Delen:
10 geweldige dierenorgels die je superkrachten zouden geven
Het is interessant om onszelf voor te stellen met vermogens die ver uitstijgen boven wat een mens kan doen. Visualiseer gewoon dat je 10 keer je eigen gewicht optilt of in staat bent om straling met je eigen ogen te zien.
In zekere zin is dat niet zo gek als het misschien klinkt. Als het mogelijk zou zijn om bepaalde dierlijke organen in ons eigen lichaam te implanteren, zouden ze ons deze krachten en nog veel meer kunnen geven.
10 Planarische cellen
Laten we eerst naar de cellen van de planariër kijken. Deze verbazingwekkende platwormen hebben een duidelijk onderscheidend vermogen dat we allemaal wensen dat we hadden. Ze kunnen ledematen naar believen regenereren. Bovendien hebben wetenschappers planariërs in stukken gesneden en ontdekt dat elk stuk uitgroeit tot zijn eigen worm, compleet en intact.
Het behoudt zelfs zijn herinneringen van toen het slechts een enkel organisme was. Dus de planarian kan zichzelf in wezen klonen en toch al zijn herinneringen behouden. (Nu zouden we echt willen dat we dit vermogen hadden.)
Je kunt het hoofd van de worm afhakken en het hoofd zal zijn eigen nieuwe lichaam laten groeien. Het originele lichaam, dat zelfs zonder het originele hoofd licht kan detecteren, zal een nieuw hoofd krijgen met een brein en een zenuwstelsel.
Herinner je die multiheaded draken uit tekenfilms? Planarians hebben ook dit onderscheidende vermogen. Als ze op een bepaalde manier zijn ingekort, is gebleken dat ze meerdere hoofden laten groeien - in sommige gevallen zelfs tot 10! Behoorlijk netjes, toch?
9 Vomeronasale orgels van Slangen
Het vomeronasale orgel van een slang (ook het orgel van Jacobson) kan het helpen om prooien te vinden, zelfs over lange afstanden. (Als dit orgaan hetzelfde zou werken voor mensen, zou het ons helpen om een vrouw of echtgenoot in een druk winkelcentrum of ons kind bij Walmart te traceren, bijvoorbeeld.)
Dit gebeurt door het detecteren van niet-vluchtige chemische stoffen (die een direct contact met het te detecteren epitheel nodig hebben), zoals feromonen of de geur van een prooi, die door elk dier worden achtergelaten. Slangen gebruiken hun tongen om die deeltjes op hun vomeronasale organen te verzamelen. De gespleten tong van een slang zal hen zelfs in staat stellen om de verzamelde gegevens te analyseren en te bepalen op welke manier hun prooi is gegaan. Dit zou geweldig zijn voor een mens bij een wetshandhavingsinstantie.
8 Houtkikkervet
Hoewel bevriezen tot de dood niet de meest pijnlijke manier is om te sterven, kan het best de meest ongemakkelijke manier zijn om te gaan. Duizenden mensen hebben geprobeerd de Mount Everest te beklimmen; bijna elk jaar bezwijkt iemand aan het vriesklimaat en komen duizenden meer uit de kou over de hele wereld.
Maar wat als we hier een oplossing voor konden vinden? In plaats van te bezwijken voor de kou, wat als we konden ontdooien en volledig in leven waren als de lente kwam?
Welnu, dit is precies wat de houtkikker elk jaar doet. In plaats van zijn metabolisme te verhogen om interne warmte te creëren zoals wij zoogdieren doen, doet de houtkikker precies het tegenovergestelde. Dit unieke dier vertraagt zijn eigen metabolisme dramatisch, zodat het kan overleven, zelfs zonder energie of zuurstof.
Het hart en bijna elk ander orgaan in het lichaam van de houtkikker stopt volledig. Individuele cellen blijven in leven, maar ze zouden geen mogelijkheid hebben om met elkaar te communiceren.
Om Don Larson te citeren, die destijds student van de universiteit van Alaska was, "op organismaal niveau zijn ze in wezen dood".
De kikker scheidt glucose uit de lever af in de bloedbaan en richt de glucose op al zijn interne organen. De glucose werkt als een natuurlijke antivries en houdt de binnenkant van de kikker tegen bevriezing totdat deze in de lente kan uitdrogen.
7 Ophiocoma Wendtii's' Eyes '
De Ophiocoma wendtii is een buitengewoon grappig schepsel. De visuele mogelijkheden overtreffen bijna alles wat de mensheid ooit heeft gecreëerd. Roy Sambles van de Universiteit van Exeter zei: "Het is verbazingwekkend dat dit organische wezen anorganische materie met zo'n precisie kan manipuleren - en toch heeft het geen hersenen."
Deze brosse ster heeft een ongelooflijke vaardigheid om bijna overal in bijna elke richting in zijn lichaam te zien. Dit komt omdat het Ophiocoma wendtii is bedekt met kleine, kristallijne, balachtige lenzen die van het hele lichaam een alziend oog maken.
Om dit in perspectief te plaatsen, zou dat het equivalent zijn van mensen die in staat zijn om vanuit elke haarfollikel op ons lichaam te zien. Voor de broze ster betekent dit dat hij weg kan rennen van roofdieren terwijl hij op zoek is naar een plek om te verbergen en al het andere daartussenin. Een mens die met deze gave naar een spookhuis gaat, zou de ervaring zeker verpesten.
6 Mantis Shrimp Eyes
Als je dacht dat de vorige broze ster verbazingwekkende visuele mogelijkheden had, dan ben je in voor een traktatie. Met zijn 12 tot 21 fotoreceptoren heeft de bidsprinkhaengarnaal enkele van de beste ogen ter wereld. Ter vergelijking, de ogen van een mens hebben slechts drie fotoreceptoren.
In tegenstelling tot ons, kan de bidsprinkhaankreeften ultraviolet licht evenals verschillende schaduwen van het licht zien. De visuele mogelijkheden zijn vergelijkbaar met die van out-of-orbit satellieten. Deze ontdekking stelde wetenschappers in eerste instantie in de war omdat de mantisgarnaal de beste natuurlijk voorkomende UV-lichtdetectiemechanismen ter wereld heeft, maar een vreemde manier om kleuren te onderscheiden.
Hoewel onderzoekers hebben ontdekt wat de ogen van de bidsprinkhaankreeften doen, hoe het gebeurt en waarom het dier zo is geëvolueerd, blijft het een raadsel. Trouwens, dit wezen is niet echt een garnaal. Het is nauwer verwant aan kreeften en krabben.
5 groene basilisk voeten
Onze voeten reizen over grote afstanden. Ze halen ons van punt A naar punt B. Maar wat als we over water kunnen lopen? Zelfs al was het maar voor een korte afstand, het zou geweldig zijn om te kunnen doen, toch?
Welnu, de voeten van de groene basilisk kunnen precies dat doen.In staat zijn om 4,6 meter (15 voet) op water te sprinten, dit schepsel is om de duidelijke redenen de "Jezus Christus hagedis" genoemd. Het beheert dit dankzij de omzoomde voeten. Ze ontvouwen zich terwijl de hagedis hardloopt en lucht binnendringt en zo het schepsel op water laat lopen.
Stel je eens voor hoe cool het zou zijn als we zo op het water konden lopen.
4 Owl's Wings
Vlucht en stealth zijn moeilijk te beheren, zelfs met de technologie van vandaag. Natuurlijk, we hebben stealth-jets, maar hoeveel miljoenen (of zelfs miljarden) hebben we uitgegeven aan het maken van een van deze?
Stel je voor dat we overal zouden kunnen vliegen in een bijna complete stilte, onopgemerkt door onze vijanden. Wel, de uil doet precies dat.
Omdat het een nachtelijk jachtwezen is, verovert het zijn prooi met bijna 100 procent succes vanwege twee dingen: het zicht (wat niet als een verrassing zou mogen komen) en zijn vleugels. De geruisloze vlucht heeft velen verbijsterd, dus hoe doet de uil het?
Het komt vooral door de structuur van zijn brede vleugels, die een groot oppervlak bestrijken. Als gevolg hiervan hoeft de uil niet vaak met zijn vleugels te klapperen, waardoor zijn bijna geruisloze vlucht ontstaat.
Wat nog belangrijker is, zijn de primaire veren van de uil ook gekarteld, turbulentie afbreken. Dan dempen de randen van die veren het geluid van lucht, behulpzaam bij het unieke mystieke vermogen van de vogel.
3 Platypus Snuit
Het is pikdonker en je hoort niets. Als je iemand zocht, hoe zou je dat aanpakken?
Wij mensen zijn beperkt tot vijf zintuigen: zien, aanraken, proeven, horen en ruiken. Het zou moeilijk zijn om iemand in die situatie te detecteren gezien onze huidige mogelijkheden. Dus, wat als we in staat waren om een persoon (of een levend wezen) te detecteren door middel van hun elektrische signalen?
De meeste, zo niet alle levende wezens hebben elektriciteit die door hen heen stroomt, opgewekt door hun hart, hun hersenen en hun zenuwstelsel. De snavel van een vogelbekdier kan al die signalen detecteren, zelfs in het donkere, koude water.
De rekening gebruikt twee mechanismen, elektroreceptie en mechanistische waarneming, om bewegende prooien in het water te detecteren. De snavel heeft gestreepte poriën die elektrische signalen uitsturen om de elektriciteit in zijn prooi te detecteren. De mechanische receptoren zenden signalen uit die voorspellen en voorspellen waar hun prooi naartoe gaat.
2 Bombardier Beetle's Gland
Bombardier-kevers hebben een unieke en uiterst effectieve manier om zich te verdedigen tegen zogenaamde roofdieren. Als mensen zo'n macht zouden bezitten, zou de criminaliteitscijfers waarschijnlijk exponentieel dalen. Als we maar eens voorbij zouden kunnen kijken aan het feit dat dit vermogen afkomstig is van de peuken van de insecten.
De bombardierkever gebruikt zijn achterwerk om kokend, bijtende vloeistof in het gezicht van de vijand te spuiten. Een team van onderzoekers van MIT, de Universiteit van Arizona, en het nationale laboratorium van Brookhaven maakten gebruik van razendsnelle synchrotron-röntgenbeelden om precies te zien hoe deze bug zijn unieke prestatie wist te beheren.
Benzoquinone wordt gemaakt in de achterboom door twee vloeistoffen met elkaar te mengen. Dit resulteert in een chemische reactie waarbij deze vloeistoffen koken terwijl tegelijkertijd de druk wordt gecreëerd die nodig is om het benzochinon in een pulserende spray te verdrijven. De kamer die de vloeistof vasthield, sloot zichzelf af van het compartiment dat de vloeistof verschafte, waardoor de kamerwanden genoeg tijd kregen om af te koelen voordat de spray opnieuw werd uitgedreven.
Is de natuur niet geweldig?
1 Het circulatiesysteem van de potvis
Een stamvader van Badjao werd gedocumenteerd tot ongeveer 20 meter onder water gedurende ongeveer vijf minuten. Op die diepte veroorzaakt water veel druk op je lichaam. Zo lang onder die druk kunnen ademen zonder apparatuur is niet eenvoudig.
De langste keer dat iemand vrijwillig zijn adem inhield, is 24 minuten en 3,45 seconden, wat werd behaald door Aleix Segura Vendrell in Barcelona, Spanje, op 28 februari 2016, volgens Guinness World Records.
Stel je nu voor dat je in plaats daarvan bijna twee uur op adem kunt blijven. De potvis doet dit als onderdeel van zijn natuurlijke leven. Elke 90 minuten zweeft de walvis naar de oppervlakte, blaast hij de lucht met 300-500 kilometer per uur (185-310 km / u) uit de longen en inhaleert hij zoveel mogelijk zuurstof voordat hij weer naar beneden gaat.
De algemene misvatting is dat de walvis enorme longen heeft, maar dat is verre van de waarheid. Proportioneel gezien zijn de longen van een walvis niet zo veel groter dan die van welk landzoogdier dan ook. In plaats daarvan bereikt de walvis dit door een aangepast bloedsomloopstelsel te hebben.
Ten eerste bevat de bloedsomloop van de potvis veel meer rode bloedcellen (die zuurstof bevatten) dan andere zoogdieren. Ook, terwijl de walvis onder water is, vertraagt de hartslag en stijgt lichtjes alleen wanneer je opduikt voor meer lucht.
Terwijl het dier duikt, wordt de bloedstroom beperkt en stopt het bijna in sommige gebieden. Ondanks dit kan de walvis nog steeds actief zijn omdat grote hoeveelheden zuurstof in zijn spieren worden opgeslagen.