwassene te verslechteren.
Hoewel deze kinderen eenvoudige hulpmiddelen zouden hebben gebruikt, hadden ze een geavanceerd begrip van ontwerp en geometrie. Maar hun prachtige handwerk leverde een hoge persoonlijke prijs op. Hun gezichtsvermogen zou snel zijn beschadigd, met de mogelijkheid van extreme myopathie op 15-jarige leeftijd of zelfs gedeeltelijke blindheid op de leeftijd van 20 jaar. Dat zou hen ongeschikt hebben gemaakt voor ander werk, hen dwingende op hun gemeenschappen te vertrouwen voor ondersteuning.
6De verrassend goede ouders
Gelovend dat Neanderthalers verkeerd zijn beoordeeld, willen sommige archeologen van de Universiteit van York het verhaal van deze prehistorische mensen herschrijven. Tot voor kort was de heersende opvatting dat Neanderthaler kinderen gevaarlijke, moeilijke en korte levens leidden. Maar het York-team kwam tot een andere conclusie na het bestuderen van het sociale en culturele bewijsmateriaal op Neanderthal-locaties in heel Europa.
"De reputatie van de Neanderthalers is aan het veranderen", zei Dr. Penny Spikins, de hoofdonderzoeker. "Deels, dat is omdat ze hebben aangetoond dat ze met ons gefokt hebben - en dat impliceert overeenkomsten met ons - maar ook vanwege het opduikende bewijs van hoe ze leefden. Er moet een kritisch onderscheid worden gemaakt tussen een harde jeugd en een jeugd die in een ruwe omgeving leeft. '
Spikins denkt dat Neanderthaler kinderen sterke banden hebben gehad met hechte families. Ze gelooft ook dat ze geschoold zijn in het maken van gereedschappen. Op twee locaties in verschillende landen ontdekte het team van York stenen die goed gemaakt waren en die ruw waren afgestoken, alsof kinderen van volwassenen leerden hoe ze handassen moesten maken.
Hoewel er geen harde bewijzen zijn om het te bewijzen, voelt Spikins dat deze prehistorische jongeren kiekeboe speelden omdat mensapen en dit soort mensen dit spel spelen. Bij het bestuderen van de graven van Neanderthaler baby's en kinderen, ontdekten Spikins dat Neanderthaler ouders hun jongen met veel zorg begroeven. Artefacten werden eerder ontdekt met de skeletten van kinderen dan met volwassenen. Het York-team beweert dat er ook aanwijzingen zijn dat Neanderthaler-ouders soms jarenlang voor hun zieke of gewonde kinderen zorgden.
5 De Romeinse padvinders van Egypte
Om meer te weten te komen over de oude kinderjaren in de stad Oxyrhynchos in Romeins Egypte, onderzoeken historici ongeveer 7500 documenten waarvan wordt aangenomen dat ze uit de zesde eeuw en eerder stammen. Met meer dan 25.000 inwoners functioneerde Oxyrhynchos als het Romeinse administratieve centrum voor zijn gebied. De stad was ook een krachtcentrale voor de weefindustrie in Egypte.
Van papyri opgegraven uit een Oxyrhynchos vuilnisbelt een eeuw geleden, vonden historici dat Roman Egypt een eigen versie had van de Boy Scouts, een jongerenorganisatie die bekend staat als een "gymnasium" waar jonge mannen geleerd werd goede burgers te worden. Jongens uit vrij geboren Egyptische, Griekse en Romeinse gezinnen waren gekwalificeerd om toe te treden. In die tijd was die demografie rijk, waardoor het lidmaatschap van het gymnasium voor jongens van ongeveer 10-25 procent van de gezinnen van de stad werd beperkt.
Voor de jongens die in aanmerking kwamen, vertegenwoordigde inschrijving in het gymnasium het begin van hun overgang naar volwassenheid. Mannen werden vol volwassen toen ze begin twintig waren getrouwd. Vrouwen, die meestal in hun late tienerjaren trouwen, bereidden zich voor op hun rol door thuis te werken.
Jongens van vrij geboren burgers die niet in aanmerking kwamen voor de gymzaal, zouden kunnen gaan werken als tieners, mogelijk als leerlingen met een contractduur van twee tot vier jaar. Veel van de contracten waren in de weefindustrie. De historici vonden wel een leercontract voor een meisje. Maar ze geloven dat haar situatie uniek was omdat ze een wees was die de schulden van haar overleden vader moest afbetalen.
Slaafkinderen konden dezelfde soorten leercontracten hebben als vrijgeboren jongens. Maar in tegenstelling tot vrijgeboren jongens, die bij hun familie woonden, konden slavinnen worden verkocht. Ze zouden bij hun eigenaars of meesters wonen, zelfs als dat de kinderen van hun ouders scheidde. Uit documenten bleek dat sommige slavinnen al op tweejarige leeftijd werden verkocht.
4The Mystery Of The Moose Geoglyph
In dit verhaal kwam onze ontdekking van het verleden voort uit onze nieuwsgierigheid naar de toekomst. Beelden uit de ruimte in 2011 onthulden een gigantische Amerikaanse elandgeoglief in het Oeralgebergte waarvan wordt gedacht dat het al duizenden jaren ouder is dan de beroemde Nazca-linie in Peru. Het type metselwerk, bekend als "lithisch chippen", suggereert dat deze structuur mogelijk al lang geleden is gebouwd als 3000 of 4000 voor Christus.
De structuur is ongeveer 275 meter lang met twee geweien, vier poten en een lange snuit. Met zijn gezicht naar het noorden kon de geoglyph in de prehistorie vanaf een nabijgelegen bergrug worden gezien als een glanzende, witte figuur tegen een groene grasachtergrond. Momenteel is het bedekt met aarde.
Graafmachines zijn verbaasd over de uitgebreide constructie. "De hoef is gemaakt van kleine stenen en klei," verklaarde Stanislav Grigoriev van de Russische Academie van Wetenschappen. "Het lijkt mij dat er hele lage muren en smalle doorgangen tussen hen waren. Dezelfde situatie op het gebied van een snuit: gebroken stenen en klei, vier kleine brede muren en drie passages. '
Onderzoekers hebben ook bewijs gevonden van twee open haarden op de site, die elk slechts één keer werden gebruikt. Ze geloven dat deze haarden misschien in een belangrijk ritueel zijn gebruikt. Maar er zijn zoveel onbeantwoorde vragen, zoals wie deze geoglief heeft gebouwd en waarom. Er is geen archeologisch bewijs van een cultuur die ver genoeg ontwikkeld is om zo'n structuur op dat moment in deze regio te bouwen.
Maar de onderzoekers denken dat hun meest interessante ontdekking kinderen betreft. Graafmachines vonden meer dan 150 gereedschappen op de site, 2-17 centimeter lang (1-7 in).Ze geloven dat kinderen, die naast de volwassenen in een gemeenschapsproject werken, hebben geholpen om de elandgeoglief te bouwen. Het lijkt geen kinder-slavenarbeid te zijn, maar eerder een gezamenlijke inspanning met gedeelde waarden om een belangrijk doel te bereiken.
3De kinderen van de wolken
In juli 2013 zagen archeologen 35 sarcofagen, elk ongeveer 70 centimeter (30 in) lang, op een hooggelegen gebied in de Amazonas-regio van Peru. Van de kleine sarcofagen werd gedacht dat ze kinderen bevatten van de mysterieuze Chachapoyas-cultuur, ook wel bekend als "Warriors of the Clouds" omdat ze in de nevelwouden van de bergen leefden. Tussen de negende eeuw en 1475, toen ze werden veroverd door de Inca's, sneden de Chachapoya dorpen en boerderijterrassen in de steile berghellingen, verhoogde cavia's en lama's en vochten onderling. Hun cultuur werd uiteindelijk vernietigd door ziekten zoals pokken die werden geïntroduceerd door Europese ontdekkingsreizigers.
We weten heel weinig over de Chachapoya en hun kinderen omdat ze geen geschreven taal hebben achtergelaten. Maar Spaanse documenten uit de jaren 1500 beschrijven hen als felle strijders. Pedro Cieza de Leon, die de geschiedenis van Peru boekte, beschreef ook hun verschijning: "Ze zijn de witste en knapste van alle mensen die ik in Indië heb gezien, en hun vrouwen waren zo mooi dat vanwege hun zachtaardigheid veel van ze verdienden het om de vrouwen van de Inca's te zijn en ook naar de Zonnetempel te worden gebracht. '
Maar deze krijgers van de wolken hebben wel een overblijfsel van hun cultuur achtergelaten: hun gemummificeerde dood, achtergelaten in fascinerend vreemde sarcofagen die op hoge richels zijn geplaatst en uitkijken over de valleien beneden. De kleerkisten werden rechtop gezet en gedecoreerd om er uit te zien als mensen met verf, gevederde tunieken, juwelen en zelfs trofeeeschedels. Maar niemand weet waarom de kinderen werden begraven op hun eigen begraafplaats, gescheiden van de volwassenen. Het is ook onduidelijk waarom alle kleine sarcofagen naar het westen gericht zijn, wat niet normaal is voor een Chachapoya-begraafplaats.
2cadeaus voor de goden van het meer
Oude dorpen uit de Bronstijd waren verspreid over de Alpenmeren van Duitsland en Zwitserland. Toen sommige van deze gebieden werden opgegraven in de jaren 1970 en 1980, vonden archeologen meer dan 160 huizen van 2.600 tot 3.800 jaar oud. Deze huizen aan het meer zijn vaak overstroomd. Om te ontsnappen aan de stijgende wateren, zouden meerbewoners naar het droge gaan. Wanneer de omstandigheden verbeterden, keerden ze terug naar de waterkant.
Maar deze meerbewoners hebben hun eigenschappen aan het meer aangepast voor de overstromingsbedreiging. Ten eerste bouwden ze hun huizen op palen of sterke fundamenten van hout. Ten tweede sloten ze hun huizen in met houten hekken. Ten derde omringden ze hun dorpen aan de randen van de hekken met kinderschedels en skeletten.
Volgens archeologen kunnen deze schedels geschenken zijn geweest voor de meergoden om overstromingen te voorkomen. Sommige schedels onthulden hoofdtrauma's van klaveren of bijlen. Maar onderzoekers geloven niet dat de kinderen levende offers waren. Ze geloven dat de kinderen veel eerder stierven, misschien in oorlogsvoering, en later aan de goden werden aangeboden. Op een site werden deze kinderen, van wie de meesten jonger waren dan 10 jaar oud, begraven op de hoogwaterlijn van een overstroming. Maar onderzoekers hebben de graven van de meeste meerbewoners niet gevonden, dus ze weten niet hoe een typische begrafenis eruit ziet.
1The Infant Who Waitits For Eternity
Meer dan veertig jaar geleden jaagden twee broers op Groenland toen ze op de graflocaties van 500 jaar oude mummies stuitten, natuurlijk bewaard door de Arctische omgeving, uit de oude Inuit-nederzetting Qilakitsoq. Onder een rotsformatie, bevatten twee afzonderlijke graven acht lichamen in alle zes vrouwen en twee jonge kinderen - die allemaal gekleed waren om te jagen. Inuit-overtuigingen in die tijd vereiste dat hun mensen klaarstonden om te jagen, zelfs nadat ze stierven.
De 'Groenlandse Mummies', zoals ze worden genoemd, onthulden veel informatie over de levensstijl van de mensen, maar gaven ons nog steeds veel vragen. Archeologen vestigden familierelaties tussen sommige van de groep. Maar ze werden niet begraven volgens familiebanden, wat het eerste mysterie is. Ze werden ook begraven zonder mannen, wat een ander mysterie is omdat het tegen Inuit gewoonte is.
Op één na hadden alle vrouwen tatoeages, wat toen in zwang was. Ze waren allemaal goed gevoed voordat ze stierven, en het grootste deel van hun dieet kwam uit de zee. De toestand van hun lichaam onthulde dat de vrouwen met dierenhuiden en pezen werkten. De doodsoorzaken bleek ziekte te zijn voor het oudere kind en twee van de vrouwen. Maar het was niet duidelijk hoe de andere volwassenen stierven of stierven op hetzelfde moment.
Maar het is het jongste kind, de zes maanden oude babyjongen, die het aangrijpendste verhaal heeft. Hij lijkt levend begraven te zijn, zijn gezicht omgekeerd alsof hij wachtte op de moeder die hem nooit meer zou bereiken. De gewoonte van de Inuit in die tijd was om een kind levend te begraven of hem te stikken als een andere vrouw niet beschikbaar was om voor hem te zorgen na het overlijden van zijn moeder. Door het kind met zijn moeder te begraven geloofde men dat ze samen naar het hiernamaals zouden reizen.