10 Bizarre secundaire toepassingen voor dierlijke lichaamsdelen

De meeste dierlijke aanhangsels hebben duidelijke toepassingen, maar de evolutionaire dobbelstenen die alle aanpassingen dicteren, landen soms nogal vreemd. Oude delen krijgen af ​​en toe nieuwe en geweldige hulpprogramma's.

10 paarden gebruiken hun oren en ogen om te richten en te communiceren

Paarden zijn veel meer gearticuleerd dan we dachten. Ze communiceren niet alleen via snuiven, brays en hinniken, maar ook met ogen en oren, waarvan de laatste zeer soepel zijn en worden gebruikt als signalen van de richtingaanwijzer voor paarden.

In een onderzoek fotografeerden promovendus Jennifer Wathan van de Universiteit van Sussex en haar adviseur Karen McComb paarden op zoek naar emmers met voedsel. Vervolgens hebben ze enkele van de afbeeldingen gewijzigd om de ogen of oren te verduisteren voordat de foto's worden verkleind tot ware proporties en ze worden getoond aan echte paarden die de keuze kregen tussen twee vergelijkbare voerbakken.

Tijdens het kijken naar de onvervalste beelden, hadden testpaarden de neiging om voor dezelfde emmer te gaan als hun facsimile landgenoten. Toen de oren of ogen verduisterd waren, verdween dit gedrag. Van de twee aanpassingen aan de beelden hielden de proefpersonen de richting van de oren een beetje meer in de gaten dan de ogen.

De studie suggereert dat onze kronkelende metgezel deze gesticulaties gebruikt om voedsel aan te wijzen of anderen te wijzen op de aanwezigheid van roofdieren. Waarschijnlijk hadden we dit eerder ontdekt, maar soms beperken aangeboren antropocentrische vooroordelen ons wetenschappelijk standpunt. Studies over dierlinguïstiek zijn vaak gericht op gebaren, houdingen en oproepen omdat dit de hoofdcomponenten van onze taal zijn.

9 Nijlpaarden gebruiken hun staarten om de ontlasting te stimuleren

Met zijn slappe gezicht, gezwollen lichaam en korte, stompe staart is het nijlpaard een van de meest bedrieglijke moordenaars van het dierenrijk. Onder de gevaarlijkste wezens op aarde, laten nijlpaarden slachtoffers vallen in een vals gevoel van veiligheid met pudgy cuteness en slaan dan met bliksemreflexen en kromme tanden.

Maar niet alles aan deze dieren is angstaanjagend. Hun piepkleine staarten zijn niet alleen hilarisch qua ontwerp, maar ook qua functie. Zie je, dominante mannelijke nijlpaarden markeren hun territorium door uitwerpselen te verspreiden, maar ze zijn te dik en lui om rond te lopen om dat te doen. In plaats daarvan draaien ze hun staartjes rond als leerachtige propellers en poepen in de draaiende messen.

En dus verspreiden ze hun uitwerpselen - vermengd met een beetje urine voor extra scherpte - lukraak in alle richtingen om te voorkomen dat rivaliserende stieren op hun land komen. Vreemd genoeg worden juveniele nijlpaarden op onverklaarbare wijze aangetroffen bij stinkende vuilstortplaatsen, en van jonge mensen is bekend dat zij oudere mannen rond volgen om aan hun achtereinden te likken.

8 Trap-Jaw Mieren gaan zichzelf op weg naar veiligheid met hun onderkaken

Valbekmieren hebben een schaar voor de onderkaak en kunnen ze op 40 meter per seconde (90 mph) vastklikken. Met zo'n snelheid en grootte kunnen ze vijanden gemakkelijk in tweeën splitsen in een oogwenk. Verbazingwekkend genoeg blijkt dat ze hun oversized kaken kunnen gebruiken voor verdediging en aanval.

Onderzoekers hadden opgemerkt dat de mieren zich soms met hun ongelooflijk sterke kaken in de lucht zouden slaan. Het was niet duidelijk waarom - mogelijk als een ontwijkende manoeuvre.

Zoals altijd probeerden wetenschappers dit raadselachtige gedrag te begrijpen door het in het lab te reproduceren. Ze brachten een aantal antions mee, grotere insecten die graag mieren eten. Om hun prooi te vangen, bouwen de antholen putten in het zand die onder de voeten van de ongelukkige mieren brokkelen. Wachtend in de put, vreet de antlion iedereen op die er doorheen valt.

Zeker, valkaken mieren die het risico liepen in het zand te zakken gebruikten soms hun kaken om zichzelf weg te duwen van gevaar. Bovendien hadden de mieren waarvan de kaken aan elkaar waren geplakt, maar half zoveel kans om als avondeten aan hun lot te ontsnappen.

7 Sawfish snuiten Detecteren elektrische velden

De zaagvis is een gevreesd roofdier in het water. Het grote, getande aanhangsel zorgt voor een intimiderend wapen dat kleinere vissen in tweeën kan snijden. Maar de muilkorf met meerdere werktuigen kan ook elektrische velden detecteren die door levende wezens worden geproduceerd.

Tijdens het ontleden van enkele exemplaren van zaagbaars - die van nature waren gestorven - ontdekten onderzoekers dat hun gefokte snuit vol kleine poriën zat. Deze waren indicatief voor de elektrische kracht van het dier en soortgelijke poriën zijn aanwezig in andere wezens die dit talent delen. Deze sensoren zijn meestal gestippeld rond de mond, zodat de vis snel iets kan vastpakken dat pechvol genoeg is om zijn elektro-locatie te activeren.

Het lijkt misschien oneerlijk dat de evolutie een beestachtig beest opleverde wat neerkomt op een mini-kaart van een videogame, maar het is een noodzakelijk hulpmiddel wanneer men in buitengewoon troebele wateren leeft waar het zicht wordt gemeten in millimeters als het sediment is geroerd. Door de zaag als een elektrische wandelstok en afstandsmeter te gebruiken, blijft de zaagvis dodelijk, waar de meeste blind zouden zijn.

6 mieren gebruiken hun antenne om tunnelmuren te grijpen

Nog niet zo lang geleden voerden onderzoekers een van de meest gedetailleerde onderzoeken uit over ant-tunneling ooit. Het is een gebruikelijke gewoonte om een ​​heldere container of tube met vuil te vullen en de mieren hun gang te laten gaan, maar deze keer lieten röntgentomografen onderzoekers toe om de mieren te zien werken onder meer natuurlijke omstandigheden.

Ze ontdekten dat de tunnels werden gebouwd met precieze, optimale afmetingen voor structurele integriteit. Om een ​​mini-ineenstorting te veroorzaken (om te zien hoe de arme mieren omgaan en herbouwen), gebruikten wetenschappers een kleine zuiger om een ​​stroom lucht in de tunnel te schieten. Tot hun verbazing sloten de tijdelijk verplaatste mieren met hun antennes aan de zijkanten van de tunnel en vertoonden een volledig nieuw gebruik van het gemeenschappelijke aanhangsel.

Het blijkt dat de tunnels niet alleen gebouwd zijn voor kracht, maar klein genoeg om de mieren te laten vangen tegen de muren - een heel nuttige aanpassing voor drukke kleine insecten die veel tijd besteden aan het doorkruisen van een verticaal doolhof van tunnels.

5 Sommige uilen gebruiken hun gezichten als radarschotels

Uilen zijn de wijze oude beschermheren van het dierenrijk. Onder hun scherpzinnige glans zijn de vogels bedreven moordenaars. In feite zitten uillichamen vol met veel evolutionaire goodies die hen in staat stellen om naar elk wezen te zoeken dat moeiteloos hun eetlust of woede opwekt.

Een onmisbaar facet van de toolkit van de uil is zijn gezicht. De meeste dierenkoppen zijn rond met pluisjes of puntig met muilkorven, maar uilen hebben platte, elliptische gezichten. En om een ​​goede reden - ze kunnen ze gebruiken als biologische satellietschotels. De iconische platte vorm treft geluidsgolven in de richting van de oren, waardoor de uil de geringste rits kan detecteren.

De oren zelf zijn ook nogal vreemd omdat ze niet waterpas zijn. In plaats daarvan rust het ene oor boven het andere. Dit geeft uilen een nog nauwkeuriger audio-onderzoek van hun omgeving omdat ze automatisch rekening houden met het kleine tijdverschil tussen geluidsgolven die elk oor bereiken. Deze geweldige aanpassing geeft uilen een gevoel van horen 10 keer scherper dan het onze en het vermogen om bescheiden knaagdieren te plukken van onder de sneeuw.

4 Anuses van sommige schildpadden als ademhalingssystemen

Schildpadden met witte kaken - evenals andere schildpadden - werden geconfronteerd met een lastige evolutionaire uitdaging: het zijn schildpadden. Langzaam van voet en kort van wapens, vermijden deze dieren om confrontatie te vermijden door onder water te verbergen. Voortdurend weer opduikend voor lucht zou ze kwetsbaar blijven voor aanvallen, dus ontwikkelden de schildpadden een vindingrijke vaardigheid. Ze ademen door hun anus.

Ernstig. In tegenstelling tot de enkelvoudige anussen van andere wezens, wordt de eindbuis van een schildpad een cloaca genoemd en gaat het over de evacuatie van al het afval. Het neemt ook respiratoire taken op, zodat de schildpadden dagenlang achtereen veilig ondergedompeld kunnen blijven. Door deze cloacale ademhaling trekt de schildpad zuurstof uit water dat door zijn achterkant stroomt - denk eraan als anale kieuwen - en blijft verborgen voor roofdieren.

Droevig, duister water veroorzaakt door allerlei industriële processen is de anussen van de schildpadden weg te meppen en heeft hen laten wankelen op de rand van het wegvagen van hun favoriete leefgebieden. Vol met sediment en chemische olie hebben de zwaardere wateren de ontwijkende inspanningen van deze arme schepsels beperkt, en er wordt aangenomen dat minder dan 1 procent overleeft tot in de volwassenheid.

3 vleermuisvleugels zitten vol met geavanceerde windsensoren

Vleermuizen trekken allerlei krankzinnige acrobatiek uit om hun prooi te vangen, en wetenschappers willen hun geheimen stelen om betere vliegtuigen te bouwen. Als de enige zoogdieren die slim genoeg zijn om zelfvliegende vlucht onder de knie te krijgen, bieden de snelle waaghalzen een andere technologische inspiratie in vergelijking met vogels en vliegende insecten. Maar in het licht van een recente studie, krijgen we waarschijnlijk niet snel vleermuisvleugels.

Vleermuisvleugels zijn niets minder dan wonderbaarlijk. Onderzoekers registreerden activiteit in de sensorische neuronen van de vleermuizen omdat luchtjes werden afgevuurd op de vele kleine haartjes op hun vleugels en een ongelooflijk complexe verbinding tussen vleugel en hersenen vonden. Om hun gekke trucs uit te voeren, voelen vleermuizen letterlijk de lucht uit, gebruikmakend van hun fuzz als een sensorisch orgel dat onmiddellijke, gedetailleerde feedback geeft over veranderingen in de luchtstroom.

Deze ongelooflijke tactiele gevoeligheid maakt de vleermuisvleugel tot de ultieme aerodynamische tool, veel beter dan wat we ooit hebben gemaakt, hoe dan ook. De multifunctionele vleugel fungeert als een propeller, flipper, vliegtuigvleugel, draagvleugel, en dan sommige, volgens Cynthia F. Moss, een neurowetenschapper aan de Johns Hopkins University.

2 Golden-Winged Warbler-oren kunnen tornado's detecteren

Sportieve handtinten met gele tint en een gewicht van slechts 9 gram (0,3 oz), met een goudvleugelige grasmus zijn adorably klein. Ze zijn ook absolute werkpaarden en beginnen aan seizoensgebonden migraties die ongeveer 5000 kilometer lang zijn.

In 2014 ontdekten onderzoekers de geheime supermacht van de gravers - het vermogen om tornado's te voorspellen. Het begon allemaal toen vijf geotagged vogels wetenschappers verrasten door hun broedplaatsen te laten graven voor een 650 kilometer lange omweg naar Mexico. Dit was enkele dagen na de voltooiing van hun trektocht, dus het was niet duidelijk waarom de wispelturige zeelui vroeg vertrokken. De volgende dag vielen tornado's door het gebied. Het lijkt erop dat de oren van de verkleinwoordige grasmussen zijn afgestemd om laagfrequente geluiden te detecteren, zoals het gerommel van een naderende tornado, die de vogels een paar dagen en honderden kilometers van tevoren kunnen detecteren.

Dit was een ontdekking met dank aan toevallige wetenschap; het grasmus-project was niet bedoeld om enige specifieke informatie te achterhalen. In plaats daarvan was het doel eenvoudigweg om erachter te komen of de kleine, kieskeurige vogels efficiënt konden worden gevolgd met behulp van geolokers.

1 Mottengenitals produceren echografie

Genitalen hebben een duidelijk doel in het dierenrijk en wijken zelden af ​​van dat uiteindelijke doel. Sommige motten hebben echter spectaculaire multipurpose leden die fungeren als sonische stoorzenders om vleermuizen te misleiden.

Tom en Jerry zouden nauwkeuriger zijn gegoten als vleermuis en mot; de twee laatstgenoemde soorten zijn opgesloten in een oneindig evolutionair spel van Roshambo. Om te kunnen blijven overleven, moest iedereen nieuwe technieken ontwikkelen om te jagen of te ontwijken. Dankzij de glorie van evolutie zijn aanpassingen in alle soorten en maten mogelijk.

Voorbeeld: sonar-jamming penissen, die ongeveer 26 miljoen jaar geleden ontstonden. Vergeleken met hun dodelijke vijand zien motten er kleiner en minder woest uit, maar laat u niet misleiden. Ze pakken doornige weerhaken op hun benen en zijn uitstekende flyers. Het meest indrukwekkend, door hun penissen tegen hun buik te raspen, genereren motten ultrasone pulsen die lijken op de echolocatie die knuppels gebruiken om op prooi te slijpen.