Delen:
10 feiten over het meest interessante reptiel ter wereld
Nieuw-Zeeland is de thuisbasis van vele rare soorten planten en dieren. Het feit dat de archipel miljoenen jaren geïsoleerd was, heeft vreemde schepsels zoals de kiwi, kaka en de moa tot de moderne tijd laten bestaan.
Als het gaat om reptielen, is Nieuw-Zeeland ook de thuishaven van de tuatara, een hagedisachtig wezen dat op het eerste gezicht niet zo opvallend lijkt. Er zijn echter nogal wat redenen die dit schepje van 1,5 kilogram (3 lb) het meest interessante reptiel op aarde maken.
10 Het is een One-Of-A-Kind Species
Er zijn maar heel weinig soorten die "uniek" zijn in de natuurlijke wereld. We hebben het over wezens die op niets anders lijken in het dierenrijk, zoals het vogelbekdier en het aardvarken. De tuatara hoort ook in deze speciale groep. Waarom? Welnu, al zijn familieleden zijn uitgestorven.
De tuatara is de enige overblijvende vertegenwoordiger van een zeer oude groep van proto-reptielen bekend als de Sphenodontia. De tuatara is ook verwant aan hagedissen, krokodillen en vogels ... maar tegelijkertijd is het niet speciaal gerelateerd aan een van deze groepen!
Dit vreemde reptiel heeft eigenlijk vogeleigenschappen, ondanks zijn hagedisachtige uiterlijk. (Interessant is dat de volgorde waartoe het behoort, Rhynchocephalia, "snavelkoppen" betekent.) Het gezin dateert echter 225 miljoen jaar, waardoor het een levend fossiel is. In feite heeft de tuatara veel functies met Hylonomus lyelli, een wezen dat wordt beschouwd als het oudste bekende reptiel. Dit maakt de tuatara van groot belang voor biologen.
9 Het tijdperk van Tuatara
Omdat de tuatara al bestaat sinds het ochtendgloren van de dinosauriërs, bestuderen zoölogen dit schepsel om te bepalen hoe primitieve reptielen zich gedroegen en hoe hun anatomie was. Het is ook het minst geëvolueerd van alle amnioten (een groep die reptielen, vogels en leggende zoogdieren omvat). Interessant is dat de tuatara een brein, hart en bewegingsmethode heeft die vergelijkbaar is met die van amfibieën. Dit maakt duidelijk dat amfibieën de voorouders zijn van reptielen.
Andere kenmerken van de fysiognomie van de tuatara-zoals zijn primitieve, benige schedel of zijn bek-als hogere kaak-worden niet meer gezien in moderne reptielen. En omdat het brein heel klein is, hebben wetenschappers de hersenholte van de tuatara gebruikt om het volume van de hersenen van dinosauriërs in te schatten. Het primitieve ontwerp van dit dier is een goudmijn voor zoölogen in termen van het bestuderen van hoe de vroegste amniotes werden gebouwd en wat voor soort levens ze hadden.
8 De ongewone eigenschappen van de Tuatara
Hoewel we hebben gezegd dat de tuatara niet direct gerelateerd is aan reptielen of vogels, moeten we vermelden dat dit vreemde reptiel elementen bevat van een grote verscheidenheid aan orden, van slangen tot schildpadden en van vogels tot amfibieën. In feite deelt het overeenkomsten met bijna alle gewervelde dieren, behalve zoogdieren.
De tuatara heeft bijvoorbeeld een snavelachtige punt aan de bovenkaak en een stijve schedel zoals die van een schildpad. Het heeft de vorm van een hagedis, heeft een dubbele rij tanden als een slang en bezit organen die lijken op die van amfibieën. Het is alsof de natuur de tuatara heeft gemaakt uit resterende Lego-onderdelen uit andere ontwerpen. Met andere woorden, het is het reptielenequivalent van de vogelbekdier.
Bovendien is de tuatara een prachtig voorbeeld van een overgangstype, omdat de fysiologie de kloof overbrugt tussen waterminnende amfibieën en reptielen die op het land wonen. Het is echter geen voorouder van reptielen of vogels. In feite is de tuatara zo min mogelijk geëvolueerd.
7 primitieve zintuigen
Qua zintuigen heeft dit oude reptiel indruk gemaakt op onderzoekers met zijn primitieve ontwerp. De tuatara kan nauwelijks horen, wat betekent dat 200 miljoen jaar geleden de natuur niet erg bezig was met de taak van zich ontwikkelende oren.
In feite heeft de tuatara de meest primitieve gehoororganen van een amniote (samen met schildpadden). In feite is er helemaal geen oorgaatje of trommelvlies. Het heeft wel een middenoorholte, die vol vetweefsel zit, maar de gehoororganen kunnen alleen op laagfrequente geluiden reageren. Het reptiel kan alleen geluiden horen tussen 100-800 Hertz. Met andere woorden, wat we kunnen horen in vergelijking met de tuatara is zoals wat vleermuizen horen in vergelijking met mensen.
De tuatara heeft echter een goed ontwikkeld gezichtsvermogen voor zo'n primitief wezen. Het heeft onafhankelijke focus, een dubbelzijdig netvlies en nachtzicht.
6 Het derde oog van de Tuatara
De tuatara is primitief tot het punt dat het soort buitenaards wezen is. Zoals we eerder al zeiden, het heeft dubbele rijen tanden, maar eigenlijk zijn het helemaal geen tanden. Het zijn eigenlijk gewoon botachtige formaties in zijn kaken. Ze vallen niet gemakkelijk uit, maar aan de andere kant zijn ze niet vervangbaar.
Dit vreemde reptiel heeft ook een onbekend zuur in zijn cloaca, wat wetenschappers 'tuatarazuur' noemen. Experts hebben dit echter nog niet goed kunnen gebruiken. Nog vreemder, de tuatara heeft een uniek type hemoglobine, en het is het enige reptiel dat geen penis heeft.
De vreemdste eigenschap van de tuatara is echter het derde oog. Gelijkaardig aan de raaf binnen Game of Thrones, dit schepsel heeft zijn extra oog iets boven en tussen zijn twee hoofdogen. Terwijl andere soorten ook dit pariëtale oog hebben (denk aan kikkers, hagedissen en salamanders), bezit de derde peeper van de tuatara feitelijk zijn eigen lens, hoornvlies, netvlies en zelfs staafachtige cellen. Dit geeft aan dat het oog in staat is om licht waar te nemen en dat het uit een echt functionerend oog is geëvolueerd. Wetenschappers vermoeden dat het de bedoeling is om de circadiaanse ritmes van de tuatara te reguleren.
5 Fokproblemen
Net als panda's zijn tuataras niet zo happig op reproductie. Voor een dier dat zo klein is, kunnen de tuatara behoorlijk lang leven. De geschatte levensduur is ruim 100 jaar.Ze bereiken echter een seksuele volwassenheid tussen 10 en 20 jaar, en vrouwtjes kunnen slechts eenmaal in de twee tot vijf jaar broeden. Deze kwellende, langzame reproductie is een reden waarom ze zo zeldzaam zijn.
Aangezien tuataras slechts op een paar eilanden rond Nieuw-Zeeland wonen, betekent dit dat hun extreem kleine populaties kwetsbaar zijn voor inteelt. Dit verlaagt verder de veerkracht van de bevolking.
Aan de andere kant kunnen ze ook broeden op sommige behoorlijk extreme leeftijden. Een mannelijke tuatara in het Southland Museum and Art Gallery in Nieuw-Zeeland werd op 111-jarige leeftijd vader. Dat is dezelfde leeftijd als Bilbo Baggins wanneer zijn feest plaatsvindt The Fellowship of the Ring.
De tuatara kan ongelooflijk lage temperaturen verdragen en zal af en toe in winterslaap raken. Het heeft echter een uitzonderlijke gevoeligheid voor temperatuurveranderingen ontwikkeld en het geslacht van hun jongen wordt bepaald door de incubatietemperatuur. Dat is waar voor veel reptielen, maar voor deze soort is het verschil in temperatuur dat geslacht dicteert uitzonderlijk klein. We hebben het hier over 1 graad Celsius!
Dit betekent dat klimaatverandering erg gevaarlijk is voor de tuatara, omdat het rampzalig kan zijn door de eieren in extreem grote aantallen uit te laten komen. Het is duidelijk dat een gebrek aan vrouwen het voortbestaan van de tuatara-populatie ernstig in gevaar brengt.
4 slechte ouders en rare huisgenoten
Nu zijn deze schattige reptielen indrukwekkend in termen van evolutionaire geschiedenis, fysiologie en voortplantingsgewoonten, maar ze hebben ook een nogal interessante levensstijl. Omdat ze in zo'n klein geografisch gebied wonen, is voedsel nogal schaars. Daarom eten de volwassenen meestal alles dat klein genoeg is om te jagen, inclusief hun eigen nageslacht. De natuur heeft de volwassenen echter ontworpen als nachtdieren, terwijl de jongeren overdag zijn. Dit helpt kannibalistische ontmoetingen te minimaliseren.
Ook worden volwassen tuataras vaak gezien bij het delen van holen met broedende zeevogels. Meestal worden vogels gealarmeerd wanneer wezens te dicht bij hun nest werven, maar tuataras zijn enkele van de beste kamergenoten die ze mogelijk hebben. Deze reptielen zijn territoriaal en bijten wat elke indringer op hun terrein waagt. Bovendien trekt de guano uit de vogelnesten dieren aan die de tuatara graag eet.
Helaas is er een nadeel voor de vogels. Af en toe kunnen tuataras zich wenden tot de vogeleieren of uitgekomen kuikens voor extra voeding. Gelukkig voor de vogels gebeurt dit niet vaak.
3 heilige wezens
Hoewel de tuatara er zeker normaal uitziet, werden de inheemse stammen van Nieuw-Zeeland niet voor de gek gehouden door zijn gewone uiterlijk. In deze culturen is het normaal verboden voor mensen om tuataras of hun nesten te schaden. Ernstige gevolgen zijn voorbehouden aan degenen die zich niet aan deze regels houden. Overtreders worden zogenaamd gestraft door de geesten van de natuur.
In Maori-stammen tatoeëren vrouwen soms afbeeldingen van de tuatara nabij het genitale gebied, aangezien het reptiel een symbool is van de heiligheid van de voortplanting. Tuataras hebben ook de status van taonga in Maori, wat zich vertaalt in "schat." Deze reptielen zouden de boodschappers zijn van Whiro, de god van de dood en rampspoed, die het ontzag en het respect voor dit dier versterkt.
Tot voor kort schilderde de 5-centmunt in Nieuw-Zeeland de tuatara, maar de munt werd in 2006 uitgefaseerd. Het lijkt erop dat Nieuw-Zeelanders de tuatara heel serieus nemen, vooral als het gaat om het houden van dit schepsel.
2 De Tuatara beschermen
Zoals veel inheemse schepselen van Nieuw Zeeland, wordt de tuatara extreem bedreigd, grotendeels dankzij schade veroorzaakt door geïntroduceerde soorten zoals ratten en muizen. Momenteel leven de wezens op 32 eilanden, die allemaal vrij moeilijk te bereiken zijn. Bovendien worden de reptielen gedwongen om te gaan met vijandig terrein, harde wind en een minimale hoeveelheid fauna.
Tuataras bestond ooit op de belangrijkste eilanden van de Nieuw-Zeelandse archipel, maar ze verdwenen vóór de komst van witte ontdekkingsreizigers. De huidige populatie wordt geschat op ongeveer 60.000 tot 100.000. Voor een dier van deze grootte is dat aantal vrij klein.
Gezien zijn unieke status als unieke soort, zijn de beschermingsmaatregelen nogal streng en deze dieren zijn beschermd sinds 1895. Veel van de eilanden die worden bewoond door tuataras zijn volledig verboden voor bezoekers, behalve de experts die ze bestuderen en help ze te fokken.
De laatste tijd zijn pogingen om het vasteland van Nieuw-Zeeland opnieuw te koloniseren met tuataras tot op zekere hoogte geslaagd. Talloze programma's fokken tuataras in gevangenschap of verhuizen hele populaties, zodat hun overlevingskans kan worden verbeterd. Er zijn ook uitgebreide pogingen ondernomen om roofzuchtige ratten in sommige van de eilanden uit te roeien. Over het algemeen is er, ondanks de bedreigde status, veel hoop op deze unieke soort, gezien de vele inspanningen die zijn geleverd voor het behoud ervan.
1 Snelle evolutie
Niet zo lang geleden maakten wetenschappers een behoorlijk schokkende ontdekking over de tuatara. Hoewel dit dier minder dan enthousiast was om te evolueren, ontdekten de onderzoekers dat het tot nu toe het snelst evoluerende wezen was. Hoewel het zijn uiterlijk al vele miljoenen jaren niet heeft veranderd, hebben DNA-analyses aangetoond dat dit reptiel sneller kan evolueren dan andere gewervelde dieren.
We hebben het echter over moleculaire evolutie, of meer specifiek, over de evolutie van het DNA. Dit vertaalt zich in generaties van sequentiesamenstellingen in DNA, RNA en eiwitten. Deze ontdekking werd gedaan door genetisch materiaal van levende tuataras te vergelijken met 8.000 jaar oude tuatara-botten, waardoor de veranderingen in DNA-overblijfselen werden benadrukt.
Dit betekent niet dat het dier zich sneller aanpast of plotseling kan veranderen als een Pokemon.Of de veranderingen in nucleïnezuren zich manifesteren in fysieke aanpassing is een ander onderwerp voor discussie. En in het geval van de tuatara hebben fysieke veranderingen gedurende ongeveer 200 miljoen jaar niet de prioriteit gehad.
Tuataras zijn enkele van de raarste, meest interessante dieren op aarde. Hopelijk zullen onze inspanningen om hen te beschermen het voortbestaan van de soort garanderen, waardoor deze dieren ons in de toekomst kunnen verbazen met andere buitengewone aanpassingen.