Delen:
10 Mind-Bending feiten over zee sterren
Bekend maar ontegensprekelijk buitenaards, zeesterren zijn bizarre wezens die in een breed scala van oceaanomgevingen leven. Hun uiterlijk komt vaak overeen met de populaire afbeelding van hun hemelse naamgenoot, maar die gekke lichamen houden veel verrassingen. Welk schepsel kan een brein missen, maar heeft zijn eigen ogen, of heeft geen bloed, maar kan zich buiten zijn lichaam verteren? Maak je klaar om te leren over wezens die vaak de wetten van dierlijke biologie lijken te trotseren.
10Ze zijn niet altijd stervormig
De naam 'Starfish' alleen roept meteen de gedachte op van de traditionele vijfpuntszeester die we vaak in getijdenpoelen zien, maar de vormen van zeesterren zijn heel divers. Vaak aanwezig in de juiste habitats en nog minder bekend, kunnen zonnesterren - of zonnebloemsterren - enorm zijn en meer als een echte ster gevormd worden met hun afgeronde lichamen en meerdere, Äúrays, die zich naar buiten uitstrekken. De grootste zeesterren in het noordwesten van de Stille Oceaan, kunnen zonweringen meten van 1 meter (3 voet) en kunnen tot 5 kilogram wegen (11 lb) met enkele van de meest goed uitgeruste soorten met meer dan 20 armen.
Zonnesterren zijn actiever dan veel andere zeesterren en ze zijn meer dan capabel om snelvliegende prooien te achtervolgen. Ze zijn ook sterk genoeg om weekdieren en schaaldieren te scheuren. Zeepokken en grote naaktslakken komen ook op het menu. Zonnebloemsterren zijn deskundige stalkers en zullen hun prooi verrassen en grijpen voordat hij de kans krijgt om te ontsnappen. Terwijl inheems in koudere wateren, komen zonn sterren in echt tropische kleuren. Ze kunnen grote groepen vormen in bijzonder rijke voedingsgebieden.
9 Geen bloed, geen hersens, geen probleem
Zeesterren zijn complexe en vreemde dieren, maar op veel manieren zijn hun lichamen ook nogal primitief. Hoewel ze zeer aangepaste magen hebben en uitzonderlijk goed ontwikkeld, Äúskin, hebben zeekralen geen hersens en hebben ze absoluut geen bloed. Bij gebrek aan een bloedbaan of kieuwen, leven zeesterren door zeewater door hun lichaam te pompen om voedingsstoffen, zuurstof en andere essentiële vloeistoffen af te geven. Als vervanging voor bloed wordt zeewater via hun lichaam verspreid via een systeem dat bekendstaat als een 'water-vasculair systeem'. Stralen door het lichaam van een zeester zijn kanalen gevuld met zeewater dat door een complex systeem van bloedlichaampjes en spiraalstelsels beweegt. .
Zeewater circuleert bijna mechanisch door het lichaam, waarbij spieren en lymfeklieren werken om te bewegen en de chemie van het water aan te passen. Sinussen en verschillende lichaampjes en buisjes werken allemaal samen om het systeem optimaal te laten werken, allemaal zonder de aanwezigheid van bloed. Het zeesterlichaam is nog steeds een mysterie en we begrijpen nog steeds niet helemaal hoe ze werken. De wetenschappelijke verkenning van het zeesterlichaam blijft een van de interessantste biologische onderwerpen op deze planeet.
8 Sticky Feet
We kunnen de verlengstukken vanuit het lichaam van een zeester, Äúarms, Äù naar buiten toe noemen, maar ze hebben allemaal een voet eraan. Kijk goed naar de onderkant van een zeester en je zult iets verrassends vinden: op elke arm kunnen er maximaal 15.000 buisjes met kleine buisjes zitten die bewegen in rupsachtige synchronisatie, waardoor de zeester vooruit in een efficiënt tempo voortbeweegt. In de intergetijdenzone houden de buisvoeten de ster vast aan stenen wanneer de golven anders misschien losraken en ze in stukken slaan.
Verankerd aan hun buisvoeten, zal de zachte onderbuik van de ster de rots omhelzen, terwijl de "Äúback" van de ster bedekt is door een harde, leerachtige huid die het grootste deel van de hitte, droogte en zonlicht opneemt. Wetenschappelijk onderzoek onthult voortdurend verbluffende nieuwe feiten over de natuur, en een van deze bevindingen is het bestaan van een krachtige voetlijm in zeesterren. Hun voeten kunnen een lijm vormen die eindeloos zal hechten aan een rots of prooi, met een aangrenzende buis die een oplosmiddel afgeeft om de binding ongedaan te maken zodra de ster gereed is om verder te gaan.
7Cannibalism
De meesten van ons denken aan zeesterren als decoraties van de oceaan, maar we leren al snel dat zeegenoten vaker de rol van vraatzuchtige roofdieren dan passieve grazers hebben. Het kan als een grotere verrassing komen dat kannibalisme ook een goed gedocumenteerd feit van het leven is voor deze vreemde wezens. Na het besluipen van hun prooi, zullen zeesterren de vangst overspoelen en hun maag inverteren om de spijsvertering te beginnen. Dit kannibalistische gedrag wordt vaak veroorzaakt door verlagingen van de normale voedselvoorraden.
Met hun harde, leerachtige huid zijn zeesterren meestal een uitdagende prooi voor jagers, maar zeesterren zijn goed uitgerust om hun eigen soort te vernietigen. Bepaalde zeesterren zijn niet vies van het nemen van kleinere individuen, zelfs van hun eigen exacte soort. Een kannibalistische soort is de chocoladeschilferzeester. Het is een soort die de voorkeur geniet van aquarianen, die vaak de harde manier leren waarop ze kleine individuen niet kunnen samenvoegen met grote.
6 Zeea Sterren zijn agressieve roofdieren met twee magen
Zeesterren zien er aantrekkelijk uit, maar ze zijn vraatzuchtige roofdieren met twee magen die hen uitzonderlijke jachtcapaciteiten bieden. Een van hun meer bizarre eigenschappen is hun vermogen om hun magen uit te werpen. Door druk uit te oefenen die wordt uitgeoefend door het vaatstelsel, kan de hartmaag buiten het lichaam van de zeester worden geduwd en in een schelpdier worden geplaatst. Nadat een zeester de schelp van zijn prooi opent door zijn poten naar buiten te lijmen en met geweld de schelp uit elkaar te halen, schiet hij zijn eigen maag in de schaal. De omgekeerde maag verteert het dier in zijn schelp en verandert het in een vloeibaar gemaakte soep. Ondersteund door ligamenten, brengt de maag het voedsel terug naar de zeester voor stadium twee van de spijsvertering.
Dit mechanisme, dat bekend staat als een maag van de pylorus, is vreemd ingewikkeld, met uitbreidingen die ceca worden genoemd en de vorm van de zeester volgen om voedingsstoffen door het lichaam te absorberen en af te leveren. De pylorus maag bevindt zich op de centrale locatie boven de hartmaag en verwerkt voedingsstoffen via de pylorische ceca. Deze geavanceerde spijsverteringsorgelcomponenten vormen twee rijen van wat eruit ziet als meerdere dendrieten die in elke arm zijn geregen. Elke arm van de maag van de pylorus heeft twee pylorische ceca. Het hele spijsverteringsproces van een zeester is er een van ongelooflijke complexiteit en evolutionaire vooruitgang, vooral als je bedenkt hoe primitief de wezens zijn in andere opzichten.
5 De doornenkroon
Geen enkele populaire beoordeling van de ecologie van zeesterren zou compleet zijn zonder melding te maken van het gevaar voor het milieu van de doornenkristallen. De zeekraal zeekust die voorkomt in de Indo-Pacifische Oceaan onderscheidt zich door de vorm van een zeester met de puntige buitenkant verbonden aan de egels te combineren. Deze wezens zijn bedekt met giftige stekels en meten bijna een halve meter (1,6 ft) breed. Dit vormt een bedreiging voor onvoorzichtige duikers en zwemmers en koraalriffen. Verdubbeling van fytoplankton niveaus is gekoppeld aan een 10-voudige toename in de populaties van deze dieren. Veranderende oceaantemperatuur en stromingen, evenals dalingen in natuurlijke roofdieren, zijn ook voorgesteld als mogelijke factoren in populaties van populaties.
Lage populaties kroon-van doornen zeesterren dragen bij aan de diversiteit van een rif door zich te voeden met snelgroeiend acropoid koraal, wat langzaam groeiende koralen een kans geeft om te slaan. Aan de andere kant kunnen pieken in de populatie van deze stekelhuidigen aanzienlijke schade toebrengen aan koraalriffen. Een van de ernstigste gevallen betreft schade aan het Great Barrier Reef. Dalingen van 50 procent in totale koraalbedekking op geënte riffen gedurende 30 jaar toonden aan dat de helft van die daling te wijten was aan overgroei van de doornen van de kroon van doornen.
4Bizarre kussensterren
Zeesterren als groep zijn genoemd naar hun sterachtige uiterlijk, maar sommige soorten hebben een geheel ander uiterlijk gekregen. Hoewel genetisch echte zeesterren blijven, zijn de kussensterren (Culcita novaeguinea) van de Indo-Pacifische regio zou op het eerste gezicht onherkenbaar zijn als lid van de zeesterriem, met bijna onbestaande armen en een gezwollen, klodderachtig lichaam. Vaak bedekt met kleine kleine stekels, hebben deze vreemde dieren het uiterlijk van een speldenkussen gekregen. Deze wezens kunnen meer dan 25 centimeter (10 in) breed zijn en zijn verkrijgbaar in verschillende kleuren.
Terwijl zeesterren meestal zeer begaafd zijn als roofdieren, in staat zijn om schaaldieren te jagen en ze te openen met krachtige buisvoeten, kussensterren zijn veel zachtaardere dieren met minder dramatische levensstijlen. Ze voeden zich meestal met afval, plantmateriaal en soms koraal. De kussenster dient ook als een soort thuis voor andere soorten zeedieren in een vreemd symbiotisch relatiesysteem. Kleine vissen leven mogelijk in de belangrijkste lichaamsholte van deze zeester, die is gevuld met water, terwijl ongewervelde dieren aan de buitenkant de stekelige stekels reinigen.
3The Mysterious Sea Star Wasting Affliction
Recente nieuwsverhalen van catastrofale zeesterren-offs hebben het lot van deze zeedieren onder de aandacht gebracht. Starfish die ziekte verspilt, wat leidt tot massale afstervingen door verval, vorming van laesies en uiteindelijke fragmentatie van het dier, is mogelijk gekoppeld aan een densovirus. Dit geldt met name voor de uitbarsting van 2014 langs de kust van de Pacific Northwest. Uitroeiingen van steroïden uit echte gevallen van sterfgevallen door zee-sterrenschepen werpen licht op de kwetsbaarheid van populaties voor infecties, die verschillende pathogene oorzaken kunnen hebben. De afstammelingen zijn niet ongekend, maar ze vormen wel een bedreiging voor keystone-soorten en hebben grote zorg gewekt in de natuurbeschermingsgemeenschap.
Massale afsterven van zonnebloemsterren langs Vancouver Island zijn opgemerkt, terwijl andere soorten zeesterren langs de hele westkust van Mexico tot Alaska zijn aangetast. Verschillende soorten zeesterren vertonen verschillende niveaus van gevoeligheid. Belangrijke vragen blijven echter over welke exacte ecologische gevolgen het verval van zeesterren zou kunnen hebben als het gaat om de gezondheid en de biodiversiteit van mariene milieus. Verdere vragen omvatten welke omgevingsfactoren de prevalentie van infectie zouden kunnen verhogen. Mogelijke omgevingsfactoren zoals vervuiling zijn de moeite waard om te beschouwen als een mogelijke factor die de gevoeligheid van zeegevoeligen voor infecties en de dood door verspilling zou kunnen vergroten. Er is nog steeds onderzoek gaande en het publiek wordt door organisaties zoals het Vancouver Aquarium gevraagd om opmerkingen in te dienen.
2Zee sterren hebben de raarste ogen
Vanwege hun gebrek aan bloed, een typisch centraal zenuwstelsel en elk soort gezicht, kunnen we natuurlijk aannemen dat zeesterren ook geen ogen hebben. Zeesterren hebben echter ogen die hen de mogelijkheid geven om te navigeren, en ze bevinden zich op een vrij rare plek: de toppen van hun armen. Deze ogen verzamelen visuele informatie om de zeester vanuit elke richting te begeleiden en ze lijken qua vorm en structuur op de ogen die worden gezien bij geleedpotigen zoals insecten en schaaldieren. Het is al lang bekend dat zeesterren ogen hebben, maar hoe ze konden zien zonder een brein was een prominente vraag.
Recente studies hebben echter nu aangetoond hoe zeesterren hun ogen gebruiken om hun weg te navigeren door mariene habitats met een redelijke mate van precisie. Een onderzoek door Anders Garm van de Universiteit van Kopenhagen en Dan-Eric Nilsson van de universiteit van Lund liet zien hoe blauwe zeester op een ongerichte manier zou bewegen tot hij binnen een straal van 2 meter van een rif kwam. Door het rif visueel te voelen, zouden de zeesterren een goede referentie zijn voor hun gewenste omgeving.De lichtdetecterende cellen werken langzaam en zeesterren zijn kleurenblind, maar het lijkt erop dat stabiele afbeeldingen zoals riffen opvallen als vage spikkels om het dier te leiden.
1Zoniester kan geslacht naar willekeur veranderen
Vaak is hoe eenvoudiger een dier is, hoe opvallender het is, zoals het regenereren van delen of het veranderen van geslacht. Bepaalde zeesterren kunnen als één geslacht beginnen, schakelen en kunnen zelfs later worden teruggeschakeld. Redenen om van geslachtsomslag te veranderen zijn divers en omvatten mogelijk fokgemak en verschillende reacties op waterkwaliteit, temperatuur en voedselbeschikbaarheid. Geslachtsverschillen in zeesterren zijn subtiel vanuit een extern perspectief, hoewel mannetjes kleiner zijn dan vrouwtjes bij bepaalde soorten. Zelfs als een zeester omdraait, geeft niet altijd het geslacht aan.
Hoewel de meeste soorten als mannelijk of vrouwelijk worden geboren, wordt de kussenster altijd als een man geboren, waarbij individuen later in het leven op vrouwelijke leeftijd overschakelen. Zeesterreneksualiteit heeft veel ongewone aspecten. Allereerst hebben sommige soorten zowel mannelijke als vrouwelijke geslachtsorganen en kunnen beide functies vervullen tijdens de paring. Ten tweede raken zeesterren over het algemeen elkaar niet tijdens het paren, maar laten ze sperma en eieren in het water vallen om te mengen. Ten derde zijn sommige zeesterren 'beschermend' voor hun jongen en dragen ze op hun rug totdat ze klaar zijn om hun eigen weg te maken langs de oceaanbodem.