Delen:
Top 10 ongelooflijke oude dieren
Wetenschappers onthullen vaak ongewone en intrigerende fossielen, maar sommige vondsten zijn spectaculairder dan andere. Recente daarvan omvatten een slijmerige, slakachtige hermafrodiet die walgelijk slijm afscheidt; een ballonvormig organisme met een puntig lichaam, mysterieuze hagedissen; en een beslist bizarre filterfeeder.
Eén vreemd dier doet zelfs denken aan (althans paleontologen) aan een personage gespeeld door actrice Natalie Portman. Anderen zijn net zo vreemd en intrigerend, en verschillende van deze tien ongelooflijke oude dieren hebben wetenschappelijke overtuigingen tenietgedaan en tegelijkertijd de kennis van het leven uitgebreid zoals die miljoenen jaren geleden bestond.
10 Roofzuchtigen
Nieuw bewijs dat wordt geleverd door 3D-scans van digitale simulaties van versteende baleetwalven, suggereert dat deze walvissen in het verleden niet de zachte reuzen waren die we tegenwoordig kennen. De monden van moderne baleinwalvissen bevatten "borstelhaarachtige structuren" om plankton en kleine vissen uit zeewater te persen. Hun oude voorouders waren echter uitgerust met scherpe tanden met scherpe randen.
Volgens Erich Fitzgerald, de senior conservator van de paleontologie van gewervelde dieren in Museum Victoria, "zijn deze resultaten de eerste om te laten zien dat oude baleinwalvissen uiterst scherpe tanden hadden met één functie - het vlees van hun prooi te snijden." Men had de theorie dat deze oude toothy walvissen sloot hun kaken en gebruikte hun tanden om de prooi uit de oceaan te trekken, wat leidde tot de evolutie van de meer bekende vorm van filtervoeding. Dit wordt niet langer als het geval beschouwd.
9 Pectinatella Magnifica
Pectinatella magnifica, ook wel magnificient bryozoan genoemd, is een bruingrijze, met slijm gevulde hermafrodiet met een ananasachtige textuur en een vreemde, hersenachtige vorm. De soort is recent gevonden in de Canadese Lost Lagoon in Stanley Park, Vancouver, British Columbia. Stanley Park Ecology Society, Celina Starnes, waadde de lagune in, waar ze een van de dieren uit zijn schuilplaats plukte. Starnes zei dat het schepsel gelatineachtig aanvoelde, net als Jell-O.
Naast het vreemde uiterlijk heeft de bryozoan nog een aantal andere bizarre kenmerken. Elk van de ogenschijnlijk afzonderlijke organismen is eigenlijk een kolonie die bestaat uit honderden wezens, waarvan een enkele, een zoöide genaamd, minder dan een millimeter groot is. P. magnifica is hermafrodiet en kan zich ook aseksueel voortplanten, als een cluster van zijn cellen, een statoblast genoemd, afbreekt.
Vóór deze vondst, P. magnifica werd gedacht dat het alleen ten oosten van de rivier de Mississippi bestond. Niemand weet of de bryozoën altijd in de regio Vancouver hebben gewoond, tot voor kort zonder papieren waren geweest, of dat ze hun weg naar Canada hadden gevonden toen klimaatverandering tot warmere temperaturen leidde, waardoor de wezens zich naar het noorden konden verspreiden.
Bryozoën bestaan al minstens 470 miljoen jaar en voeden zich met algen, die ze uit het water filteren. Ze kunnen gevaarlijk zijn voor het milieu, het evenwicht in het zoetwaterecosysteem verstoren en ze hebben de neiging om leidingen te verstoppen. Ze staan ook bekend om een dikke laag slijm achter te laten nadat ze zijn behandeld.
8 Eusaurosphargis Dalsassoi
De opvatting van een kunstenaar over Eusaurosphargis dalsassoi, gebaseerd op een compleet fossiel van het oude schepsel, toont een reptiel met een rond lichaam, een flakkerende staart en rijen spikes langs zijn rug. Qua uiterlijk lijkt het op de omgordde hagedissen van vandaag.
Waarschijnlijk heeft het gepantserde dier niet goed gezwommen, of helemaal niet. Waarschijnlijk was het een landrot die zijn huis aan land bewoog in plaats van in het water. Het fossiel werd gevonden in de Zwitserse Alpen, wat verder de eerdere kijk op de wateraard van het schepsel ontkracht. Het fossiel van 20 centimeter lang (8 in), misschien dat van een jong dier, suggereert dat de hagedis kroop op 'spedetike klauwen', aangedreven door stijve benen. De wijze van voortbewegen van het dier en zijn verkleuring duiden ook op een aardse in plaats van een aquatische habitat.
7 Nidelric Pugio
Een vreemd ballonvormig dier verdedigd door een "buitenste skelet" gewapend met stekels, deze gefossiliseerde chancelloriid werd opgegraven in China. Het 520 miljoen jaar oude fossiel in de vorm van een "geplet vogelnest" belooft de kennis van wetenschappers over het oeroude zeeleven te vergroten. Iets meer dan 9 centimeter (3,5 inch) lang, dit voorbeeld van Nidelric pugio tijdens de fossilisatie platgedrukt in de huidige "platgedrukte" vorm.
De soort is genoemd ter ere van wijlen professor Richard Aldridge, een paleontoloog en ornitholoog voorheen van de afdeling geologie van de Universiteit van Leicester. infectiehaard is Latijn voor "vogelnest" en "adelric" is afgeleid van de Oud-Engelse naam "Aedelic" (een bron voor de naam "Aldridge"), met "adel" betekent "nobel") en "ric" betekent "een heerser" . "Dr. Tom Harvey van de Universiteit van Leicester zei dat het zeldzame fossiel waardevol is omdat het laat zien" hoe vreemd en gevarieerd de vormen van vroege dieren zouden kunnen zijn. "
6 Mysterieuze hagedissen
Twee oude hagedissen ingepakt in barnsteen vertegenwoordigen mysteries om tegengestelde redenen. De plaats van herkomst van een is bekend, maar zijn identiteit is dat niet; de identiteit van de ander is bekend, maar niet de plaats van herkomst.
Het fossiel van de eerste is slechts een schets: de huid is intact, maar de inwendige organen zijn "verloren tijd". Deze werd gevonden in de fossielrijke Hukawng-vallei van Myanmar, de locatie van de 99 miljoen jaar oude Birmese barnsteen waar eerder werden een oude babyvogel, een dinosaurusstaart met veren en een bizar insect gedocumenteerd. Vanwege de ontbrekende ingewanden van de hagedis hebben wetenschappers geen duidelijk idee of het "een skink, gekko of iets anders" is, zei Kelsey Jenkins, een afgestudeerde student aan Sam Houston, die toegeeft dat het fossiel "een puzzel" is.
Het andere fossiel, dat jarenlang zonder documentatie in een Canadees museum zat, is dat van een gekko, waarvan de huid, het skelet en de kenmerkende tenen en klauwen duidelijk hun identiteit vaststellen. Waar het zijn huis heeft gemaakt, is wat niet zeker is. Onderzoekers hopen dat een chemische analyse van de barnsteen in verband met het monster en van de spin die gevangen zit in het fossiel, aanwijzingen kan geven naar de plaats van herkomst. De samenstelling van de barnsteen suggereert een tropische omgeving.
5 Chilesaurus Diegosuarezi
Het is moeilijk je een 'vegetarische' T-rex voor te stellen, maar een van de familieleden van de monsterachtige dinosaurussen, Chilesaurus diegosuarezi, alleen planten geconsumeerd. Het had ook andere bizarre attributen. Om te beginnen heeft het kenmerken die kenmerkend zijn voor een aantal andere prehistorische wezens. De grootte van een paard, C. diegosuarezi was meer overvloedig dan enig ander dier dat 145 miljoen jaar geleden levend was in wat nu de regio Aysen in Chili is. Fernando Novas van het Bernardino Rivadavia Natuurwetenschappelijk Museum in Buenos Aires vindt het dier raadselachtig. "Ik weet niet hoe de evolutie van dinosaurussen dit soort dieren heeft voortgebracht, wat voor soort ecologische druk moet er zijn geweest op het werk," geeft hij toe.
De botten van een tiental dieren werden gevonden in de buurt van het meer General Carrera in Zuid-Chili. Vier van de monsters waren bijna volledig bewaard gebleven. Eens een vleeseter zoals Tyrannosaurus rex, velociraptors en andere theropoden, C. diegosuarezi veranderde zijn dieet, werd een herbivoor, zoals blijkt uit de geile snavel, de platte tanden, het kleine hoofd en de slanke nek, heel anders dan de hoofden en halzen die typisch zijn voor vleeseters.
Chilesaurus diegosuarezi had ook meer een voorliefde voor een allosuarus, zij het met "twee stompe vingers" in plaats van scherpe klauwen. De bizarre combinatie van kenmerken geeft aan dat het "een extreem voorbeeld is van een mozaïekconvergerende evolutie, waarbij verschillende delen van een dier zich aanpassen aan de omgeving langs dezelfde weg die andere wezens nemen."
4 Tokummia Katalepsis
Een opgerolde, halfronde schaal op de rug van een vreemd, gesegmenteerd, slakachtig lichaam met antennes en golvende, ribachtige weefsels op zijn onderbuik; een schare van gesegmenteerde benen waardoor het op de bodem van de oceaan kan lopen; en klauwachtige aanhangsels aan de achterkant maken Tokummia katalepsis een bizar ogend zeeschepsel. Gevonden in 2017 door een team van paleontologen van de Universiteit van Toronto en het Royal Ontario Museum, het fossiel van dit oude schepsel helpt beter om mandibulates uit te leggen, dieren uitgerust met kaken, waaronder vliegen, mieren, rivierkreeften en duizendpoten.
Het nieuw ontdekte fossiel werd vernoemd naar Tokumm Creek in Marble Canyon in Kootenay National Park, Brits-Columbia, en het Griekse woord voor 'grijpen'. Het vreemde zeeschepsel, dat meer dan 10 centimeter (4 in) meet, leefde een half miljard jaar geleden . Hoewel het in staat was om te zwemmen, geloven wetenschappers dat het de voorkeur heeft om op de bodem van de zee te leven.
Cedric Aria, de hoofdauteur van de studie en recent afgestudeerd aan de afdeling Ecology & Evolutionary Biology van de Universiteit van Toronto, zei dat de "grote, maar delicate en complexe" tang van het wezen doet denken aan "blikopeners" en dat ze "Aangepast aan het vangen van omvangrijke zachte prooi items, misschien weg te verbergen in de modder." De gesegmenteerde ledematen eindigde met kleine projecties genaamd endites en waren evolutionaire voorlopers van de benen van mandibulates.
3 Tamisiocaris Borealis
Tamisiocaris borealis, een 0,6 meter (2 ft), 520 miljoen jaar oude prehistorische garnaal, had "bizarre voedingsfilters ingebouwd in zijn gezicht." Het Cambrium wezen bewoonde de wateren van het moderne Groenland en at op de manier van de moderne blauwe vinvis. De manier om zichzelf te voeden was uniek bij vergelijkbare soorten uit het Cambrium. Het zeedier veegde zeewater met zijn paar aangezichtsaanhangsels om plankton te filteren en te vangen, analoog aan hoe blauwe walvissen hun balein gebruiken om deeltjes voedsel uit zeewater te persen.
Een "zacht" roofdier, waarbij de garnalen het water voor voedsel vegen, zorgde ervoor dat het veel energie verbruikte, dus moest het een grote hoeveelheid plankton eten. De documentatie van Tamisiocaris borealis brengt het vroegere geloof van paleontologen tot rust dat anomalocariden een "evolutionaire mislukking" vertegenwoordigden. Nu, deze wetenschappers geloven dat ze in plaats daarvan een explosieve evolutionaire ontwikkeling ondergingen, die hen toestond om top-roofdieren te worden.
2 Xenokeryx Amidalae
Wetenschappers hebben een bizar mannelijk dier genoemd dat is uitgerust met drie hoorns op zijn kop erna Star Wars karakter Koningin Amidala, gespeeld door Natalie Portman. Xenokeryx amidalae leefde 15 miljoen jaar geleden in Europa. De grootste hoorn van het goed bewaard gebleven fossiel van Amidala's naamgenoot lijkt op een kapsel gedragen door het personage in de eerste aflevering van de science fiction-serie.
De vrouwtjes van de soort misten hoorns en hoektanden, maar de mannetjes hadden kleine hoorns boven elk oog, een groter T-vormig bot op de achterkant van hun hoofd en vergrote hoektanden, die waarschijnlijk werden gebruikt voor weergavedoeleinden. De grootte van herten, X. amidalae was een herbivoor die in graslanden langs rivieren leefde en op een dieet van bladeren, fruit en wortels leefde.
Zijn naaste verwanten vandaag zijn de giraffe en okapi, maar Xenokeryx amidalae miste de lange halzen van zijn nazaten. Net als runderen, schapen, geiten, herten, giraffen en okapi was het oude dier een herkauwer: het had een maag van vier compartimenten en herkauwde kauwsnoepjes.
1 Puentemys Mushaisaensis
Vreemd genoeg riep een grote 60 miljoen jaar oude Zuid-Amerikaanse schildpad Puentemys mushaisaensis had een bijna perfect ronde schaal, waardoor het "meer dan een mondvol" zou zijn Titanoboa cerrejonensis, een slang die 14 meter lang kan worden. Gevonden in de La Puente-kuil in de Cerrejon-kolenmijn, waar andere opmerkelijke fossielen zijn opgegraven, had de gigantische versteende schildpad, genoemd naar de kuil, een schaal van 1,5 meter (5 ft) breed, wat suggereert dat schildpadden grote afmetingen bereikten zodra dinosaurussen stierven uit. Ze groeiden uit tot enorme dimensies in de afwezigheid van roofdieren en in de aanwezigheid van overvloedig voedsel, een grote habitat en andere factoren.
De schelp van de schildpad beschermde het zowel van titanoboa en andere roofdieren, evenals van koude temperaturen. Door de lage koepel van de schaal kon het meer zonlicht opvangen, waardoor de koelbloedige schildpad warm bleef. "De schaal was veel meer afgerond dan een typische schildpad," zei onderzoeker Carlos Jaramillo van het Smithsonian Tropical Research Institute in Panama.