Delen:
10 geweldige dieren waarvan je niet verwacht dat je ze in Australië zult vinden
Hoewel Australië meestal doet denken aan rode kangoeroes, slaperige koala's, surfluiperige haaien en giftige slangen, vertegenwoordigen deze iconische soorten eigenlijk maar een fractie van de flora en fauna van het land. In feite geldt Australië als een van de slechts 17 megadiverse landen ter wereld, met meer niet-vissende gewervelde dieren (waaronder zoogdieren, vogels, reptielen en amfibieën) dan 95 procent van de landen ter wereld.
10 Feral Camel
Kamelen zijn zeker niet inheems in Australië. Toch is Australië de thuisbasis van meer wilde kamelen dan enig ander land ter wereld, inclusief de landen waar kamelen inheems zijn. Tegenwoordig wordt de bevolking van wilde kamelen in Australië geschat op 1,2 miljoen.
Ingevoerd uit Afghanistan, Arabië en India in de 19e eeuw, werden wilde kamelen bevrijd door duizenden toen gemotoriseerd vervoer de noodzaak voor hen in het begin van de 20e eeuw verving. Naast het beschadigen van stamhokken en andere landbouwinfrastructuur, vormen kamelen een bedreiging voor veel van de inheemse plant- en diersoorten in Australië. Hun wijdverspreide begrazing en watergebruik kunnen de natuurlijke habitats die van vitaal belang zijn voor het voortbestaan van andere soorten, vooral tijdens periodes van droogte, ernstig verminderen.
Recente pogingen om de wilde kamelenpopulatie van Australië te beheersen zijn gericht op het ruimen van hun populaties in de outback. Tussen 2009 en 2013 verminderde de samenwerking tussen herders, regeringsvertegenwoordigers en Aboriginal landholders de bevolking met naar schatting 160.000 kamelen. Een recentere studie wees uit dat het gebruik van "Judas kamelen" -kammen getagd en gevolgd om shooters naar wilde kuddes te leiden, kan worden toegepast op lopende managementinspanningen. Deze aanpak werd eerder gebruikt om invasieve geitenpopulaties op de Galapagos-eilanden te verminderen.
9 Little Penguin
Hoewel pinguïns vaak worden geassocieerd met koudere klimaten dan we normaal gesproken in Australië zien, zijn de zuidelijke kusten van het land tussen Perth en Sydney eigenlijk de thuisbasis van de kleinste pinguïnsoort ter wereld. De kleine pinguïn, alleen te vinden in Zuid-Australië en Nieuw-Zeeland, is slechts 33 centimeter lang en weegt slechts 1 kilogram. Ook bekend als sprookjespinguïns, deze kleine jongens eten hun lichaamsgewicht in vis, inktvis en krill elke dag om te compenseren voor de energie die ze besteden zwemmen.
Hoewel vrij algemeen in de zuidelijke wateren van Australië en de eilanden voor de kust, hebben de populaties van kleine pinguïns op het vasteland de afgelopen decennia ernstige dalingen doorgemaakt. Op het land, huiskatten en honden die recreatieve stranden zwerven vaak ten prooi op kleine pinguïns. Op zee komen de belangrijkste bedreigingen voor deze pinguïns door overbevissing, kieuwnetten en olielozingen.
Toch blijven verschillende grote vastelandkolonies actief. Twee van de meest interessante plaatsen om kleine pinguïns te zien zijn in de mannelijke kolonie van Sydney Harbour in New South Wales en op de St. Kilda Pier in Melbourne, beide aan de rand van de stad in de grootste steden van Australië.
8 Weedy Sea Dragon
Hoewel ze lang niet zo woest zijn als hun naam doet vermoeden, zijn de onkruidachtige zeedraken van Australië nog steeds indrukwekkend. Hun naam komt van hun lommerrijke aanhangsels, camouflage waarmee ze draken naadloos kunnen integreren in de omgeving. Om zich verder te verbergen, zwemmen zeedraken in een wuivende beweging die lijkt op de beweging van omringend zeewier.
Hoewel ze betrekking hebben op zeepaardjes, hebben ze draken verschillende duidelijke verschillen. Terwijl de mannetjes van beide soorten de verantwoordelijkheid dragen voor het krijgen van kinderen, dragen ze draken hun eieren in een sponsachtige plek onder hun staart in plaats van een buidel zoals zeepaardjes. Een ander verschil is dat ze draken niet in staat zijn om hun staarten te gebruiken voor het grijpen van objecten. Ze zijn vooral te vinden in de wateren van Zuid-Australië en leven op ondiepe diepten tussen 3 meter (50 voet) en 50 meter (165 voet), waardoor ze bijzonder populair zijn bij duikers.
7 Quokka
Misschien heb je deze belachelijk schattige buideldieren gezien toen ze eind 2014 enige virale bekendheid kregen voor hun selfie-fotobommen. Een van de kleinste soorten wallaby, quokkas, is een kwetsbare soort waarvan de populaties op het vasteland gedecimeerd zijn door roofdieren zoals dingo's en vossen ook zoals door habitatverlies door menselijke ontwikkeling.
Tegenwoordig worden quokkas vooral gevonden in beschermde offshoregebieden zoals Rottnest Island en Bald Island. Hoewel quokkas mensen vaak nieuwsgierig benaderen en vriendelijk lijken te zijn met hun schattige glimlach (bekijk de selfies hier), mogen deze dieren niet aangeraakt of gevoerd worden. In feite worden ze als bijzonder vatbaar beschouwd voor het ziek worden van het eten van "menselijke" voedingsmiddelen buiten hun normale dieet.
In tegenstelling tot veel buideldieren, kunnen quokka's in bomen klimmen. Ook stellen de reserves van vet opgeslagen in hun staarten deze dieren in staat om te overleven gedurende lange perioden zonder water. Als herbivoren onderscheiden ze zich ook van andere soorten door te zoeken naar voedsel in plaats van simpelweg te grazen.
6 Numbat
Als een kruising tussen een eekhoorn, eekhoorn en miereneter, zijn numbats net zo schattig als de quokkas, zelfs als ze niet zo populair zijn op sociale media. Ook bekend als "gestreepte miereneters", worden numbats alleen in Australië gevonden. In tegenstelling tot de gigantische miereneters in Zuid-Amerika zijn numbats echter buideldieren. Ze zijn vooral ongewoon omdat ze een van de slechts twee Australische buideldieren zijn die overdag uitsluitend actief zijn. In tegenstelling tot de meeste buideldieren, missen vrouwelijke numbats echter een echte buidel.
De numbat is een bedreigde soort. De populatie is substantieel verminderd door roofdierkatten en vossen en door verlies van leefgebied door landbouwactiviteiten en bosbranden. Tegenwoordig zijn er nog maar ongeveer duizend gevoelloze plekken in het wild.Als onderdeel van de inspanningen om de numbat te beschermen en het bewustzijn van zijn benarde toestand te vergroten, heeft de overheid het dier het officiële zoogdierembleem van West-Australië gemaakt.
5 Bonte Handfish
Afgezien van hun ongewone verschijning, zijn Australische gevlekte handvis bekend om het gebruik van hun vinnen om te lopen in plaats van te zwemmen. Ze leven het liefst in rotsachtige of zanderige zeebodemomgevingen, waar ze hun handvormige vinnen gebruiken om over de bodem van de zee te lopen op zoek naar kleine schaaldieren en wormen om te eten.
Hoewel ze hun unieke borstvinnen kunnen gebruiken om te zwemmen wanneer dat nodig is, lijken gevlekte handvissen wandelen te gebruiken als hun primaire manier om zich te verplaatsen. Hun onderscheidende uiterlijk strekt zich uit tot hun typisch levendige kleuren, meestal vurig rood met blauwe en witte vinstrepen of roze-crème met rode, oranje en bruine vlekken.
Spotted handfish is helaas ook een bedreigde soort. De redenen voor hun achteruitgang zijn niet goed bekend, maar sommige theorieën omvatten de predatie van hun eieren, besmetting met zware metalen en verlies van leefgebied door het opruimen van land dat hun water vervuilt met slib.
Hooguit is hun populatie in het wild op dit moment 1.000, hoewel veel mensen denken dat gevlekte handvis alleen in de honderden voorkomt. Hun beste hoop op overleven hangt af van de verbetering van de waterkwaliteit van het estuarium van de Derwent River, waar hun populatie geconcentreerd is en het aantal invasieve soorten, vooral zeesterren en krabben, die op de eieren van gevlekte handvis jagen, afneemt.
4 Flying Fox
Hoewel de naam misschien een suikerzweefvliegtuig herinnert, is een vliegende vos eigenlijk de grootste vleermuis die de mensheid kent, met een spanwijdte die groter kan zijn dan 1 meter (3 voet). Australië is de thuisbasis van vier belangrijke soorten vliegende vossen, waaronder het kleine rode, het zwarte, het grijze hoofd en de vliegende vos.
Van de vier soorten worden zowel de grijze als de brilrassen als kwetsbare soorten beschouwd. Zoals veel bedreigde soorten, is het grootste gevaar voor hun voortbestaan het feit dat mensen de habitat van de vliegende vossen vernietigen. Ze worden ook bedreigd door hun afhankelijkheid van stuifmeel en nectar uit eucalyptus, die onregelmatig van jaar tot jaar bloeien.
Vleerhonden zijn een "sluitsteensoort", wat betekent dat de rollen die zij spelen van vitaal belang zijn voor de gezondheid van de ecosystemen die zij bewonen. Door te voeden met nectar en stuifmeel uit eucalyptus, helpen ze bloemen te bestuiven en zaden te verspreiden. Hun overleving is vooral belangrijk voor het behoud van bedreigde omgevingen, waaronder de Wet Tropics en de Gondwana-regenwouden.
3 Olifantenhaai
De olifantshaaien zijn vernoemd naar de kenmerkende, schoffelige verlengstukken van hun snuiten en zijn echt vreemd uitziende vissen. Inwoners van de zuidelijke wateren tussen Australië en Nieuw-Zeeland, kunnen olifantenhaaien tot 1,5 meter (5 ft) lang worden. Als diepwaterbewoners die op een diepte van minstens 200 meter leven, gebruiken olifantenhaaien hun neuzen als metaaldetectoren om schelpdieren te vinden op de zachte, modderige oceaanbodem.
Ook wel 'olifantenvis' genoemd, zijn ze nauwer verwant aan de roggenfamilie dan aan haaien. Hun voorste rugvinnen hebben lange, gekartelde stekels die worden verondersteld giftig te zijn, een middel om zich te beschermen tegen haaien en andere grotere vissen.
Wetenschappers geloven dat olifanten haaien de langzaamst evoluerende dieren van alle bekende gewervelde dieren zijn, met weinig verandering sinds ze zich oorspronkelijk honderden miljoenen jaren geleden hebben ontwikkeld. Net als alle andere haaien en roggen hebben olifant haaien skeletten gemaakt van kraakbeen in plaats van bot, een eigenschap ongewoon in meer recent geëvolueerde gewervelde dieren.
Olifantshaaien lijken ook een eenvoudig, weinig ontwikkeld immuunsysteem te hebben met slechts één type immuunhelpercel. Net als levende fossielen bieden olifantenhaaien een link met het verre verleden van de aarde en de dieren die ooit onze oude oceanen bewoonden.
2 Perentie
Perenties zijn de grootste hagedissen van Australië en bereiken lengtes van meer dan 2,5 meter (8 ft). Deze monitorhagedissen zijn ook extreem snel, met snelheden tot 40 kilometer per uur (25 mph). Hoewel ze normaal met alle vier de benen lopen, gebruiken ze soms alleen hun twee achterpoten.
Hoewel hun omvang en loopvaardigheid jarenlang enorme roofdieren maken voor konijnen, vogels, kleine buideldieren en zelfs grote giftige slangen, staan ze niet aan de top van de voedselketen. Naast het feit dat ze worden aangevallen door grote arenden, zijn de perenties ook een traditionele vleesbron voor Aboriginals.
Perjaren worden echter op geen enkele manier in gevaar gebracht. Ze gedijen in woestijnen in heel Australië en ze helpen zelfs om de populaties van invasieve soorten zoals konijnen te verminderen.
1 Greater Bilby
De grootste leden van een in de grond wonende familie van buideldieren die "bandicoots" worden genoemd, grotere bilbies zijn de enige overlevenden van de zes soorten bandicoots die ooit in de droge en semi-aride gebieden van Australië leefden. Met hun vroegere leefgebieden met 80 procent verminderd, worden deze nachtelijke bilbies nationaal en als "bedreigd" geclassificeerd als "kwetsbaar" in Queensland.
Een eeuw geleden kenden de bilbies een sterke daling van hun bevolking toen de menselijke interventies in de landbouw aanzienlijk veranderden en hun leefgebieden verminderden. De belangrijkste bedreiging voor deze dieren is afkomstig van huisdieren, schapen en konijnen, die allemaal afhankelijk zijn van hetzelfde voedsel als bilbies. Konijnen concurreren ook met bilbies als grond om in te graven. Bilbies staan bekend om hun indrukwekkende graafgewoonten, waarbij ze hun sterke onderarmen en klauwen gebruiken om spiraalvormige tunnels te creëren tot 3 meter lang en 2 meter diep.
Terwijl hun lange, konijnachtige oren ze in Australië tot iets van een Paas-pictogram hebben gemaakt, zijn bilbies zelfs nog belangrijker voor de Aboriginal-cultuur.Ze komen in belangrijke mate voor in scheppingsverhalen van de 'Dromen', die het verleden en het heden verbinden, evenals de Aboriginals en het land. Voor sommige stammen vertegenwoordigen bilbies een totem, een symbool uit de natuur dat deel uitmaakt van de identiteit van de gemeenschap. De acties van Europese immigranten, in plaats van de Aboriginals, zijn verantwoordelijk voor het afnemende aantal bilbies.